Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Ζούμε στην εποχή του ψέματος, της παραπληροφόρησης, της υπερπληροφόρησης, της υπερκατανάλωσης, στην εποχή της εφεύρεσης καθημερινών αναγκών, μα κυρίως ζούμε στην εποχή του ψέματος. Είναι τόσο πολλά τα ψέματα που κυκλοφορούν που πολλές φορές φοβάμαι μην κάνω το ίδιο. Κινδυνεύω να ψευδοπαραπληροφορώ τον εαυτό μου, να γίνομαι ένας κινητός πομπός ιστορικών αναληθειών. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να αποδεκτώ πλέον τις εκάστοτε προσωπικές αλήθειες και όλο πατάω σε αυτό το μπάσταρδο τεντωμένο σκοινί με τα δύο πόδια.
Γιατί έχουμε τύπους σαν τον Έλον Μασκ, τον Πούτιν, τον Ζελέζσκι, τον Ερντογάν, τον κάθε μιντιάρχη από άκρη σε άκρη του πλανήτη που για την ώρα ονομάζεται Γη και για να μην πλατειάζω γιατί έχουμε τύπους που μας αξίζουν συνολικά να τρώμε στη μάπα, να μας κυβερνάνε, να μας λένε τι να αγοράσουμε, να είναι τα πρότυπα για τα παιδιά μας, για εμάς, να μας λένε πως πρέπει να ζούμε και πως πρέπει να πεθάνουμε. Ότι έχουμε μια πατρίδα και μια τιμή και καθώς όλα έχουν τιμή ενώ ο πληθωρισμός έχει φτάσει στα ύψη έρχεται ο από μηχανής άγγελος να φτιάξει το καλάθι του νοικοκυριού. Και εμείς τους ψηφίζουμε γνωρίζοντας πως οι άνθρωποι αυτοί είναι υποχείρια άλλων, και συνωμοτούν για ένα προσωπικό όφελος το οποίο σε στιγμές μπορεί να αποφέρει κάποιο κοινωνικό όφελος από σπόντα.
Γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μπορείς να μιλήσεις όπως κάποτε μιλούσες και αυτό το αφήνω εδώ. Αυτή η πρόταση μου θα αιωρηθεί και κανείς δε θα καταλάβει τι ακριβώς εννοώ εκτός και αν ξαναδιαβάσει αυτή την πρόταση και σηκώσει την πέτρα της λέξης κοινωνίας.
