Ψυχογραφώντας Θεατρικές παραστάσεις, Κινηματογραφικές ταινίες, Τηλεοπτικές σειρές, Πέρα απ' αυτό που βλέπεις (Κάθε Τρίτη & Παρασκευή).
Δεν κρατάμε έναν #άνθρωπο δίπλα μας αν δε θέλει να μείνει. Ούτε περιμένουμε από τον άλλο να μας πει να φύγουμε αν εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει ότι θέλουμε να φύγουμε.
Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Το ζέσταμα
Στο σημερινό επεισόδιο πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι που μου θυμίζει αρκετά ζευγάρια με τα οποία έχω συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια που ασκώ ελεύθερο επάγγελμα ως ψυχοθεραπεύτρια ενηλίκων και σύμβουλος ζεύγους. Ξέρω όμως πως όσο κι αν μοιάζουν τα ζευγάρια μεταξύ τους, κάθε ένα έχει να αφηγηθεί τη δική του ιστορία οπότε καλωσορίζω μια νέα ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον.
Η δράση
Ο Χρήστος και η Αγνή έρχονται στη Γιατρό φέρνοντας 5 χρόνια γάμου και διαφορετικά αιτήματα. Εκείνος έχει αποφασίσει ότι θέλει να χωρίσουν ενώ εκείνη δηλώνει σίγουρη ότι θέλει να μείνει σε αυτό το γάμο λέγοντας μάλιστα πως ο σύζυγός της είναι μπερδεμένος και δεν ξέρει πως στην πραγματικότητα αυτό που θέλει κι αυτός είναι να μη χωρίσουν.
Δυο άνθρωποι που προσεγγίζουν το γάμο τους από εντελώς διαφορετική αφετηρία και ερμηνεύουν τα γεγονότα μέσα από το υποκειμενικό φίλτρο καθενός, όπως λέει και η θεραπεύτρια που προσπαθεί να καταλάβει τη ροή των γεγονότων και την επίπτωση που είχαν αυτά στη σχέση των ανθρώπων που έχει μπροστά της. Κι όσο ακούω τις ερωτήσεις της, φέρνω στο μυαλό μου τις ερωτήσεις που θέτω κι εγώ στους δικούς μου θεραπευόμενους σε μια απόπειρα να κάνω πιο καθαρό το τοπίο και να ρίξουμε φως στους στόχους των συνεδριών. Δεν είναι εύκολο να αναλαμβάνεις ένα ζευγάρι που δεν συμφωνεί ούτε καν στο στόχο της συνεδρίας. Δεν είναι επίσης εύκολο να ζεις με έναν άνθρωπο που αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά αυτά που μοιράζεσαι μαζί του και δίνει τις δικές του εξηγήσεις, οι οποίες απέχουν πολύ από τις δικές σου.
Τελικά πόσο ωφέλιμο είναι να διαφέρει τόσο πολύ ο ένας σύντροφος από τον άλλον; Αν και στην αρχή αυτό δείχνει ελκυστικό και πολλά υποσχόμενο, στην πορεία αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές ότι προξενεί προβλήματα και απομακρύνει τον έναν από τον άλλον. Ακούγοντας το Χρήστο και την Αγνή να περιγράφουν ένα δείπνο με τόσο διαφορετικό τρόπο και αποδίδοντας του άλλο περιεχόμενο, νιώθω ότι βλέπω δυο ξεχωριστές εκδοχές μιας πραγματικότητας στην οποία ίσως και να μη συναντήθηκαν ποτέ. Γιατί κάτι τέτοιο κάνουμε όταν ερωτευόμαστε ή όταν νομίζουμε ότι ερωτευτήκαμε. Δημιουργούμε μια ιδέα την οποία εν συνεχεία κάνουμε πολύ σημαντική στη ζωή μας και δεσμευόμαστε περισσότερο με την ιδέα παρά με το άτομο που έχουμε δίπλα μας. Κι όταν αυτή η ιδέα πάψει να είναι σημαντική για τη δική μας ιστορία, τότε αποεπενδύουμε με ευκολία αφήνοντας τον άλλον να αναρωτιέται για το αν ίσχυαν όλα αυτά που προηγήθηκαν ή όχι.Έτσι και ο Χρήστος. Μοιάζει να είναι έτοιμος να αποσυνδέσει το γάμο τους από τη μηχανική υποστήριξη στην οποία φαίνεται να βρίσκεται εδώ και καιρό χωρίς να σκεφτεί τι σημαίνει αυτό για την άλλη πλευρά.
