Ίσως ο τίτλος παραπέμπει σε αναμέτρηση στοιχηματικού ή τζογαδόρικου τύπου, όμως όχι φίλε μου, κάθε άλλο. Άλλωστε στις εν λόγω αναμετρήσεις, οι επιλογές δεν περιλαμβάνουν το ΧΑΟΣ ως «πρόβλεψη», αυτό αποτελεί αυθαιρεσία της γράφουσας, όμως σκέψου: α) ΔΕΝ πρόκειται για ανταγωνιστική αντιπαράθεση αλλά για συμπόρευση, β)Το «χάος» δεν είναι πρόβλεψη αλλά διαπίστωση και γ) η γράφουσα έχει πλήρη μεσάνυχτα από ποδοσφαιρικά, τζογαδόρικα και συναφή… απλά επιδίδεται σε περίεργους, λογικούς ή ΜΗ (παίζει σοβαρά το ενδεχόμενο!) συνειρμούς.

“Η Ελλάδα που ζωγράφισα δεν υπάρχει πια. Κι αυτή που την αντικατέστησε είναι θέμα για συζήτηση και για ειρωνεία, όχι για αγάπη. Είναι ένα κακέκτυπο της Ευρώπης. Σκοπός μου είναι να δω το δίκιο της και να βρω το σοβαρό λόγο για τον οποίο είναι αξιαγάπητη… όταν ζωγράφιζα την Ελλάδα, σκοπός μου δεν ήταν η ελληνικότης, αλλά να εκφράσω την αγάπη μου για τη ζωή, τη μόνη που είχα γνωρίσει, την Ελληνική”. Γιάννης Τσαρούχης

Μέσω του χορού ειδικότερα ανυψώνουμε τόσο το σώμα όσο και την ψυχή μας. Οι αρχαίοι Έλληνες  μάλιστα, πίστευαν ότι ο χορός συμβολίζει την κάθαρση. Καταλαβαίνεις επομένως Kulturosupaki μου ότι ο ΧΟΡΟΣ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για την Ευζωία σου.

Με τη ραγδαία επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη τις τελευταίες δεκαετίες φουντώνουν και οι φωνές αυτών που εκφράζουν τις ανησυχίες τους ή ακόμα και τις αντιρρήσεις τους για το κατά πόσο όλη αυτή η επιστημονική γνώση και οι τεχνολογικές δυνατότητες τίθενται όντως στην υπηρεσία του ανθρώπου και συμβάλλουν στην ευρύτερη εξέλιξη-με την έννοια της προόδου-της ανθρωπότητας.

 Καλωσορίζω την Άνοιξη όπως της αξίζει με τη σημερινή μου πρωταγωνίστρια που ξεχώρισα με την πρώτη ματιά. Μπούκλες στο χρώμα του σταχιού, ματάκια - θάλασσες, χαμόγελο όλο τσαχπινιά, μυαλό ξουράφι κι ατάκες θανατηφόρες! Κι όλα τούτα συμπυκνωμένα σε μπόι λιγότερο του ενός μέτρου… Την έφερε η μαμά της στο εθελοντικό πρόγραμμα «Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης» και το πικάντικο μουτράκι της με τράβηξε σαν μαγνήτης..

Μετά την λήξη του ψυχρού πολέμου με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης άδηλα η Δύση υπεισήλθε σε ένα άλλου είδους ιδιότυπου πολέμου, αυτού με το Ισλάμ. Σταδιακά και υποδορίως ο ρόλος του κακού «κομμουνιστή» αντικαταστάθηκε στα «μάτια» της Δύσης από αυτόν του επικίνδυνου για τη δημόσια ασφάλεια και τάξη των δυτικών κοινωνιών μουσουλμάνου.