Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα.
Άλλοι οχτώ στόχοι που μπορούμε να θέσουμε για το σωτήριο έτος 2021- part 2… ωπ, λάθος το 2022. Ό,τι καταφέρουμε καλό είναι. Ή τουλάχιστον αυτό μπορούμε να ισχυριστούμε στον εαυτό μας όταν βρίσκεται στα σύνορα της πανέμορφης χώρας του νευρικού κλονισμού.
9. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας κι ας βάζουν κιλά στη ζυγαριά.
Ν’αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Κάτι τέτοιο αποδίδεται σε έναν Νίκο Καζαντζάκη. Δε ξέρω από ποιο ριάλιτυ βγήκε ο κύριος αλλά μου φαίνεται κάτι ξέρει. Υποθέτω πως δεν εννοούσε τους σταυροφόρους, μισθοφόρους με αποκλειστικό εργοδότη τη ματαιοδοξία τους, δέσμιους και αυλοκόλακες της μισαλλοδοξίας τους. Αλλά αυτούς που λυγίζουν, δακρύζουν και αντιπαρέρχονται γιατί όντως νιώθουν τα κρίματα του κόσμου στο πετσί τους και ό,τι μπορούν το σηκώνουν στα δικά τους πνεύματα και το ποτίζουν με την καλοσύνη και την έντονη ανάγκη τους για ένα καλύτερο αύριο, που μόνο από ανθρώπινο χέρι θα ‘ρθει. Αγαπώντας την ευθύνη μεγαλώνουμε- όχι σαν μεταμφιεσμένα παιδιά αλλά σαν τολμηροί αυτοσχεδιάζοντες που βγαίνουν μπροστά στις δυσκολίες αντί να μουρμουρίζουν βλακώδεις προσευχές σε ακατάληπτες διαλέκτους.
10. Αν πρέπει να παίξουμε την παράσταση, ας το κάνουμε με τους όρους μας.
Ο σκηνοθέτης μπορεί να είναι ένα βάναυσο, σαδιστικό καθίκι, ο παραγωγός ένα σίχαμα δυσθεώρητων βαθών και δυνατοτήτων (που όσοι δε ξέρουν, τον λατρεύουν), οι συνάδελφοι να μοιάζουν πελαγωμένοι στους δικούς τους ρόλους. Αλλά, αφού θα την ανεβάσουμε τη ρημάδα την παράσταση κι ας μη χειροκροτήσει ούτε ο επιστάτης, ας κάνουμε τα παρασκήνια ευχάριστα. Ας αλλάξουμε φύλο στο δράμα, ας αλλάξουμε τα φώτα της κωμωδίας. Ας κάνουμε το καταγώγιο που έχουμε για θέατρο μια έκρηξη αυθεντικότητας και ζωής, με δημιουργικά σκηνικά και φωτισμό που προκαλεί επιληψία. Αν ούτε αυτό φτάνει, θυσιάζουμε τα πάντα και πάμε μονάχοι κι έρημοι, μ’ άλλους μονάχους κι έρημους, κι όποιος έρθει να στήσουμε τη δική μας παράσταση. Δύσκολο, απίθανο, κανείς δεν το κάνει αλλά πιθανό.
11. Γλωσσολογία 1 on 1.
Στου κόσμου τα παρεξηγημένα το λεξικό είναι γραμμένο στους άλλους, στους σημαντικούς άλλους. Όλα αυτά που νομίζαμε ότι ξέραμε, τα ξαναμαθαίνουμε με ατσούμπαλο, άρρυθμο τρόπο σε ένα τραινάκι του τρόμου και ελπίδας για αγάπη. Λέξεις αφαιρούνται, άλλες προστίθενται κι αν είμαστε τυχεροί ολόκληρα λήμματα μας τα κάνει δωρεά η ζωή απ’ την σύνδεση με τους άλλους. Που καιρός βέβαια για εγγύτητα, βάθος και ενδιαφέρον αλλά κανενός το βιβλίο δεν έχει νόημα να διαβαστεί χωρίς αλλού γι’ αλλού επιδράσεις, αναφορές και στοιχεία.
