Γράφει για την Κουλτουρόσουπα
Ένα χρόνο μετά τη στυγερή δολοφονία του αδικοχαμένου Άλκη Καμπανού, διεξάγεται η δίκη των κατηγορούμενων. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι για το συμβάν, είναι γνωστά, όπως φρέσκες είναι οι μνήμες και τα συναισθήματα αν μη τι άλλο αποτροπιασμού και θλίψης που οδήγησαν σε πολλές σχετικές εκδηλώσεις κυρίως από φίλαθλους της ομάδας του Άρη και ελάχιστες από άλλες ομάδες. Ακριβώς το γεγονός ότι το κατάπτυστο αυτό συμβάν «ομαδοποιήθηκε», δείχνει τουλάχιστον υποκρισία και εμπαιγμό στο πρόσωπο του Άλκη, ευχολόγια, κροκοδείλια δάκρυα, μία ανικανότητα από όλους- Πολιτεία, ΠΑΕ, Συλλόγους και ιδιώτες- να δράσουν προς την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων όπως διατείνονταν.
Εάν πραγματικά είχαν συγκλονιστεί οι φίλαθλοι των ομάδων ώστε να μην ξανασυμβεί το ίδιο στους ίδιους, στα παιδιά τους ή οικείους τους, εάν πραγματικά τους ενδιέφερε να μη γίνει η έννοια του «φιλάθλου» συνώνυμη με αυτή του «χούλιγκαν» ή ακόμη και του εν δυνάμει δολοφόνου, θα είχαν δράσει συλλογικά καταδικάζοντας τέτοιου είδους γεγονότα. Το ίδιο θα είχαν κάνει και οι Σύλλογοι των ομάδων και οι παίκτες, αλλά αυτούς το μόνο που τους νοιάζει, ας το πούμε ωμά, είναι τα λεφτά. Ακόμη και λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Άλκη οπαδοί του ΠΑΟΚ είχαν ανοίξει πανό μέσα στο γήπεδο σε αγώνα, βρίζοντας το παιδί και αντί να σταματήσουν τον αγώνα οι «παιχταράδες», αντί η αστυνομία να συλλάβει τους γνωστούς «αγνώστους», όλα συνεχίζονται κανονικά μέχρι σήμερα, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε απολύτως! Και φυσικά τέτοιου είδους περιστατικά μίσους σε αγώνες είναι κάτι πολύ συχνό και αποδεκτό από τους παρευρισκόμενους. Και όταν έχεις δίπλα σου τέτοιους φιλάθλους και το αποδέχεσαι σαν μία «αγωνιστική» πραγματικότητα, τι σε κάνει να ξεχωρίζεις ανάμεσά τους;
Δεν είναι βέβαια υπερβολή να πούμε ότι και οι φίλαθλοι στις κερκίδες συμβάλουν στη βία ακόμη και όταν περιορίζεται στη λεκτική. Όλο αυτό το μένος προς τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, οι βρισιές, τεστοστερόνη με πολλά απωθημένα βρίσκει διέξοδο κυρίως στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Μία γνωστή μου κάποτε είχε παροτρύνει τον άντρα της να πάρει τον γιο τους μαζί του στον αγώνα, για να «γίνει λίγο άντρας βρε παιδί μου, είναι πολύ μαλθακός»! Αυτές είναι γνωστές αντιλήψεις του μέσου φιλάθλου-γονέα που φυσικά αφορά μόνο τα αρσενικά της οικογένειας.. Το παιδί τους «πρέπει» να εκτεθεί σε βίαιες καταστάσεις για να αντρωθεί! Προφανώς ο Άλκης δεν είχε τέτοια παιδεία ούτε τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν πέσει θύματα αντίστοιχης βίας.
Ζούμε λοιπόν με νόμους της ζούγκλας και ακόμη χειρότερα. Γιατί εδώ δεν σκοτώνουν για την τροφή τους, αλλά για πλάκα, γιατί έτσι γουστάρουν. Ένα χρόνο μετά, η Πολιτεία σιωπά, όπως και η κοινωνία. Η ελληνική Δικαιοσύνη είχε κάνει λόγο κάποτε ότι θα ερευνηθεί η σύνδεση οργανωμένων φιλάθλων με σύσταση εγκληματικών «ποδοσφαιρικών» οργανώσεων. Τι γίνεται ένα χρόνο μετά και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο; Γι’αυτό λοιπόν αντίθετα με το γνωστό σύνθημα, «ο ΆλκηςΔΕΝ ζει» και θα εύχεσαι απλώς ο επόμενος να μην είναι το παιδί σου, ο αδ ερφός σου, το ανίψι σου.
Καλή επιτυχία στο Κυριακάτικο ματσάκι σας!
Δείτε όλα τα άρθρα της Ρ.Κ. με μια ματιά εδώ