Ψυχογραφώντας Θεατρικές παραστάσεις, Κινηματογραφικές ταινίες, Τηλεοπτικές σειρές, Πέρα απ' αυτό που βλέπεις (Κάθε Τρίτη & Παρασκευή).
Εξάλλου ήμουν καλό κορίτσι. Ήμουν η κόρη της μητέρας μου’ θα πει η Δώρα διαπιστώνοντας πως δεν κατάφερε ποτέ να ανοίξει τα φτερά της και ούτε διαφοροποιήθηκε από τη μητέρα της.
Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Το ζέσταμα
Ένα ακόμα επεισόδιο της ‘Στοργής’ ξεκινά και δε μπορώ παρά να σταθώ στην ιστορία της Δώρας. Κι αυτή η ιστορία είναι πολύ πλούσια γιατί περιλαμβάνει διάφορα στάδια της σχέσης της με τη μητέρα της και μοιραία με τον εαυτό της.
Η δράση
‘Γιατρέ αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στη μητέρα μου. Δεν ήξερα πού άρχιζε αυτή και πού τελείωνα εγώ’, λέει η Δώρα λίγες μόνο μέρες μετά την απώλεια της μητέρας της. Και με το που ακούω αυτά τα λόγια σκέφτομαι το ύπουλο παιχνίδι της συνεξάρτησης στη σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα και την κόρη της. Συναισθηματικά εξαρτημένη η Δώρα σε σημείο που έχει χάσει την ατομική της ταυτότητα ή μάλλον δεν πρόλαβε να τη διαμορφώσει. Μεγάλωσε νιώθοντας αδύναμη να φροντίσει τον εαυτό της και να βρει λύσεις σε αυτά που την απασχολούν σε σημείο που ακόμα και για τα ρούχα που θα φορέσει να χρειάζεται την έγκριση της μητέρας της. Γιατί αυτό κάνουν οι εξαρτημένοι άνθρωποι. Δεν εμπιστεύονται την κρίση τους και ζητούν διαρκώς την έγκριση των άλλων για να αποφασίσουν οτιδήποτε. Στην πραγματικότητα ζητούν την έγκριση των άλλων για να αποφύγουν την απόρριψη ή την εγκατάλειψη.
.
Ασφυκτικό το κλίμα στο σπίτι της Δώρας, χωρίς αέρα και χωρίς ευκαιρίες. Μια παρεμβατική μητέρα που θέλει να μπλέκεται διαρκώς στα πόδια της κόρης της και που δεν σέβεται τα όρια της. Δεν διστάζει μάλιστα να απαγορεύσει στην έφηβη κόρη της να έρχεται σε επαφή με τη φίλη της προσπαθώντας να την πείσει ότι ‘τα καλά κορίτσια γίνονται οι καλύτερες φίλες των μαμάδων τους’. Συναισθηματικοί εκβιασμοί και χειριστικές συμπεριφορές στο τραπέζι προκειμένου να πετύχει το σκοπό της.
‘Σίγουρα η μητέρα μου δε θα μου έλεγε ποτέ ψέματα’ λέει η Δώρα χωρίς να μπορεί να πιστέψει ότι θα μπορούσε η μητέρα της να θέλει το κακό της. Αν είναι δυνατόν μία μητέρα να θέλει το κακό του παιδιού της. Άλλωστε η μητέρα της είναι εκεί συνεχώς. Προσπαθεί να την προστατέψει από αυτά που θεωρεί άσκοπα ή καταστροφικά για το παιδί της. Μάνα και κόρη γίνονται ένα χάνοντας όρια και μέτρο. ‘Κι εγώ την άκουσα. Της έδωσα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου κι εγώ έμεινα στα παρασκήνια’ ομολογεί η Δώρα. Κι όσο μεγάλωνε η Δώρα, τόσο παραπάνω δυσκολευόταν να φύγει από το πατρικό της σπίτι. Αυτή είναι έτσι κι αλλιώς η βάση της συναισθηματικής εξάρτησης. Οι γονείς από τη μια να ενθαρρύνουν τη διατήρηση μιας τόσο στενής σχέσης με το παιδί τους και το παιδί από την άλλη να μην πιστεύει στον εαυτό του και να φοβάται να εμπιστευθεί ανθρώπους έξω από την οικογένεια καταγωγής.
