Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, ένας πληγωμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός περπατούσε δίνοντας την εντύπωση ότι κουβαλούσε μαζί του κάποιον ακόμα πέρα από τον εαυτό του. Έδειχνε να πονά σε κάθε βήμα που έκανε, να πονά πολύ. Κι όταν τον ρωτούσαν ‘τι έχεις;’, εκείνος απαντούσε μονολεκτικά ‘τίποτα’. Κι όταν τον ρωτούσαν ‘τότε γιατί δείχνεις πληγωμένος;’, εκείνος προσπαθούσε να αλλάξει θέμα λέγοντας ‘ιδέα σου είναι. Βιάζομαι τώρα, πρέπει να φύγω’. Κι απομακρυνόταν όσο πιο γρήγορα μπορούσε από τους άλλους και τις ερωτήσεις τους. Ειδικά οι ερωτήσεις τους ξυπνούσαν μέσα του αναμνήσεις. Αναμνήσεις και φόβους από μια εποχή στην οποία είχε αφήσει τους ανθρώπους να τον πλησιάσουν δείχνοντας τους μάλιστα απόλυτη εμπιστοσύνη. Εκείνοι όμως τον είχαν πληγώσει.
Οι άνθρωποι που τον είχαν πληγώσει δεν ήταν οι ίδιοι με αυτούς που ενδιαφερόντουσαν να μάθουν τι είχε και έδειχνε πληγωμένος. Για αυτόν βέβαια δεν είχε καμία σημασία. Για αυτόν, από ένα σημείο και μετά, όλοι οι άνθρωποι έμοιαζαν μεταξύ τους σε ένα πράγμα. Έμοιαζαν στην πρόθεση και την ικανότητα να τον πληγώσουν. Γι’ αυτό και τους απέφευγε όσο περισσότερο μπορούσε. Κι όσο αυτός τους απέφευγε, τόσο εκείνοι τον πλησίαζαν. Κι όσο εκείνοι τον πλησίαζαν, τόσο αυτός απομακρυνόταν. Κι όσο αυτός απομακρυνόταν, τόσο εκείνοι απογοητευόντουσαν. Κι όσο εκείνοι απογοητευόντουσαν, τόσο αυτός κλεινόταν στον εαυτό του. Κι όσο αυτός κλεινόταν στον εαυτό του, τόσο εκείνοι σταματούσαν τις προσπάθειες να τον προσεγγίσουν. Κι ήταν τότε που εκείνος πληγωνόταν ξανά.
Στην πραγματικότητα δεν πληγωνόταν ο ενήλικας. Το παιδί που κουβαλούσε μέσα του πληγωνόταν. Το παιδί που είχε κάποτε πληγωθεί και δυσκολευόταν να ξεχάσει. Το παιδί που δεν είχε προλάβει ή τολμήσει να εκφράσει τα συναισθήματα που ένιωθε όταν το πλήγωναν και δοκίμαζε να το κάνει έστω και με καθυστέρηση ετών. Το παιδί που δεν ήθελε άλλο να πονά και γι’ αυτό είχε πείσει τον ενήλικα πως οι άνθρωποι ήταν επικίνδυνοι.
Κι έτσι ο πληγωμένος άνθρωπος έβαλε μια μάσκα, τη μάσκα της αδιαφορίας. Τη μάσκα της αδιαφορίας και της προσποίησης. Φορώντας αυτή τη μάσκα έδειχνε στους γύρω του πως δεν είχε ανάγκες και πως δεν ενδιαφερόταν για σχέσεις. Με αυτή τη μάσκα ήρθε μια μέρα στο γραφείο μου. Είχε αποφασίσει να ζητήσει τη βοήθειά μου γιατί ήξερε μέσα του πως αυτή η μάσκα δεν τον προστάτευε μόνο αλλά του στερούσε πολύτιμες ευκαιρίες που δεν ήθελε να χάνει άλλο στη ζωή του.
Μια μέρα του πρότεινα να δει καλύτερα τι συνέβαινε γύρω του αφού πρώτα θα έβλεπε τι συνέβαινε μέσα του. Στην αρχή δυσκολεύτηκε να γυρίσει προς τα πίσω και να θυμηθεί τι είχε συμβεί στην εποχή που είχε αφήσει τους ανθρώπους να τον πλησιάσουν δείχνοντας τους απόλυτη εμπιστοσύνη κι εκείνοι τον είχαν πληγώσει. Τόλμησε όμως να εμπιστευτεί την πρόταση, που του έκανα, και αμέσως διαπίστωσε πως τότε ήταν ένα παιδί που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παραπάνω από αυτά που είχε ήδη κάνει.
Κι αργότερα είδε πως είχε βιώσει δύο μεγάλα τραύματα, το τραύμα της προδοσίας και το τραύμα της εγκατάλειψης. Αυτά τα δύο τραύματα τον είχαν πληγώσει ανεπανόρθωτα. Είχε περάσει ολόκληρα χρόνια αποφεύγοντας να δει την αλήθεια. Δεν ήθελε να δεχθεί ότι είχε πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Όταν όμως το είδε, συνειδητοποίησε πως αυτό που φοβόταν ότι θα ένιωθε μόλις θα το έβλεπε ήταν τελικά μικρότερο από αυτό που ένιωσε μόλις το είδε. Και τότε ηρέμησε. Ένιωσε για πρώτη φορά δυνατός.
Οι μέρες περνούσαν και ο άνθρωπος, ο πληγωμένος άνθρωπος, βρήκε το θάρρος να βγάλει τη μάσκα της αδιαφορίας και της προσποίησης. Δεν τη χρειαζόταν άλλο πια. Τώρα πια έβλεπε αυτά που ήθελε να δει. Τώρα πια έβλεπε και άντεχε αυτά που έπρεπε να δει.
Ξαφνικά άλλαξε ο τρόπος που περπατούσε. Ο άνθρωπος αυτός που περπατούσε δίνοντας την εντύπωση ότι κουβαλούσε κάποιον ακόμα πέρα από τον εαυτό του, περπατούσε πλέον έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού που κουβαλούσε μέσα του και που δεν ήταν άλλο από το πληγωμένο παιδί που υπήρξε κάποτε. Κι αυτή τη φορά έδειχνε να τολμά κάθε βήμα παρά τον πόνο που έφερε μέσα του.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον πληγωμένο άνθρωπο που κρύβετε μέσα σας, σας περιμένω στην ομιλία μου με τίτλο «Ένας πληγωμένος άνθρωπος» που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου και ώρα 18.00 στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