12. Χαμογελάμε όπως όταν ο Forrest Gump πάτησε σκατά.
Στην περίπτωση της καλής διάθεσης, πρέπει να είμαστε της άποψης shoot first-ask questions later. Ελληνιστί: δεν χρειάζεται αφορμή ή δικαιολόγηση η ευδιαθεσία. Συμβαίνουν τόσα άπειρα άσχημα σ’ αυτό τον κόσμο , την ώρα που μιλάμε. Αν βλέπουμε ειδήσεις κιόλας, θα νομίζουμε ότι μόνο άσχημα συμβαίνουν (αλλά ευτυχώς, δε βλέπουμε ειδήσεις). Σ’ έναν κόσμο λοιπόν που το ισοζύγιο γέρνει εμφανέστατα προς τη μια πλευρά, εμείς έχουμε την επιλογή (γιατί επιλογή είναι) να πάμε με την άλλη πλευρά. Γιατί η άλλη πλευρά θα σκάσει κι ένα χαμόγελο, θα πει και καμιά καλή κουβέντα. Γιατί οι άλλη πλευρά δεν είναι βάρβαρα εμμονική με το αίμα, τις διαφορές και τις ανωμαλίες αυτού του κόσμου. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν αναφερόμαστε στους πανίβλακες που πιστεύουν ότι ΔΕΝ έχουν λόγο να στενοχωριούνται για τα κακώς κείμενα της ζωής (τους κακώς τόμους μάλλον, σε μια πολύτομη έκδοση κιόλας). Η αναφορά γίνεται σ’ αυτούς που επιλέγουν να μάχονται, να μη σιωπούν και να φωνάζουν, χωρίς όμως να αφήνουν το δίκαιο μίσος τους να τους καταναλώνει ή να τους βρωμίζει τις εικόνες χαράς στο μυαλό τους.
13. Κόβουμε την υπερβολική διπλωματία.
Η διπλωματία είναι για τους χειριστικούς δηλαδή ανασφαλείς. Πόσο νερό δηλαδή να βάλουμε στο κρασί πριν σηκώσουμε το ποτήρι και δούμε ότι πίνουμε νερό; Καλό και το νερό αλλά εμείς κρασί παραγγείλαμε. Οι συμβιβασμοί βέβαια σε τούτη τη μάταια ζωή are the name of the game μα αυτό δε σημαίνει άνευ όρων συνθηκολόγηση στην Διαπλανητική Ηλιθιότητα Α.Ε. Τα βήματα πίσω και όλα τα συναφή γίνονται για να συμβαδίζουμε κι όχι να κάνουμε κύκλους γύρω από το κάθε μέρος που θα έπρεπε να έχουμε περάσει καιρό πριν σα να κατουριόμαστε. Στην τελική, πρέπει να αναρωτηθούμε ποιον και τι προστατεύουμε με μια καλπάζουσα υποτακτικότητα να αλωνίζει στο κεφάλι μας. Ναι, δε γίνεται να τα έχουμε με όλους καλά, το κόστος είναι ένα τσικ γιγαντιαίο ορισμένες φορές και οι εναλλακτικές εξίσου παρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον αλλά κάποτε πρέπει να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι. Αλλιώς αυτό το χέρι θα καταλήξει να ψάχνει το πλησιέστερο αιχμηρό αντικείμενο να το στρέψει προς κάθε υπεύθυνη και μη κατεύθυνση.
14. Αγαπάμε αλλήλους- όχι όλους, μερικούς.
