Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Η ώρα ήταν περασμένες 22:00. Αν και βράδυ το κρύο κυμαινόταν σε ανεκτά επίπεδα δεδομένου της εποχής. Ο κόσμος πήγαινε, τον άκουγα στο πεζοδρόμιο κάτω από την οδό Λάμπρου Κατσώνη, ο κόσμος πήγαινε και ερχόταν. Και εγώ.. εγώ τι, να εδώ σταθερά μέσα στο σπίτι προσπαθώντας να ξεπεράσω άλλο ένα κέφι της υγείας μου. Παρέα το τσάι, παρέα καμιά χαζοεκπομπή, παρέα κανένα χαζομήνυμα από αυτά που λες καλά και δεν εννοείς τίποτε, παρέα με μισό τσιγάρο και μερικά τραγούδια και ωπ χτυπάει το τηλέφωνο.
Εντάξει δεν παραξενεύτηκα είναι η αλήθεια, δεδομένου πως μόνο δύο άτομα συνηθίζουν να με καλούν στο σταθερό τηλέφωνο: η μητέρα μου και ο Νίκος. Σαφώς δεν ήθελα και πολύ για να καταλάβω πως αυτή την ώρα μόνο ο Νίκος θα μπορούσε να είναι.
- Που είσαι ρε, χρόνια πολλά μαν, κάπως έτσι το άρχισα για να είμαι ειλικρινής και περίμενα να ακούσω ένα «χρόνια πολλά ρε τσίφτη» απλά έμεινε στα μισά μιας και είχε ρέντα για τις σκέψεις του.
- Που λες φίλε οι Hermanos Gutiérrez είναι για πολύ ταξίδι. Τέρμα ιδιαίτερη μπάντα, βάζεις το άλμπουμ να παίξει και ξεκινάς, να περνάς χωράφια, τα βουνά και τα λαγκάδια.
- Ρε τι να λέμε τώρα είναι μπαντάρα. Σχεδόν σε κοιμίζουν.
- Ναι, ναι έχουν αυτή την υπνωτική διάθεση ώσπου μετά από λίγο γίνεσαι δικός τους.
- Βασικά εγώ μετά από λίγο ξεχνάω ότι υπάρχει μουσική υπόκρουση, είναι σαν να γίνονται μέρος του περιβάλλοντος που είμαι και που χωρίς αυτούς το ίδιο το περιβάλλον δεν θα μπορεί να είναι το ίδιο.
- Εντάξει η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα να τους ακούσω τόσο πολύ αλλά τα παιδιά παίζουν συγκλονιστικά
- Τα μούτρα τους τα είδες; Είδες τι σκατόφατσες έχουν;
- Ναιιι, είπε με την χαρακτηριστική του αργοκίνητη φωνή, αυτοί είναι έτοιμοι για εθνική Ουρουγουάης.
- Βρωμόφατσες από Εκουαδόρ φίλε και ο ένας που λες ότι μένει;
- Εκουαδόρ.
- Όχι ρε αυτός, ο άλλος. Ένα κάποιο κενό δημιουργήθηκε στην σύνδεση Θεσσαλονίκης Αθήνας.
- Ποιος άλλος ρε.
- Ρε μπατίλα εννόω τον άλλον από τους δύο αδερφους Γκουτιέρεζ, ξέρεις που μένει;
- Ούτε και με νοιάζει.
- Τώρα αυτή είναι απάντηση;
- Γιατί ήταν αυτή ερώτηση, είπε.
- Στην Ελβετία μένει
- Δεν με ενδιαφέρει.
- Εντάξει απλά στο είπα
- Δεν με ενδιαφέρει, επανέλαβε με ύφος βλακέντιου.
- Λες να είναι ξεχασμένος σε καμιά θυρίδα μαζί με τον Οβελίξ; Δεν περίμενε την ντρίπλα μου, του ξέφυγα και γέλασε.
-Εκεί για, έκανε επιδεικτικά και συνέχισε, δε μου λες βρήκες το βιβλίο του Γκαλεάνο;
- Όχι φίλε δεν το έψαξα ακόμη, βασικά σήμερα έβλεπα την πορεία του Παναθηναικού στην Ευρώπη τη σεζόν 1987-88. Θυμάσαι την πρόκριση επί της Γιουβέντους;
-Η Γιουβέντους ήταν;
- Ναι ρε, Σαραβάκος, αυτό το ξερό σουτ έξω από την περιοχή.
- Φίλε ο Σαραβάκος θα έπαιζε άνετα σε κάθε Ευρωπαϊκή ομάδα. Άνετα όμως.
- Χωρίς πολλά πολλά ο Σαραβάκος ήταν μεγάλος παιχταράς.
- Παιχταράς και αλητάμπουρας, μεγάλο κωλόπαιδο.
- Είχε σήμερα στη ΕΡΤ αφιέρωμα σε αυτή την ομάδα του Παναθηναϊκού και κόλλησα. Σαργκάνης, Βαμβακούλας, Δημόπουλος..
