Γράφει ο Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Η αντιμετώπιση των διαφόρων εκδηλώσεων μιας κοινωνικής αποδιάρθρωσης και η ανάδειξη της συσχέτισής της με τις πολιτικές των ελίτ, γίνεται για άλλη μια φορά ένα κρίσιμο θέμα, που πρέπει να μας προβληματίζει σε ανησυχητικό επίπεδο, την ίδια στιγμή, που η κοινωνική επισφάλεια γίνεται κυρίαρχη νόρμα σε όλα τα επίπεδα.
Ένα τέτοιο γεγονός σε εξέλιξη, κονταίνει δραματικά την χρονική κλίμακα του προβλέψιμου και αυτό χρωματίζει τις μορφές με τις οποίες οι άνθρωποι συνειδητοποιούν τους όρους της ύπαρξής τους.
Κεντρικό γνώρισμα αυτού του είδους κοινωνικού μοντέλου σε αποδόμηση, αποτελούν οι κυρίαρχοι κύκλοι που φροντίζουν να “φυτεύουν” επιμελώς, κάθε λογής διαχωρισμούς μέσα στο κοινωνικό σώμα. Σε κάθε τέτοιο διαχωρισμό μια μερίδα πλειοψηφικού μεγέθους περιφράσσεται, «αποβάλλεται» σπρώχνεται στο περιθώριο και τα θέματα «αναγνώρισης» για αυτούς, τους διπλά καταπιεζόμενους, γίνονται ο άξονας γύρω από τον οποίο αρθρώνονται νέες δυνατότητες σημαντικών κοινωνικών αντιδράσεων.
Πολλές φορές αυτές οι αντιδράσεις συγχέονται με επαναστάσεις, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να εξομοιώνουμε την επανάσταση με την ανταρσία.
Την ανταρσία την θρέφει η ανοχή που ξεχείλισε, σε αντίθεση με την επανάσταση, που τρέφεται από την πολιτική ασυδοσία, η οποία με την σειρά της τροφοδοτεί το Σύστημα σε μία επανεκκίνηση ενός φαύλου κύκλου.
Δεν είναι τυχαίο, που τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, και ενίοτε και φασιστικών χώρων. Η αύξηση της εγκληματικότητας, η νομιμοποίηση της ατιμωρησίας, η επιβράβευση της ασυνειδησίας καθώς και η στροφή στην αυτοδικία είναι επίσης ενδείξεις μιας κοινωνίας που σταδιακά αποσυντίθεται, εκθέτοντας παράλληλα το απογυμνωμένο δικαιϊκό της σύστημα, το οποίο βιάζεται καθημερινά από περιπτώσεις διαφθοράς.
Μία διαφθορά η οποία αποτελεί κράτος εν κράτη, με πρωταγωνιστές και συνεργήσαντες πρωταίτιους πολιτικούς, που κατά παράδοση και νόμου (διάταξη του άρθρου 86 παρ.3 εδ. 4 του Συντάγματος) ευρίσκονται ήδη στο απυρόβλητο κάθε ποινικού κολασμού εδώ και δεκαετίες.
Το βέβαιον είναι, πως όταν οι θεσμοί στο σύνολό τους, φτάσουν στο σημείο να αμφισβητούνται μαζικά και με θρασύτητα, αυτό σημαίνει ότι εχει επέλθει η ιστορική στιγμή για να αντικατασταθούν.
Με λίγα λόγια.
Για να διαλύσεις ενα κράτος, πρέπει να αποσυνθέσεις την κοινωνία του.
Για να αποσυνθέσεις μία κοινωνία πρέπει να διαλύσεις την οικογένεια.
Για να διαλύσεις την οικογένεια πρέπει να αποσυνθέσεις τον θεσμό της εστίας.
Για να αποσυνθέσεις τον θεσμό της εστίας πρέπει να διαλύσεις τον ρόλο των γονέων.
Για να διαλύσεις τον ρόλο των γονέων πρέπει να τον ανασυνθέσεις.
Για να ανασυνθέσεις κοινωνικούς ρόλους, πρέπει να διαλύσεις τις οικονομικές ισορροπίες.
Για να διαλύσεις τις οικονομικές ισορροπίες, χρειάζεσαι ένα ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΩΜΟΤΗ.
Τότε και μόνο τότε, η πάλη των τάξεων δύναται να μετατραπεί σε … παρτούζα αταξίας.
