Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Οι παρούσες αμπελοφιλοσοφίες προέκυψαν -και- μετά από την καθυστερημένη θέαση του Normal People, μίνι σειράς του BBC, που έκανε παγκόσμια θραύση τη θαυμάσια χρονιά που οι μέρες μας μετριόνταν σε και καθορίζονταν από κρούσματα. Στη σειρά λοιπόν, έχουμε το κλασικό λαβ στόρυ μεταξύ δύο τεμέκ νορμάλ ανθρώπων, που οκ, νορμάλ είναι άλλα όχι και τόσο. Επειδή δεν είδα όλη τη σεζόν, δεν ξέρω πώς καταλήγει το παραμύθι- μόνο ότι δεν καταλήγουν τα πιτσουνάκια σε κοινή φωλίτσα γιγνώσκω. Φευ…
Παρόλα αυτά, δε θα αναφερθούμε στη σειρά για την οποία ίσως να έχουν γραφεί και χιλιάδες άρθρα, καθώς έγινε χιτάκι και καλά έκανε. Το ερώτημα προς περαιτέρω βασανισμό του φτωχού μας μυαλού είναι το εξής, που απλώς πυροδοτείται –και- από τη σειρά: τελικά, έρωτας σημαίνει επικοινωνία ή το απολύτως αντίθετο; Λιανέστερα- στον έρωτα, στην πραγματική του φύση, όπως εμείς με τον πεπερασμένο και γεμάτο οικόσιτους Μινώταυρους, νου μπορούμε να ξεψαχνίσουμε, ισχύει το κλασικό 1+1=2 ή 1+1 πάλι 1 κάνει σεφτέ.
Μιας και οι λεπτεπίλεπτες θεωρητικοποιήσεις φαίνονται βερεσέ κι επώδυνες γιατί ενώ βασιζόμαστε σ’ αυτές, το μόνο που προσφέρουν είναι θέαμα και θρυμματισμό και τραυματισμό την ώρα της βαριάς ανάγκης, προτείνεται μια εναλλακτική, πρακτικότερη προσέγγιση. Στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης και πάντα κάτω απ’ το πνεύμα του Σωτήρα Λα Ροσφουκώ που λέει ότι οι ερωτευμένοι είναι ευτυχισμένοι γιατί μιλάνε αδιάκοπα για τον εαυτό τους, θα συμφωνούσαμε ότι τελικά οι ερωτοχτυπημένοι είναι οι ευτυχείς μύωπες, κωφοί, των οποίων η αμοιβαία αποχαύνωση είναι μια καλά διαφημισμένη φούσκα. Ένα δωμάτιο με εξαίσιους καθρέφτες των οποίων το αναπόφευκτο (;) σμπαράλιασμα αποτελεί το θαυμάσιο ξεκίνημα μιας ταινίας τρόμου. Μια χαρούλα ταιριάζει το κόκκινο λοιπόν ως απόχρωση των ερωτοχτυπημένων.
Γιατί η ζωή μάλλον βρίσκεται στο βαρετό μεσημεριανό με τα ηλίθια νέα απ’ την άθλια δουλειά, στο κουρασμένο βράδυ που καθένας γυρνάει το πλευρό όχι από εχθρότητα αλλά από ανάγκη, στην ευθύνη του να μη γίνει η καθημερινότητα μια καταδίκη-ρουτίνα. Εκεί δε θα λέγαμε ότι φαίνεται η ένωση; Η συνεργασία και η φροντίδα των ανθρώπων που αγαπήθηκαν χωρίς καθόλου κόπο, αφού δε χρειάζεται κόπος για να φροντίζει κανείς αυτό που τον νοιάζει να επιβιώσει. Κοπιάζει κανείς όταν ταΐζει το σκυλί του, όταν ποτίζει τα λουλουδάκια του ή όταν μαγειρεύει το φαγητό του; Τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν είναι ένδοξο. Αλλά όλα αυτά είναι τα τουβλάκια στα οποία στήνεται η ζωή. Το μουντό συνηθισμένο που είναι το πιο όμορφο είναι εκεί που φαίνεται η φόδρα της κάθε σχέσης. Οπότε, αν δεχθούμε ότι οι σχέσεις στοχεύουν στην υγεία, μιας και είμαστε ζωντανά προικισμένα με το ένστικτο της σημαντικότητας της πάρτης μας μάλλον ο έρωτας κυκλοφορεί συχνά σε δρόμο μονής κατεύθυνσης- προς τον θάνατο.