Πολλά-πολλά με πολλούς δε πολυχρειάζονται. Ούτε το λίγοι και καλοί είναι cart blanche. Το θέμα είναι όμως όσους γουστάρουμε να ‘χουμε στο φιλμ της ζωής μας να μην τους κόβουμε στο μοντάζ κατά το δοκούν. Χώρος, πρέπει να υπάρχει χώρος και κατανόηση για να πετύχει το γλυκό- δεν ανοιγοκλείνουμε τον φούρνο λες και είναι το ψυγείο μας σε νυχτερινή επιδρομή. Αφού μπλέχτηκαν οι ζωές μας και πλύθηκαν μαζί και γίνανε ροζ, ας πάρουμε μια ανάσα καθώς τις απλώνουμε κι ας καμαρώσουμε την ευτυχία του να βρίσκουμε κάποιον που αγαπάμε. Κάλλιστα μπορεί αυτή η αγάπη να αλλάξει, να τελειώσει, να αυξηθεί, αυτό σημασία μεγάλη δεν έχει. Αυτό που μετράει είναι ότι μάθαμε κι εμείς κάτι που ίσως να είναι το μοναδικό μάθημα που αξίζει να ‘χεις καλούς βαθμούς χωρίς ποτέ να ξέρεις ποια είναι η διδακτέα ύλη.
15. Πρέπει να έχουμε τα copyrights των λαθών μας.
Στην πορεία θανάτου προς την αυθεντικότητα, στο σάλτο μορτάλε προς την εκπλήρωση, δε γίνεται να συνδιαλλασσόμαστε με λέξεις άλλων. Οι άλλοι πέσανε, χτυπήσανε, σουρθήκανε στη μούρη τους με τον δικό τους τρόπο. Τι νόημα έχει να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε στα ρούχα τους, να γιατρευτούμε απ’ τις πληγές τους- η παράσταση έχει παιχτεί και η έκβασή της έχει κριθεί (οι ερμηνείες υπό κριτική). Κανένας δε μαθαίνει τίποτα πραγματικά αν δεν καεί η γούνα του στο παρανάλωμα της πραγματικότητας. Αγαπάς αγαπώντας, στραβοπατάς περπατώντας, μαθαίνεις κάνοντας. Φυσικά δε πρέπει να μπερδευτούμε με την πάαααρα πολύ ηλίθια λογικά τύπου Εγώ τα ξέρω όλα, ο τρόπος μου είναι ο υπέρτατος, οι σκέψεις μου οι ανώτερες και τα πεπραγμένα μου θείες προφητείες, δε χρειάζεται να ακούσω τίποτα γιατί είμαι ο γαμιάς της πνευματικής γειτονιάς. Αυτή η κατηγορία είναι η πολυσυλλεκτική ηλιθίων στην οποία και μεις μπαινοβγαίνουμε κάποιες φορές. Αλλά, άλλο το έχω ακούσει, έχω μιλήσει, έχω διαβάσει γι’ αυτά και τα ‘νιωσα κι άλλο τα ‘νιωσα επειδή πέρασαν από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας.
16. Χρόνος ανίκατε μάχαν.
Τικ, τακ, τικ, τακ… Το μοναδικό πράγμα που δε μπορούμε να μεταχειριστούμε είναι ο χρόνος, που είναι μια λωρίδα μονής κατεύθυνσης χωρίς ναι μεν, αλλά. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να κάνουμε είναι τον αλλοιώσουμε έχοντας στη πορεία προς το θάνατο τόσα χρώματα και εμπειρίες ικανά να δικαιολογήσουν 70 χρόνια ύπαρξης πάνω σε αυτό τον κόκκο του διαστήματος. Μπορούμε να ζούμε μήπως και καταφέρουμε κάτι ή περιμένοντας να πεθάνουμε. Ο χρόνος ούτε γιατρός είναι (ξεχάστε τα φακελάκια) ούτε εχθρός ή σύμμαχος (βάλτε μέσα τα όπλα, γυρίστε πίσω τους διπλωμάτες). Αυτοί που αντιλαμβάνονται την ανυπέρβλητη φύση του και συμβαδίζουν μαζί του με χαρωπά βηματάκια κι όχι ποδοπατημένοι απ’ αυτόν, είναι και αυτοί που με τους περιορισμούς της βιολογίας καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ασυνεχές ανάμεσα στην ημερομηνία λήξης τους και το πόσα χρόνια πραγματικά έζησαν. Και αυτό ίσως να είναι κάτι που αξίζει.
.
8 στόχοι για ένα δισευτυχισμένο 22.
Ύστερα απ’ τον κόσμο
Kάθε Παρασκευή στην Κουλτουρόσουπα.
.
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ:
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media