‘Εξάλλου ήμουν καλό κορίτσι. Ήμουν η κόρη της μητέρας μου’ θα πει η Δώρα διαπιστώνοντας πως δεν κατάφερε ποτέ να ανοίξει τα φτερά της και ούτε διαφοροποιήθηκε από τη μητέρα της. Όριζε την ύπαρξή της μέσα από τον ένα και μοναδικό ρόλο που ήξερε να υποστηρίζει όσο κανέναν άλλον. Ήξερε να είναι κόρη. Αυτή που έμεινε σπίτι όταν ο αδελφός της ερωτεύτηκε και έφυγε από το σπίτι. Αυτή που στάθηκε δίπλα στη μητέρα της όταν εκείνη αρρώστησε. Αυτή που φρόντιζε την άρρωστη μητέρα χωρίς να σκέφτεται όλα όσα έχανε. Ποτέ δεν είχε δική της ζωή. Η ζωή της ήταν η ζωή που μοιραζόταν με τη μητέρα της. Και τώρα που η μητέρα της πέθανε, προσπαθεί να μαζέψει τα συντετριμμένα της κομμάτια για να συνεχίσει. Αν αποφασίσει να συνεχίσει αντί να μείνει καθηλωμένη στο πένθος και το σκοτάδι.
Κι όσο το πένθος εξελίσσεται, τόσο τα στάδια εναλλάσσονται το ένα με το άλλο. Θυμός, ενοχές, θλίψη, απογοήτευση, ανακούφιση. Και φυσικά η αναζήτηση. Ακούει τη φωνή της μητέρας της. Της μητέρας που πολλές φορές την πλήγωσε, την απαξίωσε, τη μάλωσε. Της μητέρας που ήθελε να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη ζωή της. Της μητέρας που μαλάκωνε κάποιες στιγμές και αγκάλιαζε την κόρη που ήταν αυτό που η ίδια ήθελε. Μια αγάπη με όρους, σκέφτομαι. Μια αγάπη με όρους και προϋποθέσεις όπως ισχυρίζεται ο Carl Rogers.
‘Δεν υπάρχει λόγος για να πάω σπίτι νωρίς πια. Δεν υπάρχει η μαμά για να με περιμένει. Να η ευκαιρία για να σπάσω τα δεσμά μου’, λέει η κόρη που παλεύει έστω και τώρα να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες που έμαθε να κουβαλά από παιδί. Κι όταν οι ενήλικες φίλες την προσκαλούν στην παρέα τους, ξεσπά συναισθηματικά εναντίον της γυναίκας που την είχε χρησιμοποιήσει στη ζωή της αδιαφορώντας για τα προβλήματα που της είχε προξενήσει. Κι όσο περισσότερο προσπαθεί να εξηγήσει τι την έπνιγε, τόσο πιο πολύ βυθίζεται στη ρουφήχτρα της εξάρτησης και των ενοχών.
‘Γιατί πεθαίνουν οι μαμάδες;’, αναρωτιέται χωρίς να μπορεί αυτή ή όποιος άλλος να δώσει απάντηση. Προβάλλει στους γύρω της τη δική της αρνητική εικόνα εαυτού κάθε φορά που πιστεύει ότι οι άλλοι ντρέπονται για αυτήν. Αυτή η βασανιστική και επικριτική φωνή της μητέρας της δεν την αφήνει να ησυχάσει ούτε και τώρα που έχει πεθάνει. Ακόμα και νεκρή, εξακολουθεί να κυριαρχεί πάνω της και μέσα της.
.
Κι όσο κι αν ο θάνατος της μητέρας της Δώρας θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία για αυτήν να μάθει να ζει ελεύθερα, εκείνη ψάχνει εναγωνίως να βρει τη νέα φιγούρα που θα φροντίσει και στην οποία θα αφοσιωθεί ολόψυχα και αυτή η φιγούρα δεν είναι άλλη από τη βιολογική της μητέρα, που την είχε δώσει για υιοθεσία. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πως είναι τελικά πολύ δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να μάθουν να ζουν ελεύθερα. Έχουν μάθει να ζουν βάζοντας τους άλλους πάνω από τους ίδιους και δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων που αδυνατούν να ασχοληθούν με τις δικές τους.
Το κλείσιμο
Η ανάγκη της Δώρας να επιστρέψει στο ρόλο της ‘καλής και αφοσιωμένης κόρης’ ξεπερνά την επιθυμία της να ζήσει όλα όσα ανέβαλε ή δεν είχε το θάρρος να ζήσει ως τότε. Είναι κι αυτό μια επιλογή ζωής.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
.
Μέγαρο Μουσικής Σάββατο 11 & Κυριακή 12 Φεβρουαρίου
.jpg)
.
"Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης":
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media