Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Μοιάζει με αλήθεια ότι κάθε αρχή, εκτός από δύσκολη, είναι και σα μια καινούρια σελίδα. Κάθε νέα, άγραφη σελίδα, μοιάζει με μια μίνι υπαρξιακή απειλή, γι’ αυτούς που συνειδητοποιούν τόσο το βάρος της γραφίδας όσο και το περιορισμένο λεξιλόγιο που μπορούν να χειριστούν. Αλλά το θέμα δεν είναι να γεμίζει κανείς τις σελίδες μηχανικά και όπως έχει δει να το κάνουν οι άλλοι. Έτσι καταλήγουμε να ‘χουμε δις αντιτύπων (κυριολεκτικά… δις) προχειρογραμμένων, νερόβραστων πορνοφυλλάδων του εμπορίου, με καλλιγραφικά γράμματα που το φαίνεσθε και η παρουσίαση μιας επίπλαστης ενότητας και συνέπειας προσπαθεί να μπαλώσει την έλλειψη σε ζουμί.
Το θέμα λοιπόν είναι αυτό το βιβλίο, πάνω απ’ το οποίο ξημεροβραδιάζεται κανείς που έχει καταραστεί τον εαυτό του σε επίγνωση, να ‘χει μια δική του φωνή, η χροιά της οποίας να γεννάει έναν κόσμο άξιο που προέρχεται από έναν υπερπολύτιμο όσο και συνηθισμένο, ταπεινό κόκκο άμμου. Οπότε, ένα καλό κριτήριο για την ποιότητα αυτού του βιβλίου της ζωής σας είναι αν στο κλείσιμό του θα θέλατε να του ρίξετε άλλη μια ματιά, έστω και κλέφτικη, ίσα για την λησμονιά. Ή… αν θα το παραχώνατε κάπου, σα μια ηλίθια, υποχρεωτική εργασία για ένα μοριοδοτούμενο εξ αποστάσεως μεταπτυχιακό, σε απόσταση όπου μπορείτε να το αρπάξετε για να σκοτώσετε κάνα κουνούπι.
Μα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις αρχές και τα νέα ξεκινήματα™; Έχουν άρρηκτη αφού για να αποτυπωθεί οτιδήποτε αξιομνημόνευτο και να κατανοηθεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο, πρέπει κάποιος να έχει ασχοληθεί μαζί του όχι επιδερμικά και πρόχειρα, χαρίζοντάς του μονάχα την ελλειμματική του προσοχή αλλά έχοντας επενδύσει κάτι πέραν του αρχικού ενθουσιασμού του. Σίγουρα μερικές φορές είναι απαραίτητη και ζωτικής σημασίας, η νέα αρχή, το θεραπευτικό μηδέν. Μα αποτελεί και εθισμό- η ανάγκη για νέα ξεκινήματα που βρωμάνε γεροντίλα, για νέους τόπους που φαίνεται από μακριά η ερημιά που τους δέρνει, τα ταξίδια που δεν είναι τίποτα από ένα γύρω-γύρω όλοι, στη μέση το εγώ μου. Πρόκειται για αυτή την αιώνια αρχή που τάζει κάποιος στον εαυτό του και δεν τον αφήνει ποτέ να δοκιμάσει τις αδυναμίες του στη μέση και στο τέλος μιας ιστορίας.
Τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από την ανάγκη για νέα ξεκινήματα λοιπόν και υποσχέσεις; Μια μεγάλη απόρριψη που σκηνοθετήθηκε με τέτοιο τρόπο για να φαντάζει βαρύγδουπη; Ένας ομηρικός/ονειρικός καβγάς που έπρεπε να γίνει προ καιρού; Μια περιστροφή της γης γύρω απ’ τον ήλιο ίσως, ή κάποια πληρωμένη υπόσχεση-καταδίκη; Κι αυτή η… νέα αρχή; Τι σημαίνει σε σχέση με τα προηγούμενα; Αφήνοντας φαινομενολογίες και φιλοσοφίες στην άκρη, πρέπει να σκεφτούμε τι συμβολίζει κιόλας η νέα αρχή. Πόσες κιόλα νέες αρχές δικαιούται κανείς πριν καεί; Πριν καταλήξει επαίτης ευκαιριών και τροβαδούρος υποσχέσεων που περιμένει πώς και πώς να μη τηρήσει.
