Ψυχογραφώντας Θεατρικές παραστάσεις, Κινηματογραφικές ταινίες, Τηλεοπτικές σειρές, Πέρα απ' αυτό που βλέπεις (Κάθε Τρίτη & Παρασκευή).
Ο Νικόλας είναι θυμωμένος με όλους και όλα. Με τη γυναίκα του, την κόρη του, τον εαυτό του. Είναι όμως και θλιμμένος επιβεβαιώνοντας πως θυμός και θλίψη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Το ζέσταμα
Αρχές της νέας χρονιάς και ήρθε πλέον η ώρα να ασχοληθώ με το Νικόλα, τον πρωταγωνιστή της σειράς «Κάνε ότι κοιμάσαι». Αυτό σκεφτόμουν παρακολουθώντας τα πρώτα λεπτά ενός ακόμα διπλού επεισοδίου. Κι ήταν πολλά αυτά που παρατηρούσα στη συμπεριφορά του. Κι ήταν πολλά επίσης αυτά που έλεγε δίνοντας μου αφορμή να προβληματιστώ και να σκεφτώ πέρα από αυτό που άκουγα.
Η δράση
«Περνάς όλη σου τη ζωή με κάποιον, τον αγαπάς, το νοιάζεσαι, τον φροντίζεις, τον μαθαίνεις. Σαν να γεμίζεις ένα σπίτι σιγά-σιγά και κοιτάς γύρω σου και τα αγαπάς όλα, ακόμα και την τελευταία σαχλαμάρα. Κι έρχεται μια μέρα και διαλύονται όλα. Τα πάντα είναι στη θέση τους αλλά για σένα δεν σημαίνουν τίποτα πια», λέει ο Νικόλας.
«Ξέρω μόνο ό,τι με άφηνε να ξέρω», λέει για τη γυναίκα του όταν αποκαλύπτει πως τον απατούσε χωρίς αυτός να έχει την παραμικρή ιδέα. Κι αυτή η αποκάλυψη έγινε μετά το θάνατό της, γεγονός που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Πώς να θυμώσει ο Νικόλας με έναν άνθρωπο που δεν είναι στη ζωή; Πώς να θυμώσει με έναν άνθρωπο που δεν τον έχει απέναντι του για να του πει όλα όσα τον ενοχλούν, όλα όσα τον πονούν, όλα όσα τον πληγώνουν; Κι όσο περισσότερο θυμάται αυτά που του έλειψαν από το γάμο του, τόσο πιο άσχημα νιώθει. Κι όσο πιο άσχημα νιώθει, τόσο πιο μπερδεμένος είναι μέσα του. Κι όσο πιο μπερδεμένος είναι μέσα του, τόσο προσπαθεί να βρει την άκρη. Η απώλεια της γυναίκας του τον αφήνει με ανοιχτούς λογαριασμούς και πολλά ερωτήματα.
Όταν μένει κάποιος με ανοιχτούς λογαριασμούς ή όταν προκύπτουν ανοιχτοί λογαριασμοί μετά από μια αποκάλυψη σαν αυτή, που μαθαίνει ο Νικόλας μετά το θάνατο της γυναίκας του, τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Από τη μια η θλίψη για την απώλεια, από την άλλη η απογοήτευση που προξενείται από τις διαπιστώσεις που γίνονται. Η θλίψη εμποδίζει αυτόν που τη νιώθει από το να μοιραστεί αυτό που νιώθει. Το κρατά μέσα του χωρίς να μπορεί να δει καθαρά και έξω από το πρόβλημα. Η θλίψη λειτουργεί ως βαρίδιο στη ζωή του Νικόλα με συνέπεια να δυσκολεύεται να κάνει αλλαγές, να ανατρέψει ισορροπίες και να επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί.
