.
Δύο μέρες μόνο ή εσείς πόσο μαζί έχετε υπάρξει;
Από την Αριάδνη Καναβάκη - «Πάνδημος Μούσα».
Δυο μέρες μόνο ή εσείς πόσο μαζί έχετε υπάρξει • ως ένα ερώτημα μας, που προκαλεί αφενός να σκεφτούμε το πραγματικό χρόνο που ζήσαμε ή ζούμε μαζί και αφετέρου την καθεαυτή έννοια «του μαζί», την πολυσυζητημένη επί του μαζικού/ καθημερινού.
Και τελικά πόσο αρκετές είναι, κατά το δημοφιλές άσμα του Παρασκευά Καρασούλου και της Δήμητρας Γαλάνη, οι δύο μέρες για να ορίσουμε ότι περάσαμε οι δύο μας από τη διττότητα στην ζευγαρωμένη μονάδα.
Είναι ο χρόνος, είναι το αίσθημα, είναι η σωματικότητα ή είναι η ίδια η ζωή, που καθορίζει την έννοια του ζευγαρώματος και της οιασδήποτε πλήρωσης που η επιθυμία μας γεννά.
Είμαστε χρόνια μαζί, και αν το ορίσεις ή καλύτερα το προσδιορίσεις χρονικά, ο κίνδυνος είναι μεγάλος και οι συνιστώσες άπειρες. Πόσα χρόνια, μέρες ή ώρες χρειάζονται δύο άνθρωποι για να είναι μαζί και να ταυτολογηθούν ως “καθαρό” ζευγάρι. Είναι που στην πληθώρα [παιδιόθεν] η κουλτούρα μας ορίζει ως αξία τη χρονιότητα με εκφράσεις επαναλαμβανόμενες, όπως τα …για πάντα μαζί, να μείνετε μαζί… κτλ., είναι όμως και η “χαρακτηριολογική” μας μέτρηση /η χρονική μεζούρα, που οι ίδιοι μας επιβάλλουμε, ως μια ποσοτική κατάσταση κατανόησης του ζευγαρώματος και της ουσίας που θέλουμε να ζήσουμε στο μαζί. Μετράει ο χρόνος που θέλεις να αφεθείς ,μετράει η εμπιστοσύνη ,μετράει η καθημερινότητα, μετράει η οικειότητα και σχεσιακά ενδελεχώς τα πάντα μετράνε, ως ένας ακόμα “ωρολόγιος” λεπτοδείχτης. Έχουμε όμως υπάρξει μαζί, ως ένα αίσθημα που στέκει μόνο του, χωρίς χρονικά πλαίσια και “στολισμούς” συμβατικούς, παρά με γνώμονα την ανθρώπινη συναισθηματική άβυσσο και το απύθμενο των αναγκών μας. Αν έχουμε υπάρξει μαζί, το συναίσθημα στα σίγουρα αγκυροβολεί ως πραγματικότητα, στην πραγματικότητα του παρόντος και του μέλλοντός μας. Ήμασταν για λίγο μαζί ,ενθυμούμενοι κυρίως την σωματικότητα που μας έφερε κοντά και όρισε σαρκικά την οποιαδήποτε σχέση είχαμε.
Με όλα αυτά τα δεδομένα, η μαζική και διαδεδομένη ακρόαση ενός τραγουδιού όπως το «Δυο μέρες μόνο» ήταν αναμενόμενη, ως ένα κέντρισμα για όλους μας, που διαρκεί στο χρόνο και καθώς φαίνεται θα μείνει στα κλασσικά. Είναι η ευφυΐα του στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου, που σε ένα ερμηνευτικό κείμενο των περίπου τριών λεπτών(3΄) δεν εύχεται μονάχα το ελάχιστο μιας σχέσης κοντινής, αλλά αν θέλετε το προσδιορίζει κιόλας [συνειδητά και ασυνείδητα] τονίζοντας τι άλλο, από το πέρασμα της μοναχικότητας στην διακαώς επιθυμούμενη διττότητα/οι δύο μας /δύο μέρες μόνο, και όλα όσα μας υπενθυμίζουν τη δυάδα, την κυτταρική δηλαδή ψυχοσωματική κατάσταση μιας σχέσης. Και επειδή οι ποιητές και η τέχνη γενικότερα, έχει στιγμιότυπα απόλυτα, στο συγκεκριμένο υπέροχο άσμα ακούγονται εκφράσεις όπως «όλο το σώμα μου να ζει για σένα μόνο», «δυο μέρες μόνο», «όλη η ζωή μου αυτή η στιγμή», που όλοι εμείς καθημερινά ίσως σπάνια θα εκφράσουμε. Αλλά και ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει διανύσει ή επιδιώξει ή ζήσει τα άνωθεν ακόμα και σε καταστάσεις μακροχρόνιες; Κατά τα φαινόμενα στα ανθρώπινα, υπάρχουν μεγέθη μη μετρήσιμα και ακατανόητα και εν κατακλείδι άνθρωπος και ιστορία , άνθρωπος και έκαστη βιωμένη σχεσιακή πραγματικότητα!
Αγαπητοί αναγνώστες, εμείς στο υπαρξιακό κομφούζιο των σχέσεων έχουμε από χρόνια σηκώσει τα χέρια ψηλά με σύνοδο τον αυτοσαρκασμό μας, ελπίζουμε εσείς να είστε σε καλύτερη θέση. Ωστόσο μεταξύ μας, και για όσο διαβάσατε αυτό το παράδοξο κείμενο, ένα είναι σίγουρο, έχουμε έστω και για λίγο υπάρξει μαζί.
ΥΓ : οι εικόνες του κειμένου είναι έργα του ζωγράφου Χρόνη Μπότσογλου, από τη συλλογή «Τα Ερωτικά».