.jpg)
Διότι, ακόμη κι αν παριστάνει κάποιος ότι αγνοεί τον καπνό απ’ τα σβησμένα κεριά στο διάβα κι ότι τάχα δεν οσμίζεται τίποτα απ’ τα περασμένα μα καθόλου ξεχασμένα, αυτά πάλι θα ποτίζουν την ατμόσφαιρα, πνίγοντάς τον, καθιστώντας πνιγερό κιόλας το κλίμα όπου κι αν πάει. Γιατί τα κεριά αυτά τα κουβαλάει πλέον μέσα του και είναι πλέον η φυσική μυρωδιά του- σε όποιον τόπο και να ταξιδέψει, μ’ όποιον συγκρατούμενο κι αν πλαγιάσει, με όποιες φανταχτερές δικαιολογίες και φαντεζί προφάσεις κι αν επιλέξει να ντυθεί, αυτά θα του υπενθυμίζουν μισοτελειωμένες σχέσεις που κατέληξαν να μοιάζουν με κοπιώδεις δουλειές, καταχωνιασμένες κάτω από χαλιά υποσχέσεις που έγιναν τερατόμορφες υποχρεώσεις και υποθέσεις που κατέληξαν μόνο τέτοιες.
Εφόσον επιλέξει κανείς να αλλάξει παιχνίδι, να παραιτηθεί δηλαδή απ’ το ένα βαρετό και ανυπόφορο και να ξεκινήσει κάποιο άλλο καινούριο, πιο ενδιαφέρον και ταιριαστό, γεμάτο προοπτικές και άγραφο από υψηλά σκορ και πεπατημένες, πάλι στην ίδια κατάσταση θα βρεθεί αλυσοδεμένος. Κατακτημένος από τους κανόνες που έκανε ότι δεν υπάρχουν και πια υποχρεούται ή να μάθει ή να καταδικαστεί στην αιώνια αναζήτηση νέων παιγνίων, που θα ικανοποιούν την παθολογική υποδούλωσή του σ’ ένα υπερτροφικό, κανίβαλο εγώ. Τι πιο δελεαστικό από ένα γυαλισμένο ποινικό μητρώο, ενδεές κακουργημάτων που έχουν συντελεστεί με συνεργό τον εαυτό του σου και στα θύματα βρίσκεται και ο ίδιος σου ο εαυτός;
.jpg)
Γιατί δεν είναι μόνο το ραγισμένο γυαλί και τι στο κέρατο κάνει κάποιος μ’ αυτό- είναι η επιρρέπεια στο να ραγίζει κανείς ό,τι πιάνει και το γλοιώδες θράσος της παιδικής απόκρισης όταν βγαίνει λουσμένος απ’ τις συνέπειες των πράξεών του. Απ’ τη μία, δεν είναι λύση να χαϊδεύει κανείς τα θραύσματα και να πασαλείβεται με αίματα, σε μια προσπάθεια να νιώσει κάτι μέσα απ’ τα σπασμένα, απ’ όσα του μείνανε δηλαδή. Απ’ την άλλη όμως, δεν αποτελεί και γιατρικό η προσέγγιση των πραγμάτων αλά ταύρος σε υαλοπωλείο, όπου αδημονεί το ξέφρενο, κενό παμφάγο για νέα σερβίτσια που μπορεί να κάνει θρύψαλα, γιατί τα προηγούμενα τα ‘χει ήδη περιποιηθεί δεόντως.
