Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Πάει κι αυτό με την εκπνοή του χρόνου… ο εορτασμός για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης εννοώ, όπου θυμηθήκαμε ένδοξες στιγμές, άλλες λιγότερο ένδοξες έως ντροπιαστικές στο περιθώριο της ιστορίας, τονώσαμε το εθνικό φρόνημα (λέμε τώρα), επαναλάβαμε το τσιτάτο της «ομοψυχίας στα δύσκολα» (ξαναλέμε τώρα), απαριθμήσαμε τους Ήρωες του 1821 που από τα μικράτα μας κοσμούσαν τις σχολικές αίθουσες, ελπίζοντας ότι τούτη τη φορά τουλάχιστον οι νέοι της εποχής ξεκαθάρισαν τα ιστορικά γεγονότα και στην ερώτηση «τί γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου;» δεν θα ξανακούσουμε ως απάντηση «είπαμε ΟΧΙ στους Γερμανούς», με λάθος… μαντεψιά ακόμη και στην εθνότητα!
.
Ωστόσο, επειδή κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες (και αντιήρωες) και επειδή κάθε κλείσιμο του χρόνου συνοδεύεται με απολογισμούς γενικώς, η φετινή επετειακή συγκυρία δίνει άριστη αφορμή για να μνημονεύσουμε αντίστοιχα και τους σύγχρονους ήρωες της αποφράδας χρονιά που εκπνέει, όπως:
Γιατροί και νοσηλευτές του ΕΣΥ…
Δικαιωματικά στην κορυφή της «ηρωικής» κατάταξης οι άνθρωποι στην πρώτη γραμμή του μετώπου της πανδημίας στα νοσοκομεία, σηκώνοντας στις πλάτες τους το δυσβάσταχτο βάρος όχι μόνο του ανθρώπινου πόνου και της σωτηρίας της ζωής ως ύψιστο λειτούργημα, αλλά και πληθώρας κυβερνητικών λαθών, εσφαλμένων επιλογών, διχογνωμιών «ειδικών», έχοντας επιπλέον να αντιμετωπίσουν την κρισιμότερη στιγμή ένα ανεπαρκές, υποστελεχωμένο, απαξιωμένο σύστημα υγείας με εγκληματικές ελλείψεις! Πέραν δε τούτων, έχοντας επιπρόσθετα να διαχειριστούν βρώμικα πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη τους ή απίθανες αντιδράσεις παραπλανημένων ασθενών με κίνδυνο ακόμα και της… σωματικής τους ακεραιότητας, τη στιγμή που ήδη η υγεία τους διακυβεύεται καθημερινά, όντες στο «στόμα του λύκου»…
Καλλιτέχνες εν γένει…
Ο χώρος της τέχνης σε όλες τις μορφές της δέχτηκε φέτος ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα από κάθε άλλον τομέα, καθώς όχι μόνο απομονώθηκε πρωτίστως και παντελώς με λουκέτα παντού, όχι μόνο στοχοποιήθηκε εμμονικά ως ιδιαίτερα «μιαρός», αλλά οι πολυπληθείς άνεργοι δημιουργοί αντιμετωπίστηκαν με προκλητική απαξίωση και μέχρι τελευταία στιγμή «αγνοούνταν η τύχη τους» χωρίς την παραμικρή αναφορά σε ένα… περιττό είδος πολυτελείας! Με συνέπεια πλείστοι εξ αυτών, λιγότερο διάσημοι, πέραν της στέρησης του «οξυγόνου» τους, να βιώνουν σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα στα όρια της επιβίωσης με μέριμνα ανύπαρκτη για το μέλλον τους… Το γεγονός ότι άντεξαν τον Γολγοθά- όσοι τουλάχιστον το κατάφεραν- με βαρύτατο τίμημα, τους κατατάσσει αναμφισβήτητα στους ήρωες της χρονιάς!
Εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας…
Δάσκαλοι και καθηγητές που στερήθηκαν τη ζώσα επαφή με τους μαθητές τους, τη ζωντανή διδασκαλία και καθηλώθηκαν μπροστά σε ψυχρές οθόνες για τηλεκπαίδευση με μύρια τεχνικά προβλήματα… που επιστρέφοντας στις αίθουσες επιφορτίστηκαν και τον ρόλο του «υγειονομικού»ελέγχοντας την τήρηση αυστηρών πρωτόκολλων… που έκρυψαν την έκφραση του προσώπου και τον λόγο τους πίσω από μάσκες, στερούμενοι επίσης την έκφραση και το χαμόγελο των μασκοφορεμένων παιδιών… που δέχονται στωικά ως κυματοθραύστες (ΚΑΙ αυτοί πέραν των γιατρών) τα ξεσπάσματα οργής αγανακτισμένων γονιών σύροντάς τους σε αστυνομίες και δικαστήρια- λες κι ευθύνονται για τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις που ως δημόσιοι υπάλληλοι είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν… Πώς να μην τους αποκαλέσεις ήρωες…
Διανομείς κάθε τύπου γενικώς..
Από τους ελάχιστους εργαζόμενους που όχι απλά δεν έχασαν τη δουλειά τους, αλλά κυριολεκτικά… ξεσκίστηκαν, χωρίς βέβαια αυτό να μεταφράζεται σε επιπλέον κέρδος για τη δικιά τους τσέπη, παρά μόνο για του αφεντικού τους. Καθώς με τον ίδιο πενιχρό μισθό δούλευαν ακατάπαυστα χωρίς ανάσα, προκειμένου να ικανοποιήσουν οποιαδήποτε καταναλωτική ανάγκη των έγκλειστων που μη έχοντας πρόσβαση στην κλειστή αγορά, παρήγγειλαν οτιδήποτε διαδικτυακά κι ο διανομέας εκτελούσε τις άπειρες παραδόσεις, από ένα γεύμα ή έναν καφέ, μέχρι μια τηλεόραση ή έναν καναπέ (βλέπεις δεν κάνουμε και κράτει οι εξαρτημένοι)… Μοιραία η κούραση για ανθρώπους που κινούνται ολημερίς στο δρόμο, συνήθως με μηχανάκια και υπό τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες, υπήρξε η αιτία πολλών θανατηφόρων ατυχημάτων στον κλάδο τους και η αντοχή τους μέσα στο χαμό παραπέμπει σε ήρωες…
Υπάλληλοι σούπερ μάρκετ και τροφίμων…
Πώς να μη μνημονεύσεις τους ηρωικούς υπαλλήλους της μόνης κατηγορίας επιχειρήσεων που αυτονόητα έμειναν ανοιχτές εν μέσω καθολικής καραντίνας –κάπως έπρεπε… να τραφούμε- και δεν ήταν μόνο ότι πολλαπλασιάστηκε η δουλειά τους (ομοίως με τον ίδιο πενιχρό μισθό), αλλά ότι ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι απείχαν από τη δουλειά τους με… πληρωμένο καθισιό και φυσικά ένιωθαν προστατευμένοι από επαφές σε χώρους εργασίας, οι υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ και είδη τροφίμων γενικώς, πέραν της έξτρα κούρασης έρχονταν καθημερινά σε μαζική επαφή με πληθώρα πελατών κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να κολλήσουν… Άσε που για πολλούς το σούπερ μάρκετ ως μοναδική δυνατότητα εξόδου και κοινωνικοποίησης υποκατέστησε κάθε δραστηριότητα ακόμα και… ψυχαγωγία, με συνέπεια να το επισκέπτονται και… δις ημερησίως για ψύλλου πήδημα, επιβαρύνοντας περαιτέρω τους ατυχείς υπαλλήλους!
