Από τη στήλη «Φτου Ξελευθερία» του Μάκη Σενή.
Προσπαθώντας να βρω άκρη με τα προβλήματα της καθημερινότητας, αναρωτήθηκα πως θα ήταν η ζωή αν μέναμε σε μια μικρή πολυκατοικία παρέα με τους φίλους μας. Είχα κάποτε την εμπειρία στην Αγγλία να μοιράζομαι ένα σπίτι με τέσσερις αγνώστους, κάτι πολύ μακρινό για τα ελληνικά δεδομένα βέβαια, αλλά είχε τα θετικά του και τα αρνητικά του. Αυτού του είδους η συμβίωση υπάρχει σε αρκετές χώρες πλέον στην Ευρώπη. Αρκετοί άνθρωποι μοιράζονται σπίτια στο εξωτερικό, είτε είναι φίλοι, είτε είναι άγνωστοι. Θα μπορούσαμε άραγε να την προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα; Πιστεύω πως ναι. Αρκετοί από εμάς δοκιμάσαμε να συγκατοικήσουμε με συγγενείς ή φίλους στα φοιτητικά χρόνια. Πως θα ήταν αν συγκατοικούσαμε και στην συνέχεια της ζωής μας, αν όχι στο ίδιο σπίτι, έστω σε μια μικρή πολυκατοικία;
Έστω ότι νοικιάζαμε τέσσερα διαμερίσματα, τέσσερις οικογένειες, ζευγάρια οι φίλοι.Τα πλεονεκτήματα αφορούν τον χρόνο αλλά και τα λίγα χρήματα μας. Θα μπορούσε κάθε μέρα να μαγειρεύει το ένα διαμέρισμα για όλα τα υπόλοιπα. Δεν αλλάζει τίποτα ιδιαίτερο στο να μαγειρεύεις για δύο ανθρώπους ή για οχτώ, χρειάζεσαι σχεδόν τον ίδιο χρόνο και τον ίδιο κόπο. Θα ήταν πολύ καλύτερα λοιπόν αν ο καθένας μας έπρεπε να μαγειρεύει μια φορά την εβδομάδα αντί για κάθε μέρα και τις υπόλοιπες να βρίσκει έτοιμο ένα πιάτο φαγητό όταν επιστρέφει στο σπίτι του. Αρκεί βέβαια να είχαν όλοι μια μικρή ιδέα από μαγειρική και να μην υπήρχε κάποιος που για παράδειγμα να μας δηλητηριάζει κάθε Δευτέρα! Με αυτό τον τρόπο θα γλιτώναμε και χρήματα, αφού συμφέρει σίγουρα να μαγειρεύεις για περισσότερα άτομα αλλά το καλύτερο από όλα είναι ότι θα τρώγαμε πιο υγιεινά αφού όλοι μας όταν είμαστε κουρασμένοι ή βαριόμαστε να μαγειρέψουμε την πέφτουμε στο junk food.
Θα μπορούσαμε να έχουμε δύο ηλιακούς θερμοσίφωνες αντί για τέσσερις ή αντί για κανέναν. Θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη διαχείριση στο πετρέλαιο. Θα μπορούσαμε να καθαρίζουμε οι ίδιοι τις σκάλες και να κάνουμε την συντήρηση (εκτός του ασανσέρ) ώστε να έχουμε ελάχιστα κοινόχρηστα. Στο μακρινό μέλλον θα μπορούσαμε ακόμα και να μοιραζόμαστε τα αυτοκίνητα μας ώστε να μειώσουμε σημαντικά τα έξοδα. Αν είχαμε αυλή ή ακόμα και στην ταράτσα θα μπορούσαμε να έχουμε τα δικά μας φρέσκα λαχανικά, συν την μόνωση που θα μας προσέφεραν. Αν αυτοί που μοιράζονταν την πολυκατοικία είχαν οικογένεια θα μπορούσαν να βοηθάει και ο ένας τον άλλο με τα παιδιά, κρατώντας τα μερικές ώρες και ξεκουράζοντας τους γονείς. Σίγουρα τα παιδιά θα ήταν πολύ χαρούμενα να ζουν με τους δικούς τους φίλους και να μπορούν να αλλάζουν σπίτια και να παίζουν περισσότερο ενώ κάποια άλλα θα ήταν αναγκασμένα να κάθονται μόνα στο σπίτι τους. Φανταστείτε αν η τάση για συγκατοίκηση και κοινή χρήση των αυτοκινήτων μας εξαπλωνόταν στην Γη, πόσο μεγάλο καλό θα κάναμε στο περιβάλλον.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όμως που θα είχαμε, θα ήταν η καλή παρέα. Η γκρίνια και η κακή διάθεση που έχουμε οφείλεται κυρίως στη μοναξιά και την βαρεμάρα. Οι πιο ευχάριστες στιγμές που έχουμε στην ζωή μας, όταν ξεχνάμε τα προβλήματα μας, είναι συνήθως αυτές που μοιραζόμαστε με φίλους. Αν είχαμε στην καθημερινότητα μας τους φίλους μας, το μαγείρεμα θα ήταν πιο διασκεδαστικό, το καθάρισμα πιο ξεκούραστο, ο ελεύθερος χρόνος πιο διασκεδαστικός, η ζωή μας πιο όμορφη. Ακόμα και οι δύσκολες στιγμές θα έμοιαζαν λιγότερο έντονες, αφού οι φίλοι μας θα μας έκαναν να πάρουμε τα πάνω μας ή έστω θα μας συμπαραστέκονταν.
Κατά κάποιο τρόπο αυτό συνέβαινε στην Ελλάδα στο παρελθόν και τα πράγματα ήταν καλύτερα. Στο ίδιο σπίτι έμεναν οι γονείς, τα παιδιά, ο παππούς με την γιαγια, στο δίπλα σπίτι έμεναν οι θείοι, οι θείες και τα ξαδέρφια. Κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε κάπως έτσι και θυμόμαστε τις ξεγνοιαστες στιγμές με το υπόλοιπο πιτσιρικομάνι. Στις γιορτές όπως το Πάσχα γινόταν πραγματική γιορτη, όχι ψεύτικα πράγματα!
Η οικογένεια πλέον περνάει μια δύσκολη φάση. Τα αδέρφια δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους, ο παππούς με την γιαγιά μπορεί να είναι μακρυά, τα σόγια μεταξύ τους σπάνια συμπαθιούνται, οι ίδιοι οι γονείς τις περισσότερες φορές χωρίζουν. Πιστεύω η εξέλιξη της συμβίωσης με τα πολλά οφέλη της, θα περάσει από το οικογενειακό επίπεδο , στο επίπεδο της φιλίας. Λόγω και της οικονομικής κρίσης βλέπουμε τριαντάρηδες και σαραντάρηδες να μένουν ακόμα με τους γονείς του, αλλά όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό. Μάλλον έχει έρθει η ώρα να πάμε στο επόμενο βήμα. Να δούμε, μπορούμε τελικά να τα βρούμε με δυο φίλους και να διαχειριστούμε τον ίδιο χώρο;
Φωτογραφικό υλικό