‘Επειδή έκανα ένα λάθος 5 χρόνια πριν, θα πρέπει να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου έτσι;’, αναρωτιέται φωναχτά και τη στιγμή εκείνη του δίνω δίκιο. Ασφαλώς και δεν έχει νόημα να διαιωνίζουμε μια κατάσταση όταν δεν εξυπηρετεί άλλο τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Φυσικά και αν διαπιστώσουμε ότι αυτό που αποφασίσαμε κάποτε, δεν είναι μια κατάλληλη απόφαση για εμάς στο εδώ και τώρα, επιβάλλεται να την αλλάξουμε. Ήταν όμως λάθος τότε ή έγινε τώρα; Μήπως βιάζεται ο Χρήστος να ακυρώσει όλα όσα έζησε με την Αγνή για να μην προσπαθήσει άλλο ή να μην πονέσει; Έτσι όπως βιάστηκε να την κατακτήσει, έτσι βιάζεται να την αφήσει. Καθόλου τυχαίο, σκέφτομαι περιμένοντας να ακούσω και την εκδοχή της γυναίκας που ήταν το αντικείμενο του πόθου του.
Κι όσο αφηγείται εκείνη την ιστορία της γνωριμίας τους, τόσο επιβεβαιώνεται μέσα μου ένα σενάριο που συναντώ συχνά σε ζευγάρια. Στην αρχή επιδιώκει πολύ περισσότερο ο ένας να είναι με τον άλλον μέχρι που ο δεύτερος πείθεται να δώσει μια ευκαιρία και αρχίζει να δένεται αναγνωρίζοντας στον πρώτο ποιότητες που δεν είχε δει. Κι όσο περισσότερο δένεται, τόσο αρχίζει εκείνος, που αρχικά επεδίωκε τη δέσμευση, να αποφεύγει την εγγύτητα. Κι όσο αυτός αποφεύγει, τόσο ο άλλος επιμένει περισσότερο. Το παιχνίδι του κυνηγητού όπως συνηθίζω να το ονομάζω. Όσο περισσότερο με θέλεις, τόσο λιγότερο σε θέλω κι όσο λιγότερο με θέλεις, τόσο περισσότερο σε θέλω.
Φτάνοντας προς το τέλος αυτής της συνεδρίας, σκέφτομαι πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φαίνονται ή τα κάνουμε ακόμα και στο πλαίσιο μιας συνεδρίας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο για το θεραπευτή να παραμένει ουδέτερος και να αποφεύγει να παίρνει τη θέση του ενός ή του άλλου ώστε να μπορεί να βοηθά το ζευγάρι όσο καλύτερα μπορεί. Άλλωστε όταν αναλαμβάνει ένα ζευγάρι, θεραπευόμενος είναι το ίδιο το ζευγάρι και όχι μόνο ο ένας από τους δύο συντρόφους. Κι αυτό το ζευγάρι νοσεί και χρειάζεται απαραιτήτως βοήθεια. Η βοήθεια που χρειάζεται ο Χρήστος είναι να υποστηρίξει την απόφασή του να βγει από αυτό το γάμο χωρίς να στέλνει διπλά μηνύματα στη γυναίκα του και χωρίς να νιώθει υπεύθυνος για το αν θα είναι καλά ή όχι. Η βοήθεια που χρειάζεται η Αγνή είναι να βρει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να σεβαστεί την απόφαση του Χρήστου όσο κι αν την πονάει αποφασίζοντας την ίδια στιγμή να σεβαστεί τον εαυτό της και να του δώσει πίσω τη χαμένη αξιοπρέπεια.
Το κλείσιμο
Δεν κρατάμε έναν άνθρωπο δίπλα μας αν δε θέλει να μείνει. Δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο. Ούτε περιμένουμε από τον άλλο να μας πει να φύγουμε αν εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει ότι θέλουμε να φύγουμε. Εκτός κι αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο και το μόνο που μας απασχολεί είναι πώς να ικανοποιήσουμε το ναρκισσισμό μας βασανίζοντας τον άνθρωπο τον οποίο κάποτε κυνηγούσαμε. Πολλές οι σκέψεις μου και ακόμα περισσότερες οι υποθέσεις. Θα χρειαστεί να περιμένω μέχρι το επόμενο επεισόδιο για να δω πώς εξελίσσεται, τουλάχιστον από άποψη σεναρίου, το συγκεκριμένο ζευγάρι.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
Μέγαρο Μουσικής Σάββατο 11 & Κυριακή 12 Φεβρουαρίου
.jpg)
.
"Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης":
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media