Από την «ΟΙΚΟ…νική Πραγματικότητα» της γεωπόνου Πίτσας Στασινοπούλου. Πρόκειται για την ανάκληση δύο επιμέρους αδειών του έργου προκειμένου να ελεγχθεί η αμφιλεγόμενη νομιμότητά τους.

«Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη άπου γυρίζω…» και είναι αναγνώστες μου η ποιητική πλέξη που έρχεται στην καθημερινότητα και μας αναζωογονεί με τη στιχοπλοκή, και δολοπλοκεί και βαρύνει περισσότερο τη φαντασία. Και όταν το έκαστο καλλιτεχνικό πόνημα εμπεριέχει στη φανταστική κατάσταση: παρθενιά, νιάτα, φυσικό περιβάλλον και συναίσθημα,  το πιθανότερο είναι να μιλάμε για μια αρχετυπική παραδεισένια πλοκή

Ώρα Ελλάδος 19:41. Η βόλτα με τον Μπούμπη στην παραλία, σε λίγο φτάνει στο τέλος της. Ο αέρας έχει κοπάσει και τα κύματα της θάλασσας δείχνουν να έχουν ηρεμήσει. Επικρατεί μια ησυχία στην φύση. Κόσμος, παιδιά, σκυλιά, όλοι συνθέτουν ένα πολύχρωμο παζλ που με φόντο το ηλιοβασίλεμα το κάνουν ακόμα πιο μαγευτικό και όμορφο.

ΖΗΛΕΨΑ αναγνώστη μου! Την φοβερή και τρομερή επιτυχία της «ανταγωνίστριας» που σάρωσε ΚΑΙ κινηματογραφικά με τις ψωρο-αποχρώσεις της! Κι όπως καταλαβαίνεις… άνθρωπος είμαι κι εγώ. Ευάλωτος και με ανάγκες. Κατ’ αρχήν ψυχολογικές, αναζητώντας χαλαρές διεξόδους μετά από σειρά «σκληρών» καταγραφών και θέλοντας να γιορτάσω τα 50 άρθρα της στήλης με… «50 αποχρώσεις»(!) και φυσικά  ανάγκες οικονομικές! Δεν γίνεται η «άλλη» να σπάει ταμεία και να φορτώνει τις τσέπες της με μια γελοιότητα… κι εγώ να κρατώ το απείρως ποιοτικότερο πόνημά μου των «50 αποχρώσεων του πράσινου» στο συρτάρι! Το θυμάσαι φαντάζομαι…

Ώρα Ελλάδος 18:48. Μεγάλη Τρίτη. Ο καιρός είναι αρκετά καλός. Ο ήλιος έχει βγει και δίνει το παρόν του δυναμικά. Θέλει να κρυφτεί λίγο πίσω από τα σύννεφα αλλά τελικά το μετανιώνει και κάθεται στην θέση του. Η μέρα μεγαλώνει και πλέον νυχτώνει μετά τις 7 το απόγευμα. Ευκαιρία να πηγαίνω τον Μπούμπη πιο τακτικά για βόλτα. Άλλο που δεν θέλει.

Ο προκλητικός Τσαρλς Μπουκόβσκι μέσα από το έργο του μας έχει παραδώσει μαθήματα Ευζωίας. Mας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να δούμε και να ζήσουμε τη ζωή μας, μέσα από το έργο του ‘’Οι δεινόσαυροι, εμείς’’ και από τις προσωπικές του απόψει

Η δική μου γενιά, δηλαδή γύρω στα τριάντα και τουλάχιστον η επόμενη, είμαστε χαμένες γενιές. Όσοι ανήκουμε σε αυτές τις γενιές είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε στην ανέχεια, στο περιθώριο. Να ζήσουμε μια μίζερη και ανούσια ζωή. Και όλα αυτά γιατί;