Mπήκαμε στην άνοιξη!
Η μέρα άρχισε να μεγαλώνει αισθητά. Άλλαξε και η ώρα και μαζί με όλα αυτά, νομίζω άρχισε να αλλάζει και η διάθεσή μας. Τουλάχιστον εγώ για μένα, έτσι αισθάνομαι. Σα να ηρέμησα λιγουλάκι, σα να δίνω πιο συχνά τόπο στην οργή, σα να διασκεδάζω λίγο παραπάνω το κάθε ζόρι μου, σα να αντιμετωπίζω κάπως πιο χαλαρά την κάθε αναποδιά. Παρόλο που ακόμα υπάρχει αισθητά ο κορονοϊός γύρω μας και ο εμβολιασμός αργεί και τα περιοριστικά μέτρα συνεχίζονται και τα κλειστά σχολεία δε φαίνεται να ανοίγουν σύντομα και και και…
Όλο αυτό προφανώς – εννοώ η αλλαγή στη διάθεση και τη συμπεριφορά μου – μάλλον επηρεάζει και τη μικρή μου δυομισάχρονη, μια και εκείνη τη βλέπω έστω και λίγο πιο ήρεμη. Βέβαια, μου είχαν πει ότι σε αυτή την ηλικία οι αλλαγές είναι έντονες και μεγάλες. Λες και ο κάθε μήνας είναι ένας ολόκληρος χρόνος. Είναι κι αυτή η ενσυναίσθηση φυσικά, που προφανώς είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα του σπιτιού η κάθε διάθεση της μιας που παρασύρει αντίστοιχα και την άλλη.
Αλήθεια, ίσως να έχετε δει σε αστυνομικές ταινίες, όταν σε μια ανάκριση ένας αστυνομικός έχει το ρόλο του καλού απέναντι στον κρατούμενο και ο άλλος αστυνομικός έχει το ρόλο του σκληρού και του αυστηρού. Κάπως έτσι νομίζω είναι και οι γονείς απέναντι στο παιδί τους. Συνήθως ένας από τους γονείς αναλαμβάνει τον έναν ρόλο και ό άλλος τον δεύτερο ρόλο. Άλλωστε λένε ότι οι κόρες, έχουν αδυναμία στους μπαμπάδες και οι γιοί στις μαμάδες συνήθως. Σε εμάς, δυστυχώς για εμένα, έχω εγώ το ρόλο της αυστηρής απέναντι στη λιονταρίνα μου και ο μπαμπάς μας – που είναι ένα μόνιμο παιδί ανέκαθεν –είναι αυτός που δε χαλάει χατίρια και δε λέει όχι, σε τίποτα και ποτέ, στην κοράκλα του.
Αν με ρωτάς, νομίζω λίγο το επιδιώξαμε όλο αυτό και λίγο προέκυψε. Βλέπεις, ως μοναχοπαίδι που ήρθε μετά από πολύ ταλαιπωρία και προσμονή, ο άντρας μου θεωρούσε ότι δικαιούται η πριγκηπέσσα μας λίγο να την κακομάθουμε μια και θεωρείται δεδομένο ως μοναχοπαίδι που θα είναι. Από την άλλη, εγώ ως επίσης μοναχοπαίδι, θα ήθελα να αποφύγω τέτοιες συμπεριφορές για την ίδια, μια και δε θα ζει για πάντα μόνο μαζί μας.
Οι συμπεριφορές μας στο θέμα ορίων απέναντί της, ήταν και εξακολουθούν να είναι ως ένα σημείο, εκ διαμέτρου αντίθετες. Πάνω σε αυτό λοιπόν, νομίζω είχα φτάσει σε επίπεδο υστερίας με το καθετί στραβό που έκανε το μικρό μου ζιζάνιο, να αντιδρώ υπερβολικά. Όσο έβλεπα ότι μπαμπάς και κόρη μετά, τα βρίσκανε στο άψε σβήσε και παίζανε σα να μη συμβαίνει τίποτα, τόσο αισθανόμουν μόνη σε αυτή μου την προσπάθεια. Μπορεί τελικά να απομακρυνόμουν και από το παιδί μου χωρίς να το καταλαβαίνω…
Λίγο τα βιβλία που διαβάζω όσο μπορώ για να βοηθηθώ σε αυτό μου τον ρόλο. Λίγο όλα όσα έγραψα στην εισαγωγή μου. Λίγο η φράση της μικρής που με ταρακούνησε όταν κάποια στιγμή ήμουν όλο άρνηση απέναντί της («μαμά, φτάνει!», είπε όταν η μια παρατήρησή μου διαδεχόταν την άλλη για το οτιδήποτε και μάλιστα έντονα). Λίγο που ξαφνικά μου ήρθε η επιφοίτηση βλέποντάς τους να παίζουν και να γελάνε οι δυο τους, αισθάνθηκα ότι χάνω πάρα πολλές και πολύ όμορφες στιγμές από την καθημερινότητά της, οι οποίες δε γυρίζουν πίσω φυσικά.