«Θα μπορούσες να συγχωρήσεις ποτέ κάποιον που σου έκανε κακό;», ρωτά ο Νικόλας το φίλο του για να του απαντήσει εκείνος πως εξαρτάται από το κακό που θα του είχε κάνει. Κι η συζήτηση συνεχίζεται τονίζοντας πως όταν είμαστε σε πένθος αλλάζουμε κι όταν αλλάζουμε μπορεί και να μη χρειαστεί να συγχωρήσουμε. Αν αφήσει ο Νικόλας τη θλίψη στην άκρη, θα βρει τη δύναμη να προχωρήσει αλλά αυτό σημαίνει ότι θα αφήσει πίσω καταστάσεις και ανθρώπους και όλο αυτό του φέρνει μεγαλύτερη θλίψη. Η θλίψη βέβαια είναι μια απαραίτητη διαδικασία συναισθηματικής επεξεργασίας ενός τραυματικού γεγονότος όπως είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
Ο Νικόλας δίνει πάντως το δικό του αγώνα. Έναν αγώνα που δεν το βρίσκει μόνο θλιμμένο αλλά και θυμωμένο. Έχει θυμώσει με όλους. Με τη γυναίκα του, την κόρη του, τον εαυτό του. Κι ας μην ξεχνάμε πως ο θυμός και η θλίψη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν του αρκεί να χρεώσει τη Βικτωρία, τη γυναίκα που τον ξεγέλασε και του πήρε τα κλειδιά με αποτέλεσμα να μπουν οι ληστές στο σπίτι του και να σκοτώσουν τη γυναίκα του και να πυροβολήσουν την κόρη του. Το βασικότερο με το οποίο παλεύει μέσα του είναι οι ενοχές του και η αίσθηση ευθύνης που έχει για όλα αυτά που προηγήθηκαν. Κι αυτό θα πάρει πολύ καιρό μέχρι να τακτοποιηθεί μέσα του. Η εργασιοθεραπεία βοηθά αλλά δεν είναι αρκετή. Θα υπάρχουν για καιρό στο μυαλό του εικόνες που θα τον αναστατώνουν και σκέψεις που θα τον γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα.
Έχει μεγάλο πόνο το χθες και κυρίως τα τραύματα που περιλαμβάνει, σκεφτόμουν όσο παρακολουθούσα τις σκηνές με το Νικόλα να πρωταγωνιστεί. Συχνά μάλιστα καθηλωνόμαστε στον πόνο αυτών των τραυμάτων με αποτέλεσμα να γυρίζουμε διαρκώς γύρω από αυτόν και να μην προχωράμε. Η παρελθοντολογία παρεμποδίζει την προσωπική μας εξέλιξη και δυσχεραίνει την αποδοχή. Είναι σημαντικό να καταφέρουμε να αποδεχθούμε αυτά που έγιναν, αυτά που τέλειωσαν, αυτά που δεν έπρεπε να είχαν γίνει έτσι, αυτά που προηγήθηκαν. Αυτό που έχει νόημα είναι να δούμε πώς μπορούμε να φωτίσουμε το «εδώ και τώρα» βγαίνοντας από το σκοτάδι του χθες. Ένα χθες που μπορεί να μας αφήνει θλιμμένους, θυμωμένους, ντροπιασμένους, φοβισμένους, αγχωμένους, γεμάτους ενοχές, με ανάγκη να συγχωρήσουμε ή να συγχωρεθούμε. Ένα χθες γεμάτο από διαστρεβλώσεις, συγκρίσεις, αποστροφή, ανασφάλεια, δυσπιστία, ανάγκη για εμπιστοσύνη, φαύλους κύκλους και δυσάρεστες αναμνήσεις.
Το κλείσιμο
Είναι δική μας υπόθεση να βρούμε το κλειδί, που θα μας απελευθερώσει από την παγίδα αυτών που πονάνε και θα μας χαρίσει τις απαντήσεις αλλά και τις προοπτικές, που ψάχνουμε, προκειμένου να συνεχίσουμε το ταξίδι μας ανακαλύπτοντας νέους θησαυρούς.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
.
Μέγαρο Μουσικής Σάββατο 11 & Κυριακή 12 Φεβρουαρίου
.jpg)
.
"Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης":
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media