- Χρήστος Δημόπουλος είχε αδερφό τον Θανάση που έπαιζε επίσης στον Παναθηναϊκό
-Λύσανδρος Γεωργαμλής…
- Πσσς, τι μου θύμισες, πόσο γαμάτο όνομα για ποδοσφαιριστή. Να λέγεσαι Λύσανδρος και να είσαι ποδοσφαιριστής. Είχε ένα φονικό σουτ αυτός.
- Ναι το θυμάμαι.
- Αλλά ο φονιάς ήταν ο άλλος.
- Ο ποιος;
- Ο Δημόπουλος ντε.
- Τελικά δε μου είπες μόνο τους Gutiérrez κατάφερες να ακούσεις;
- Ρε φίλε δεν είχα χρόνο, έτσι άκουσα μερικά, θυμάμαι μια τύπισσα με πολύ ωραία βίντεο.
- Κατάλαβα την Τami Νeilson, που παίζει λίγο παράξενα.
- Ναι ακριβώς, περίεργοι δίσκοι ρε, δύσκολο να τους συναντήσεις κάπου σε λίστες. Άκουσα και μια άλλη που τραγουδούσε με μια κιθάρα.
- Οκ κατάλαβα την Αngeline Μorrison θα λες, με μια συλλογή Αγγλικών παραδοσιακών τραγουδιών.
- Αυτή ρε, μια φωνή, θυμάμαι και μια ιστορία έτσι περίεργη που έλεγε που τώρα μου διαφεύγει. Μου θύμισε τις ιστορίες του Tattersall από Wave Pictures. Καλά το παιδί αυτό γράφει ασύλληπτα στιχάκια.
-Συμφωνώ γράφει όπως η γκολάρα του Σαραβάκου.
- Θυμάσαι την γκολάρα στο Γκέτεμποργκ;
- Όχι ρε φίλε δεν το έχω εικόνα.
- Αλήθεια λες τώρα, μαλάκα πέρασε όλη την ομάδα ο τύπος. Σαν τώρα το θυμάμαι που ήμουν μικρός και ούρλιαζα.
- Δεν θυμάμαι γρι αλλά θα παίξει επανάληψη στο youtube. Φίλε το 87 απέκλεισε τη Γιούβε, μιλάμε για μεγάλη ομάδα και στα αποδυτήρια στους πανηγυρισμούς ήταν ο Ρότσα και ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
- Μα ο Παύλος ήταν βαμμένος ρε.
- Σου λέω αγκαλιά με το Σαραβάκο και τον Μπατσινίλα.
- Δες το γκολ στο Γκέτεμποργκ.
- Τώρα μόλις κλείσουμε.
- Μισό λεπτό ρε Κωστάκη, μου είπε και τον άκουσα από το βάθος να λέει, ναι είπαμε τι θες, μιλάω στο τηλέφωνο τώρα σε πέντε λεπτά, σιγή. Σε πέντε λεπτά λέω δε μπορείς να περιμένεις; Σιγή. Έλα ρε, έλα γαμώτο που έχω μπλέξει.
- Όλα καλά ρε;
- Ναι ρε, είδες το γκολ στο Γκέτεμποργκ;
- Τώρα δηλαδή θες να γίνει το Γκέτεμποργκ ένα νέο Βίσεγκραντ;
- Βίσεγκραντ, αουστάγκεν Βίσεγκραντ.
- Μια πατάτα ήταν εκεί.
- Νομίζεις, πάντως δες τις ντρίμπλες του Σαραβάκου στο γκολ και θα καταλάβεις. Τελικά βρήκες το βιβλίο του Γκαλεάνο;
- Όχι ρε δεν έψαξα να σου πω την αλήθεια.
- Να το βρεις, εδώ το είχα πάρει από ένα παλαιοπωλείο 5 ευρώ, θα το βρεις σίγουρα και εσύ κάτω, οι ιστορίες του είναι μια και μια.
- Σύντομα φίλε, του είπα και πρόσθεσα, Fern Maddie πρόλαβες να ακούσεις;
- Όχι δεν είχα χρόνο, θα καθίσω μέσα στη βδομάδα, είναι καλή;
- Είναι μια νεράιδα της φολκ.
- Τι λες ρε Κωστάκη!
- Σε λέω για.
- Εγώ πάντως αν ήμουν σκηνοθέτης θα έλεγα στους Γκουτιέρεζ, εδώ παιδιά υπογράφετε συμβόλαιο μαζί μου και θα κάναμε ταινίες στην έρημο να βαράνε αδιάκοπα τα παλικάρια.
- Να τους ξαμολήσεις δηλαδή.
- Ναι αυτό όπως το σκυλί που το έχεις δεμένο και μια ωραία πρωία πας στη θάλασσα. Τι κάνει το σκυλί;
- Τι κάνει το σκυλί;
- Tότε λέω τι κάνει το σκυλί;
- Ξαμολιέται;
- Ναι ξαμολιέται.
- Θα κάνω ένα τσάι.
- Να πιείς ρε Κωστάκη, άντε και αύριο μέρα είναι είπε και χωρίς να προλάβω να βγάλω κιχ άκουσα τον υπεραστικό ήχο του κενού.
.
.
Δείτε όλα τα άρθρα του Κωνσταντίνου Πρωτόπαπα με μια ματιά εδώ-
Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