Δικαίως υμνείται μια καλή αρχή. Είτε είναι σχέση, είτε είναι hobby, είτε είναι τρόπος σκέψης- δεν πρόκειται απλώς για το ήμισυ των πάντων αλλά για τον μεγαλομέτοχο αυτών. Σωστά επίσης, θεωρείται αναγκαίο ένα καλά δομημένο τέλος, μια ταιριαστή επίγευση όλων των προηγουμένων καλών ή κακών. Η μέση όμως των πραγμάτων; Η συνέχειά τους; Ποιος μιλάει γι’ αυτά, χωρίς φόβο ή περιστροφές. Είτε φλερτάροντας χονδροειδώς με το άκρο τις βόλεψης και του βαθιού πνευματικού ωχαδερφισμού, που τίποτα δεν αλλάζει ποτέ γιατί έτσι έγινε κάποτε κι έτσι πρέπει να γίνεται πάντα, είτε σχεδιάζοντας διεξοδικά νέες πληγές στο σώμα που χαμπάρι δε παίρνει το όρθιο τούβλο, πηδώντας σε νέες καταστάσεις κάποιος παρανοεί την ελευθερία του και την δύναμη της ανακάλυψης, όντας υποταγμένος σ’ έναν εαυτό που δε μπορεί να διατηρήσει τίποτα για παραπάνω από ελάχιστο.
Η ζωή πιθανότατα δεν είναι μια ευθεία διαδρομή- επικρατεί ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο στο κεφάλι του καθενός. Ταξιδεύουν φιλοδοξίες, ανασφάλειες, σιγουριές κι ευαισθησίες σε δρόμους ταχύτατης κυκλοφορίας και σε λεωφόρους κακοτράχαλες. Άρα το κλου της υπόθεσης ίσως να είναι το να μην ανταλλάζουμε αυτό το μποτιλιάρισμα με τη δημιουργία εξόδων και παρακάμψεων που δεν οδηγούν πουθενά, έστω προτού καταφέρουμε να βρούμε κάνα τροχονόμο της προκοπής να κάνει τα κουμάντα του λίγο. Προφανώς και θα ανακαλύψουμε νέες γωνιές στον ψυχισμό μας και αυτές οι γειτονιές θα πρέπει κάπως να ενωθούν με τη μητρόπολη αλλά μάλλον η ανάπτυξη δε θα έρθει χτίζοντας αυθαίρετα και μετά παρατώντας τα στην τύχη τους.
.jpg)
Τα επιστητά αποτελούν εργαλεία για τον καθένα και όταν αυτός είναι κλινικά ατζαμής δύναται να μετατρέψει το πιο πολύτιμο εργαλείο σε όπλο μαζικής καταστροφής. Μπορεί δηλαδή να καταστήσει την γόνιμη έννοια του ξεκινήματος σε αξιόποινη διαδικασία την οποία θα πάρει η μπάλα κι όποιους περάσουν έξω απ’ τη φυλακή του κι αποφασίσουν να δουν τη θέα κι από μέσα. Αυτός που αποζητά συνεχώς το καινούριο χωρίς στην ουσία να ξέρει γιατί, είναι αυτός του οποίου ο ψυχικός κόσμος λειτουργεί σαν κονιορτοποιητής των πραγμάτων και των ανθρώπων, του οποίου τα μάτια φθείρουν και κάνουν λίγο πιο θαμπό ό,τι βλέπει. Αυτή η μανιώδης αναζήτηση για το καινούριο, για το άγνωστο, για το ανοίκειο, πιο πολύ με διαταραχή ομοιάζει παρά με την δημιουργική κίνηση ενός πνεύματος που τα καλούπια τα ‘χει για πρωινό.
Στην τελική το δικαίωμα στην επανεκκίνηση δεν το ‘χουν μόνο οι ηλεκτρονικές συσκευές, το ‘χουμε κι εμείς, οι κληρονόμοι των πάντων. Σε αντίθεση όμως, με την επανεκκίνηση στα μηχανήματα που τους επιτρέπει να λειτουργούν ομαλότερα, σ’ εμάς μάλλον σκεπάζει πράγματα στο νοητικό μας πατάρι, κάνοντάς το αχούρι και γεννώντας την ανάγκη για ακόμη μεγαλύτερο στοίβαγμα μέχρι γκρεμίσματος. Ας είναι- απλώνοντας παντού τα πλοκάμια μας, όλα και κάποια πρωτόγνωρη λεία θα βρούμε να ξεζουμίσουμε. Μέχρι την επόμενη.
Καλή αρχή στη νέα χρονιά εύχομαι.
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media