Η πολύπαθη εστίαση- ψυχαγωγία…
Ακολουθώντας τη μοίρα των χώρων της τέχνης- αλλά χωρίς τη δική τους απαξίωση, κάθε άλλο- τα εστιατόρια, ταβέρνες, καφετέριες, μπαρ, μπουζουξίδικα κλπ. έκλεισαν πρώτα κι άνοιξαν τελευταία, έχοντας να διαχειριστούν έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο μέτρων που ούτε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες έτσι και μόνο η εφαρμογή τους απαιτεί στόφα ήρωα! Τί ισχύει για τη μάσκα, τί για όρθιους και καθιστούς, τί για την τουαλέτα, τί για εσωτερικό- εξωτερικό χώρο, τί για τα αντισηπτικά, τί για τη μουσική, τί για τις αποστάσεις τραπεζιών, τί για τον αριθμό πελατών ανά τετραγωνικό, τί για τους ελέγχους στην είσοδο κλπ, με την αστυνομία μπάστακα και τα πρόστιμα να πέφτουν βροχή μαζί με τα λουκέτα, έχοντας στο μεταξύ χάσει πάνω από τη μισή πελατεία ενώ τα έξοδα τραβούν σταθερά την ανηφόρα με την ακρίβεια, οπότε για πολλούς της κατηγορίας το οριστικό λουκέτο ήταν η μόνη λύση απελπισίας, «ηρωικά» πεσόντες υπέρ των μέτρων…
Οι επιζώντες της παράνοιας με σώας τα φρένας (λέμε τώρα…)
Αναμφισβήτητα όσοι φτάσαμε μέχρι το τέλος της αποφράδας χρονιάς που δοκίμασε οριακά τις αντοχές και το μυαλό μας χωρίς να σαλτάρουμε σε βαθμό ψυχιατρικής νοσηλείας έγκλειστοι σε ιδρύματα, χωρίς να καταφύγουμε σε παραισθησιογόνα και ουσίες για την παρήγορη «φυγή», χωρίς να εγκληματήσουμε επί δικαίων και αδίκων σε στιγμές παροξυσμού που πολλάκις βιώσαμε, οφείλουμε να αποδώσουμε στους εαυτούς μας τον τίτλο του ήρωα- αφού πρωτίστως τον αναγνωρίσουμε αυτονόητα σε όσους πάλεψαν για την υγεία και τη ζωή τους στα νοσοκομεία και φυσικά στους ήρωες οικείους τους… Οι μάχες που δώσαμε (και δίνουμε) με νύχια και δόντια απέναντι στην τρομολάγνα προπαγάνδα των Μέσων, την προσβολή της νοημοσύνης, την καταρράκωση του ηθικού μας, τον ανθρωποφάγο διχασμό, τη ρατσιστική στοχοποίηση συνανθρώπων, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την απομόνωση και λοιπά «τέρατα», ούτε αναίμακτες είναι ούτε υποδεέστερες αυτών στα πεδία της μάχης με όπλα και νεκρούς… Πληρώσαμε και πληρώνουμε αιματηρό τίμημα προκειμένου να κρατήσουμε το μυαλό μας στη θέση του, να διαφυλάξουμε έστω και λαβωμένη την ψυχική μας υγεία ως μόνη άμυνα απέναντι σε τοξικότητες, να σώσουμε την όποια ανθρωπιά απέμεινε πασχίζοντας απελπισμένα να ΜΗ μοιάσουμε στο τέρας που πολιορκεί ασφυκτικά από παντού…
Βεβαίως στις άνισες μάχες μετρήσαμε πολλές απώλειες… άνθρωποι που νικήθηκαν από τον φόβο, την απομόνωση, τα λογής αδιέξοδα και μη αντέχοντας «αναχώρησαν»… άλλοι που χαπακώθηκαν με ηρεμιστικά ζώντας πια εξαρτημένοι… άλλοι που λάσκαρε η βίδα και το ‘ριξαν σε συνομωσίες απίστευτης φαιδρότητας οργανώνοντας επιπλέον ως αντίσταση γραφικά ή επικίνδυνα «κινήματα»… άλλοι που εκτόνωσαν τη συσσωρευμένη πίεση με βία και πρωτοφανή εγκληματικότητα, δολοφονώντας εν ψυχρώ κυρίως γυναίκες- συντρόφους… Πολλές οι παράπλευρες απώλειες πέραν των εγκληματικών λαθών και παραλείψεων που στοίχισαν ζωές κι αν κάτι ευχόμαστε για την καινούργια χρονιά είναι… «ΟΧΙ πια άλλοι ήρωες για την επιβίωση»! Στο εξής οι ηρωικές πράξεις να αφορούν στην προάσπιση ξεχασμένων αξιών και καταπατημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
ΑΜΗΝ!