Παρεξηγήσεις επί παρεξηγήσεων, διαμάχες που κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί πραγματικά εκτυλίσσονται αλλά σίγουρα μπορεί να επιχειρηματολογεί υπέρ της θέσης του για ώρες. Απογυμνωμένοι οι ερωτευμένοι μοιάζουν με εξευγενισμένα κτήνη των οποίων τα νύχια βρίσκουν θήκη στο δέρμα του παρτενέρ τους. Γιατί έτσι όπως παρουσιάζεται ο έρωτας σε μικρές, μεσαίου αλλά και μεγάλου μεγέθους οθόνες, η μετοχή ερωτευμένος πιο πολύ σα βρισιά θα ‘πρεπε να θεωρείται και κανείς να μην την αγοράζει, μέχρι να φαλιρίσει η Α.Ε. Κι όμως, πρέπει να υποθέσουμε ότι μόνοι οι κουρασμένοι απ’ τη ζωή και οι απόκοσμα συνειδητοποιημένοι καταφέρνουν να καταλάβουν την ασθένεια ονόματι έρωτας. Όπως και να διαβλέψουν ότι έχουν μικρή διάρκεια λήξης όσα έχουν ως κύριο συστατικό τον έρωτα- χωρίς αυτό να είναι σε καμία περίπτωση κακό.
Εν τέλει, μιλάνε λοιπόν ποτέ οι ερωτευμένοι μεταξύ τους κι αν ναι, τι λένε; Πρώτοι μπορούμε να υποστηρίξουμε και σωστά, ότι όσα αξίζει να ειπωθούν σ’ αυτή τη ζωή, δε λέγονται με λόγια. Κάποια πράγματα όμως πρέπει να ξεκλειδώνονται μέσα από λέξεις και φωνητικούς συνδυασμούς που μάθαμε από μικροί. Έχουμε αυτό το λεπίδι της γλώσσας και μένει να δούμε τι μπορούμε να σμιλέψουμε. Οι ερωτευμένοι λοιπόν, τι είναι αυτό που λαξεύουν; Πέρα απ’ την ικανοποίηση, που προφανώς και είναι απαραίτητη, ποια η διαφορά απ’ τον εθισμένο που ζητάει 2 ευρώ στο δρόμο για να πάρει μια δόση που τελικά δε διαφέρει και πολύ απ’ αυτή που βαράνε οι ερωτευμένοι.
Υπάρχει αυτό που ίσως μπορούμε να ονομάσουμε ως το πρόβλημα του δοχείου. Είναι σαν ένας κινούμενος σωλήνας οι περισσότεροι άνθρωποι, που μεταφέρει αυτά που έπεσαν απ’ όποια βρύση ατύχησει (ή σπανιότερα) ευτύχησε να ανοίξει πάνω του. Ό,τι ποιότητας κι αν είναι αυτό που μεταφέρουν, το μεταφέρουν πρόθυμα, χωρίς φίλτρο ή επεμβάσεις γιατί έτσι πρέπει. Πάλι ο Άγιος Λα Ροσφουκώ είπε ότι μερικοί άνθρωποι δε θα ερωτευόντουσαν ποτέ αν δεν άκουγαν ότι υπάρχει κι ο έρωτας. Μπορεί να φταίει κι αυτό- το ότι δηλαδή όπως και ό,τι άλλο πιάνουμε, διαφθείραμε και τον έρωτα. Καθόλου απίθανο σενάριο.
Όμως, εκτός από τέλειες και ανεπανάληπτες και τέλειες νύχτες πάθους σε κρεβάτια, κουζίνες, ντουζιέρες, παραλίες, αυτοκίνητα, καρότσες, που ξανατονίζεται ότι όλα αυτά τέλεια είναι- τι άλλο υπάρχει που ενώνει τους ερωτευμένους; Με κόκκους φρεσκοκομμένου μπαρουτιού ποτίζουν τις ζωές τους ή αυτή είναι η πιο εμπορικά επικρατέστερα εκδοχή που μας γοητεύει; Η παροδικότητα, ο ενθουσιασμός, το φευγιώ και η σάρκα είναι τα συστατικά του ερωτικού αισθήματος για το οποίο υπεράριθμες απόπειρες προβολής τους έχει γίνει; Δηλαδή αν κάθονταν για παραπάνω από τρεις ώρες με τα ρούχα τους φορεμένα, οι φρεσκοερωτευμένοι θα έπαυαν να πραγματώνουν την ουσία της αλληλεπίδρασής τους;
Και στην τελική, αν είναι ο έρωτας ο Αγιος Πολιούχος του αιώνιου τώρα, μπράβο του και τυχεροί οι παθόντες. Είναι κακό, αυτό; Σαφέστατα όχι. Αλλά οι παρεξηγήσεις είναι κακό πράγμα. Γεννοβολάνε σαν κουνέλια κόσμους από μιζέρια και ασχήμια ψυχολογική, που είναι ίσως η χειρότερης μορφής ασχήμια. Δηλαδή και μέικ απ να βάλεις σ’ ένα γουρούνι, με μποτάκια timberland να το πεταλώσεις και να του φορέσεις και άρωμα paco rabanne να λουστεί, πάλι γουρούνι θα ‘ναι το ζωντανό. Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι ο έρωτας ίσως να είναι μια απ’ τις λίγες δυνάμεις που μας τραβάνε τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατο κι ότι αυτός ο συνδυασμός δημιουργίας και καταστροφής είναι αυτό που δεν θα τον κάνει ποτέ out of fashion.
Κουλάρετε λίγο όμως- και οι τηλεκριτικοί και γενικά όλοι. Ο καθένας μπορεί να ερωτευτεί, σιγά το πράγμα. Μπορούν όμως όλοι ν’ αγαπήσουν;
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media