![ΤΕΧΝΗ [Σ(ΤΟ]Υ) [(ΔΡΟΜΟ]Υ). Γράφει ο ηθοποιός Λευτέρης Δημηρόπουλος](upload/blog/topic_462.jpg)
Εδώ και περίπου δύο χρόνια άφησα τη μάνα Σαλονίκη για να εγκατασταθώ μόνιμα στην πρωτεύουσα Αθήνα. Φυσικά ακόμα δεν έχω πλήρη εικόνα ούτε για το 1/5 της πόλης αλλά το γεγονός ότι η δουλειά μου με φέρνει συχνά στο κέντρο, μου δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να περπατάω την Ερμού.
Το λέω αυτό διότι ανέκαθεν η Ερμού αποτελούσε (μαζί με την Αιόλου) τον πιο ζωντανό και κεντρικό δρόμο της Αθήνας, καθώς και πόλο έλξης του γυναικείου πληθυσμού. ‘Οδός της τρυφηλής ασωτίας’ ονομάστηκε από τους Βαυαρούς κι όχι άδικα βέβαια. Το ‘οφθαλμόλουτρο’, για τους λάτρεις του είδους, λαμβάνει χώρα και στη δική μας εποχή και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία!
Αυτό όμως το γοργά αναπτυσσόμενο φαινόμενο που με αναγκάζει να υποπίπτω σε (άναυδες) στάσεις κάθε δέκα μέτρα περπατώντας προς το Μοναστηράκι, δεν έχει να κάνει ούτε με το γυναικείο φύλο, ούτε με την εμπορική δυναμική του δρόμου. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι τα ελληνάδικα σήμερα είναι γεμάτα όμορφες υπάρξεις και οι εμπορικοί δρόμοι δε βρίσκονται ακόμη σε έλλειψη.
Οι συνεχείς στάσεις μου λοιπόν έχουν να κάνουν με τη τέχνη και συγκεκριμένα με μία από τις νέες μορφές αυτής. Η ‘Τέχνη Στο Δρόμο’, η αλλιώς ‘street art’ , βρίσκει καταφύγιο στην Ερμού με ευρύ, ένθερμο και ενθουσιώδες κοινό μάλιστα. Μια σύγχρονη underground καλλιτεχνική σκηνή με καλλιτέχνες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη ξεδιπλώνεται κατά μήκος του δρόμου και δίνει μια επιπλέον ζωντανή πινελιά στη σημερινή νοσηρή, καλλιτεχνική κι όχι μόνο πραγματικότητα και καθημερινότητα.
Μουσικοί, χορευτές, κλόουν, ακροβάτες, ταχυδακτυλουργοί κι ότι άλλο ΔΕ μπορεί να φανταστεί ο νους του εκάστοτε περαστικού! Ένα ανθρώπινο ουράνιο τόξο, ζωντανό, πολυδιάστατο και πολύχρωμο, που η αλήθεια είναι ότι σε ταξιδεύει σε πατρίδες μακρινές αλλά και κοντινές. Και μάλιστα χωρίς εισιτήριο !!!
Στην εποχή που (τουλάχιστον για τη χώρα μας) ηθοποιός δε σημαίνει φως, αλλά σημαίνει SOS, μου φαίνεται λογική και αναπόφευκτη η άνθιση νέων μορφών έκφρασης και δημιουργίας. Ιδίως όταν η εν λόγω άνθιση δε χρειάζεται κανένα λίπασμα υπό τη μορφή συμβολαίου, ενοικίου για χώρο, ενσήμων, πληρωμών κλπ. Φυσιολογική επίσης θεωρώ και τη (κατά)χρηση της τουαλέτας, της αποθήκης, του σαλονιού, της ντουλάπας, της Ερμού, ως καλλιτεχνικής σκηνής. Που να βρεθούν τα χρήματα για να προσφέρεις το θέαμα σου υπό την ‘αιγίδα’ του Θεάτρου Αθηνών.. Εδώ δεν υπάρχουν λεφτά για να περάσεις την είσοδο του ως θεατής..
Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει ο διάβολος μέσα μου και με αναγκάζει να αναρωτιέμαι. Θα ήθελα ειλικρινά να ξεκαθαρίσω αν τελικά είμαι από τους τυχερούς που απολαμβάνουν την Ερμού με τη σημερινή εμπλουτισμένη με Τ.Ζ. εικόνα , η αν είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας μιας νέας αιμοβόρας μορφής τέχνης η οποία απειλεί τις υπόλοιπες με αφανισμό. Αν όλα αυτά τα απεριτίφ από τα Βαλκάνια, οι εξαγωγές του Σαρκοζί, τα συστημένα του Ραχόι, τα ταξιδιωτικά γραφεία που μαζί με την ημιδιατροφή, τους προσφέρουν μουσικά όργανα, προϊόντα μακιγιάζ, αλλά και δωρεάν μωρό, ακατούρητο και άχεστο, είναι στα πλαίσια μιας νέας ανερχόμενης μορφής τέχνης που θα έπρεπε να αποδεχτώ η να αδιαφορήσω προκλητικά (έως και να πολεμήσω).
Τραβώντας από τα μαλλιά τη σκέψη μου λίγο πιο μακριά καταλήγω σε ένα ακόμη δυστυχές συμπέρασμα. Μετά τα μεσάνυχτα ο ‘καλλιτέχνης’ δόκτορ Τζέκιλ μεταφέρεται λίγα στενά παρακάτω και μεταμορφώνεται σε μίστερ Χάιντ. Η μαντάμ Κερί περπατάει ανυποψίαστη και το κακό εναλλάσσεται με το καλό τόσο συχνά ,που οι υποστάσεις των εννοιών εκφυλίζονται. Κεραμεικού, Αγησιλάου, Σωκράτους…
‘Τέχνη Στο Δρόμο’ λοιπόν… ή μήπως ‘Τέχνη Του Δρόμου’;
Υ.Γ.: Τ.Ζ. = Τουρίστες Ζητιάνοι. Τελικά ρίχνω ένα ‘μουσικό’ κέρμα στο τσίγκινο κουτάκι και συνεχίζω το δρόμο μου με την ελπίδα την επόμενη φορά να πιάσω ‘λα μινόρε’…
17/9/2013
