Γράφει ο μαέστρος Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Το κάθε τί έχει τον ορισμό του, την αξία του, καθώς και λόγους που μας υπαγορεύουν ή απαγορεύουν ενίοτε το πως θα ζήσουμε και το γιατί. Το κλειδί λοιπόν σε όλη αυτή την Βαβυλωνία είναι ποιός και πώς, ορίζει ή εκτιμά την έννοια της λέξης “γιατί”.
Μιά λέξη δισυπόστατη η οποία από την μιά, δηλώνει αμφισβήτηση και από την άλλη επιχείρημα.
Μια λέξη που σύντομα θα πάψει να υφίσταται διότι ξεβολεύει πολλούς.
Η “επιστήμη” εργάζεται νυχθημερόν και ακατάπαυστα προς ανεύρεση … νέων κοινωνιολογικών όρων “δομών” και τεχνασμάτων, προκειμένου να αφανίσει τους οπαδούς του “γιατί”.
Τα σημάδια της πάλης αυτής, είναι σχετικά νωπά και ακόμα ευδιάκριτα στα μάτια αυτών που απαξιούν να κρίνουν, όχι διότι αδιαφορούν ή φοβούνται να κριθούν, αλλά διότι θέλουν να περιφρουρήσουν τα δικά τους “γιατί” από την μόδα και τον ρατσισμό της περιθωριοποίησης.
Καμιά κοινωνία, που υπήρξε απείθαρχη, δεν κινδύνεψε ποτέ από τους ατάκτους. Συνετό λοιπόν είναι, να έχουμε ορμητήριο “φόβου” τους ικανούς, γιατί αυτοί δεν θα μας κρίνουν ποτέ.
Μόνο οι ικανοί διαθέτουν την αρετή της αγάπης και την γνώση της συμπόνιας. Έννοιες που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα μιας παγκόσμιας αλήθειας, που όλοι επιζητούν … διακαώς και όλοι αποφεύγουν να ερευνήσουν εις βάθος.
Δύο πνευματικές έννοιες, που είναι αδύνατον να περιγραφτούν μέσα από τον λόγο και τα στενά ορθολογικά πλαίσια και εκφράζονται σε δονήσεις, άλλοτε υψηλής και άλλοτε χαμηλής ποιότητας.
Θέλοντας να δώσει έναν ορισμό για την αγάπη ο Νίκος Καζαντζάκης αναφέρει:
«Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένα. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι.»
Στο βιβλίο Όραμα και Μεταμόρφωση του Σανγκαρακσίτα αναφέρεται το εξής:
«Στη βουδιστική Σχολή της Μαχαγιάνα, δηλαδή
στις διδασκαλίες της “Μεγάλης Οδού”, η συμπόνια θεωρείται το πιο σημαντικό συναίσθημα. Όντως, σε μία από τις Σούτρες τις Μαχαγιάνα, ο Βούδας παρουσιάζεται να υποστηρίζει ότι ο Μποντισάττβα -αυτός δηλαδή που φιλοδοξεί να γίνει Βούδας- δε χρειάζεται να διδαχτεί πολλά πράγματα. Αν διδαχτεί μόνο τη συμπόνια και την ενσωματώσει αυτό θα είναι υπεραρκετό. Δε χρειάζεται να γνωρίζει για την αλληλοεξαρτώμενη ύπαρξη, τη Μαντυάμικα, τη Γιογκατσάρα ή το Αμπιντάρμα – ούτε καν για το Οκταπλό Μονοπάτι. Αν ο Μποντισάττβα είναι εξοικειωμένος μόνο με τη συμπόνια, αν η καρδιά του είναι γεμάτη μόνο από συμπόνια, τότε αυτό αρκεί. Σε άλλα κείμενα ο Βούδας λέει ότι αν κανείς έχει μόνο συμπόνια για τα βάσανα των άλλων έμβιων όντων τότε, με τον καιρό, όλες οι άλλες οι πνευματικές αρετές, όλα τα υπόλοιπα πνευματικά επιτεύγματα, ακόμα και η ίδια η Φώτιση, θ’ ακολουθήσουν.»
Βάσει όλων των παραπάνω λοιπόν, μήπως δεν υπήρξαν ποτέ ερωτήματα αναπάντητα, για τα οποία κάποιοι φρόντισαν επιτηδευμένα να παραμείνουν αναπάντητα. ώστε να ταλανίζουν τον ψυχισμό και την ανθρώπινη σκέψη εσκεμμένα?
Εάν ο Άνθρωπος είναι η απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα και η Αγάπη, η λύση σε κάθε μας πρόβλημα, τότε η εννοιολογική μετάφραση όλων των παρακάτω, μόνο ρομαντική δεν φαντάζει, αλλά καθόλα αληθής και ικανή να ερμηνεύσει τα “μέρη ενός όλου” που σύμφωνα με τον Μένανδρο
“Αγάπης δε ουδέν μείζον ούτε ίσον εστί.”
Ζωή
Είναι η ύπαρξη της αγάπης.
Λογική
Είναι η αγάπη που υπολογίζει.
Μελέτη
Είναι η αγάπη που αναλύει.
Επιστήμη
Είναι η αγάπη που ερευνά.
Φιλοσοφία
Είναι η αγάπη που σκέφτεται.
Θρησκεία
Είναι η αγάπη που αναζητάει το Θεό.
Αλήθεια
Είναι η παντοτινή αγάπη .
Ιδανικό
Είναι η αγάπη που ανεβάζει.
Πίστη
Είναι η αγάπη που μεταδίδεται.
Ελπίδα
Είναι η αγάπη που ονειρεύεται.
Καλοσύνη
Είναι η αγάπη που βοηθάει.
Θυσία
Είναι η υπέρτατη αγάπη.
Απάρνηση
Είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε.
Συμπάθεια
Είναι η αγάπη που χαμογελάει.
Δουλειά
Είναι η αγάπη που “χτίζει”.
Αδιαφορία
Είναι η αγάπη που κρύβεται.
Απελπισία
Είναι η αγάπη που χάνει τον έλεγχο.
Πάθος.
Είναι η αγάπη που χάνει την ισορροπία.
Ζήλια
Είναι η αγάπη που πληγώθηκε.
Υπερηφάνεια
Είναι η αγάπη που τραυματίστηκε.
Πρόκληση
Είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε.
Μίσος
Είναι η αγάπη που αρρώστησε βαριά.“
