Γράφει η Ρένα Καλπάκη για την Κουλτουρόσουπα.
«Από την καλή κι από την ανάποδη»...
.
Μπορεί να σκεφτεί κάποιος που δουλεύει είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα, να κάνει ένα λάθος που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των συνανθρώπων του, την υλική ακεραιότητα ή τα συμφέροντα της εταιρείας/οργανισμού που εργάζεται και να τη «σκαπουλάρει» με μία απλή συγγνώμη; Το αναμενόμενο είναι είτε η άμεση παραίτηση ή απόλυση είτε η άμεση διεξαγωγή σχετικής έρευνας για την επιβολή κυρώσεων. Και όλα αυτά προφανώς υπό το βάρος της αίσθησης της ατομικής ευθύνης, της κοινωνικής κατακραυγής και της εφαρμογής των σχετικών νόμων.
Όλα αυτά όμως τα στοιχεία - ατομική ευθύνη, κοινωνική κατακραυγή, εφαρμογή νόμων- φαίνονται να υποχωρούν δραματικά στην περίπτωση των λαθών που προκύπτουν από πολιτικά πρόσωπα και πολύ περισσότερο σε αυτά που φέρονται ως «πρώτης γραμμής»! Την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον- για να μην πάμε πολύ μακριά, αλλά έχοντας ένα δείγμα αρκετών Κυβερνήσεων- η χώρα μας αριθμεί εκατοντάδες απώλειες ανθρώπινης ζωής, ακόμη περισσότερες περιουσιών, ατελείωτη ταλαιπωρία με αιτίες κυρίως φυσικές καταστροφές οι οποίες έχουν ξεσκεπάσει ελλείψεις συντονισμού, οργάνωσης, υποδομών, ευθύνης, χωρίς να υπάρχει καμία παραίτηση/απόλυση πολιτικού προϊσταμένου της δημόσιας διοίκησης!
Αρκούμαστε ( ; ) στο να ακούμε μία «ειλικρινή συγγνώμη» κάθε φορά από τον φερόμενο ως υπεύθυνο της εκάστοτε κρίσης χωρίς όμως να αναλαμβάνει την ευθύνη! Ο καθένας έχει το θράσος να μοιράζει συγχωροχάρτια στον εαυτό του εξαγοράζοντάς τα με κάποιου είδους αποζημίωσης από τον Κρατικό Προϋπολογισμό που ήδη έχει επιβαρυνθεί με την έλλειψη αποτελεσματικότητάς του. Η αυτοκριτική είναι μία άγνωστη έννοια, η απόδοση ευθυνών γίνεται γενικά σε «άλλους», στη φύση, στο Θεό, στους πολίτες, στους μετεωρολόγους, μόνο για τις αστρολογικές προβλέψεις μένει να ακούσουμε. Η πιο σκληρή «τιμωρία» που έχει παρατηρηθεί σε υπουργό σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η αλλαγή Υπουργείου σε προσεχή ανασχηματισμό.
Ακόμη και στη Βουλή που αποτελεί τον φυσικό χώρο αναζήτησης της πολιτικής ευθύνης μιας Κυβέρνησης, ο δημόσιος λόγος των υπουργών και ειδικότερα η «λογοδοσία» τους στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν, να δικαιολογήσουν και να υποστηρίξουν επιλογές των ιδίων ή άλλων για τους οποίους φέρουν πολιτική ευθύνη, το επίπεδο συζήτησης αναλώνεται σε ένα φθηνό «γηπεδικό» σόου όπου Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, ο καθένας με την κερκίδα του, θέτει τον πήχη πολύ χαμηλά. Για άλλη μία φορά καθρεφτίζεται η Παιδεία μας, που συνοψίζεται σε μία τάξη του Δημοτικού σχολείου, όπου ο Γιαννάκης καλείται να απολογηθεί για την παραβατική του συμπεριφορά λέγοντας ότι τα ίδια έκανε και ο Γιωργάκης και άλλωστε ο Κωστάκης τον παρέσυρε να φερθεί με αυτό τον τρόπο.
Είναι τουλάχιστον τραγικό μετά από τόσες καταστροφές και απώλειες ζωών να δεχόμαστε απλώς μία «συγγνώμη» και η υπόθεση να μπαίνει στο αρχείο! Στις πρόσφατες χιονοπτώσεις και το «Αθηναϊκό φιάσκο» ευτυχώς δεν χάθηκαν ζωές- κάτι που φυσικά πιστώνεται ως πολιτική επιτυχία- τα συγχωροχάρτια αυτή τη φορά εξαργυρώνονται με χρήματα ιδιωτικών επιχειρήσεων (Αττική Οδός, Τραινοσέ), γεγονότα που επίσης αποπροσανατολίζουν από τις ευθύνες του Κρατικού μηχανισμού. Ακόμη όμως και στα τραγούδια με τίτλο τη «συγγνώμη» το λάθος του ενός σε μια σχέση είναι μοιραίο γι’ αυτήν και φεύγει μετανιωμένος από αυτή. Γιατί ο «πολιτικός νταλκάς» να εκφράζεται πάντα τόσο εγωιστικά; Και γιατί η κοινωνική κατακραυγή να εξανεμίζεται μόνο στα twits και στα posts;
.
.
.
Δείτε όλα τα άρθρα της Ρ.Κ. με μια ματιά εδώ.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media