Κάποια στιγμή, παρατηρώντας τους, είδα τον άντρα μου στα πατώματα να παίζει με τη μελισσούλα μας, τόσο δυναμικά που δεν άντεχε άλλο, ειλικρινά ήταν σα να μην έχει αύριο. Στα κόκκινα! Όταν το συζήτησα μαζί του, είπε ότι μπορεί κι έτσι να είναι, από την πολύ λαχτάρα τόσα χρόνια, λογικό είναι να μας βγαίνει όλο αυτό πιο έντονα. Επίσης, αν και λένε πως τα παιδιά δεν έχουν μνήμες στην ηλικία των δύο ετών, φαντάζομαι κάποιες εικόνες θα φέρουν στο μυαλό τους αργότερα. Και επιπλέον, ξαφνικά, την είδα να παίζει με τις κούκλες της και να τις μαλώνει όπως τη μάλωνα εγώ.
Νομίζω δε χρειαζόμουν τίποτε άλλο, για να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε η στάση μου να αλλάξει ριζικά και να το πάρω λίγο πιο ανάλαφρα το όλο θέμα. Μπορεί να κράτησα το ρόλο της αυστηρής στο σπίτι, για την ισορροπία και για τα βασικά αλλά νομίζω από τη στιγμή που χαλάρωσα κάπως, μάλλον μας βγήκε σε όλους μας σε καλό. Έχω την εντύπωση ότι τις αλλαγές που προέκυψαν με τη δική μου αλλαγή, μπορώ να τις απαριθμήσω κιόλας:
1. Δεν είμαι μονίμως στη γωνία να περιμένω να γίνει το στραβό για να τους την πω και κυρίως στη κόρη μου
2. Δεν έχω όλη την ώρα μούτρα και νεύρα, επειδή δεν πετυχαίνω το τέλειο
3. Στο τέλος της κάθε μέρας μου δε κλαίω μετανοιωμένη για το ότι βγήκα πάλι εκτός εαυτού ενώ δεν έπρεπε, αλλά πλέον έχω να θυμάμαι ευχάριστες στιγμές όλων μας και κυρίως της ίδιας μαζί μου
4. Θέλω να πιστεύω ότι της δημιουργώ ευχάριστες αναμνήσεις μας. Δε θα ήθελα να με θυμάται ως μια μόνιμη παρατήρηση και μουτρωμένη κατάσταση
5. Αισθάνομαι ότι δε χάνω τα καλά της, αλλά συμμετέχω πια σε αυτά.
6. Παίζω περισσότερο μαζί της και το ευχαριστιέμαι αφού γελάμε πολύ
Οι δύο συμβουλές που με βοήθησαν, σε όλο αυτό το κλικ μέσα μου, με τη στροφή 180 μοιρών, είναι οι εξής:
· Όταν βλέπεις να γίνεται μια αταξία, αντί να νευριάσεις, που και που ρίξτο στο χιούμορ. Αν εκείνη την ώρα γελάσουμε και οι δυο πλευρές για λίγο, σα να ξεθυμαίνει κάπως η ένταση, σα να μηδενίζει η φόρτιση και μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση μετά, πολύ πιο ψύχραιμα.
· Όταν κάνεις μια παρατήρηση και δε βλέπεις κάποια θετική ανταπόκριση, αλλά μια χαρακτηριστική απάθεια, πριν επαναλάβεις την εντολή ή την παρατήρηση, μέτρα πρώτα μέχρι το 10 πολύ αργά. Έτσι θα δώσεις χρόνο και στις δυο πλευρές. Το παιδί θέλει χρόνο να το επεξεργαστεί την εντολή και εσύ έχεις ήδη γλιτώσει άλλες δυο φορές τουλάχιστον που θα επαναλάμβανες με αυξανόμενη ένταση την ίδια παρατήρηση και θα κατέληγε σε ξέσπασμα, μάλωμα, νεύρα κλπ.
.
.
Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη μάνα. Σίγουρα δεν εργάζομαι για να «δικαιούμαι» (κατά τους περισσότερους) να πω ότι ειλικρινά κουράζομαι περισσότερο από ότι όταν δούλευα. Σίγουρα βοηθάνε οι συμβουλές από φίλες μαμάδες και μάλιστα πάρα πολύ, όπως και τα βιβλία διαπαιδαγώγησης που είναι τώρα τελευταία το αγαπημένο μου χόμπι μια και αισθάνομαι ότι έχουν σε πολλά τις απαντήσεις που ζητάω. Σίγουρα άλλες που έχουν πιο πολλά παιδιά, μπορεί να ζορίζονται περισσότερο.
Όπως και να έχει, τα περισσότερα τα μαθαίνεις μόνη σου στην καθημερινότητα και στην τριβή, μετά από πολλές δοκιμές με τον εαυτό σου και με τους ανθρώπους σου… Πάντα βρίσκει κανείς τη λύση που αναζητά, όσο το παλεύει – το ψάχνει – το δοκιμάζει – το προσπαθεί.
Ειλικρινά με έτρωγε τόσο πολύ μέσα μου κάθε βράδυ, που το παιδί μου προτιμούσε μόνο τον μπαμπά του να παίξει και περίμενε από μένα μόνο την παρατήρηση.
Έκλαψα, το έψαξα, το πάλεψα, το άλλαξα και το κατάφερα.
Τώρα ξαφνικά, απολαμβάνω αγκαλιές και φιλάκια της στο άσχετο, χωρίς να την κυνηγάω και να παρακαλάω για να τα πάρω.
Οι ρόλοι παραμένουν οι ίδιοι, οι ανησυχίες αυξάνονται, αλλά ο τρόπος έκφρασης, εκμάθησης και διαπαιδαγώγησης άλλαξε, προς όφελος τελικά ΟΛΩΝ ΜΑΣ!!!!!
Φωτογραφικό υλικό
