Η ζωή μας είναι γεμάτη από λίστες. Μεγεθοποιημένες φαρέτρες που ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση προσαρμόζουμε στην πλάτη μας. Λίστες μικρές ή μεγάλες, ειδικευμένες ή όχι, σημαντικές ή μη, αποτελούν κάποιες μονιμοποιημένες συνήθειες που αβγατίζουν στο περιθώριο της προσωπικής αναζήτησης (ή μη).

Προσοχή παρακαλώ. Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει τοποθέτηση προϊόντων. Δηλ. τσουρέκια, κόκκινα αυγά, σουβλισμένο και καλοψημένο αρνί, κοκορέτσι, μαγειρίτσα, χορό, άφθονο ποτό και τρελό γλέντι.

Ένα πικ νικ στο κέντρο της πόλης μας. Και επειδή αρχίζω να μαθαίνω μέρη από τρίτους ιδανικά για πικ νικ που δεν τα ήξερα, να είστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν και άλλες σχετικές προτάσεις.

Κάθε χρόνο γιορτάζουμε τη θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού για χάρη όλων εμάς μέσω της Σταύρωσής Του και τη λύτρωση του Ανθρώπου με τον θρίαμβο της απόλυτης άνευ όρων αγάπης, δηλαδή της ζωής επί του θανάτου με την Ανάστασή Του

Των παθών μας το ένδυμα, αγαπητοί μου αναγνώστες, ανήμερα στων παθών μας την Ανάσταση και στην επικαλούμενη μέσα στη χρονιότητα λύτρωση -τη ζητούμενη - εαυτού και αλλήλων. Λύτρωση, ως λέξη θαρρείς βγαλμένη από το όνειρο και την ευχή, που στην πραγματικότητα το όποιο της αποτύπωμα βρίσκεται που αλλού, μα φυσικά στην επιθυμία, εκείνου που θα θέλαμε και εκείνου που θα μπορούσαμε εν δυνάμει να είμαστε. Όλα ξεκινούν από τον κύκλο του πένθους που κάθε χρόνο παρακολουθούμε σχεδόν ψυχαναγκαστικά και με όποιο τρόπο, θρησκευτικό ή μη, συνεχίζουμε να το ιερουργούμε ή αν προτιμάτε να το “τελετή-ιερουργούμε”. Και το ερώτημα είναι, σε τι μας εξυπηρετεί και που αποσκοπεί στην αρχή της άνοιξης αυτή η διαδικασία;

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Η μονομαχία της άνοιξης με το χειμώνα μοιάζει να κρίθηκε. Ο δεύτερος φαίνεται να μην παραδίδει εύκολα τα όπλα του κρατώντας για λίγο ακόμη κάποια τελευταία οχυρά ψηλά, πάνω στις απάτητες χιονισμένες κορφές της Ροδόπης και του Karlik.

Μια φορά κι έναν αρχαίο καιρό, μια νύμφη με πανώρια ομορφιά, η Σειρήνα, περιδιάβαινε σε δάση μυθολογικά, μέχρι που ο «κυνηγός» Πάνας την ανακάλυψε και θαμπωμένος από την ομορφιά της την κυνήγησε λυσσαλέα, σπρωγμένος από τις ζωώδεις ορμές του. Απελπισμένη εκείνη, για να του ξεφύγει, μεταμόρφωσε τον εαυτό της σε  φυτό με ομορφιά αντίστοιχη της δικής της… με άνθη εξαίσια… με άρωμα μεθυστικό… Έγινε η Πασχαλιά!