Τραγούδα μόνο για ποίηση, φύση και μαγεία, λες και είσαι Night Elfπου γνώρισε στο δάσος μια Moon Priestess. Μείνε μακριά από την ξενέρωτη κοινωνική πολιτική και τα γήινα, σαν τον κουλτουριάρη Κακοφωνίξ, που άφηνε τους βάρβαρους να δέρνονται και κλεινόταν στο δεντρόσπιτο. Και βάλε όλο το μίγμα στο κελί 33. Κι έτοιμος ο Θηβαίος.
Εννοώ το Block 33 στα Σφαγεία. Δεν έχουν λόγο να ανησυχούν οι γονείς της Μαρίας Παπαγεωργίου.
(Νομίζω)
Δυστυχώς το έντεχνο έχει βαρέσει ταβάνι: Κιθάρες, πλήκτρα και ένα μάτσο “αυτάρεσκες δήθεν ερωτικές μπουρδολογίες που προσπαθούν να περάσουν για αβυσσαλέα ποίηση” (τάδε έφη, ξέρετε ποιος). Αυτό είναι, το ξέρεις και το ξέρω. Δεν πάει παραπέρα. Το μόνο εφέ που σηκώνει μια έντεχνη συναυλία είναι εκείνα τα σπαστικά κόκκινα LEDάκια πάνω στην ορχήστρα, την ώρα του στίχου „κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη“. Και τότε ακούς από το ακροατήριο εκείνο το „ωωωωωω!“, που σε κάνει να νομίζεις ότι η αλλαγή φωτισμού από μπλε σε κόκκινο προϋποθέτει εξωγήινη τεχνολογία.
Τι άλλο να ζητήσεις από μια έντεχνη βραδιά; Ακόμα και τα ομαδικά παλαμάκια της μπάντας Θηβαίου πάνω στα τσάμικα και τα λιγότερο υπνοφόρα κομμάτια ήταν υπέρβαση.
Απροπό, αν δεν έχεις δει από κοντά τους Stomp, ήταν ό,τι πιο κοντινό σε αυτούς.
Θηβαίος
Κλασικός αστειάτωρ, όχι όμως σαν τον κουλ Σταρόβα ή σαν το πολυβόλο Πανούση. Είναι σαν εκείνον τον καθηγητή που θα πει μια εξυπνάδα όσο πιο φωναχτά μπορεί, για να είναι σίγουρος ότι θα την ακούσουν όλα τα κορίτσια στην τάξη. Κι αν κάποιο απ’ τα κορίτσια μπει στην αίθουσα με καθυστέρηση, εκείνος θα επαναλάβει την εξυπνάδα. Ξεκίνησε με ένα ελαφρό στριπτίζ, είχε όλο το βράδυ τον ενθουσιασμό του Parker από τα „Φιλαράκια“, φρόντισε να έχει πρόχειρη και μια ιστορία από το φανταρικό του. Μια χαρωπή προσωπικότητα, ουδέτερη σαν το pH του σάλιου. Καθαρόαιμος καλλιτέχνης, πιστός στο μόττο του „αφηγούμαι ουτοπίες“, με κοινωνικό και πολιτικό εκτόπισμα ίδιο με εκείνο του Τζέφρυ, έκανε τη δουλειά του και τέλος.
Μαρία
Moon Priestess με τα όλα της. Φωνή πασπαλισμένη με νεραϊδόσκονη. Μουσική από πηγές και σιντριβάνια παραμυθιών. Κοκκινομάλλα με κόκκινη κιθάρα, γιατί το κόκκινο θα είναι πάντα η συνταγή του ξεχωριστού, έως ότου η Γη να γίνει κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Καλή, ομιλητική, και με μια φροντισμένη προσωπική ιστοσελίδα που δείχνει ότι πουλάει τον εαυτό της με συνέπεια. Ελπίζω να μην έχει την τύχη όλων των γυναικείων sidekick γνωστών έντεχνων ονομάτων, που είναι καταδικασμένες να πεθάνουν σαν τα μύδια, αν αποκολληθούν από τη „μάνα“. Τελευταία εξαίρεση πρέπει να ήταν η Δέσποινα Ολυμπίου, που κατάφερε και επιβίωσε χωρίς Χατζηγιάννη, Πάριο, Θαλασσινό και τα Τραγούδια της Σίσσυ.
Τελικά;
Τελικά πόσο βαθιά κριτική μπορεί να γίνει; Μια έντεχνη συναυλία είναι σαν να σου λέει ο γιος σου ότι θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής, ή η κόρη σου ότι θέλει να γίνει χορεύτρια. Και τα δυο υπάρχουν από την αρχή της ανθρωπότητας, δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτά. Ωστόσο πάντα θα υπάρχουν καλοί και κακοί ποδοσφαιριστές, καλές και κακές χορεύτριες. Το ότι η έντεχνη συναυλία δεν έχει χώρο για τίποτα καινούριο δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι απολαυστική. Άλλωστε ο μέσος θαμώνας του Block 33, του Μύλου, του Φιξ, ή κάποτε του Καφέ Αμερικέν, ή των μπουάτ που πήγαιναν οι μουσάτοι Πασόκοι γονείς μας για να ακούσουν Χατζή και Σαββόπουλο, ανήκει πάντα στο ίδιο target group. Δε θέλει να δει τη Ντίσνεϋλαντ ή να παίξει Mindtrap. Δεν ψάχνει το πρωτόγνωρο, δεν ψάχνει κάτι να τον εντυπωσιάσει, στον άερα ένα σημάδι του να πιάσει. Ψάχνει το οικείο. Όπως στη γεύση της μερέντα: Ποιος θα ήθελε να αλλάξει κάτι σε αυτήν; Ψάχνει αυτό που ξέρει καλά, και αυτό με το οποίο πιθανώς έβγαλε κάποτε γκόμενα την επί 30ετία σήμερα σύζυγό του: Φάση κιθάρα-μπύρα-παραλία.
(Ξέρω τέτοια ζευγάρια)
Ο Θηβαίος είναι λοιπόν καλός σε αυτό που κάνει. Αν δεν σου αρέσει αυτό που κάνει, είναι πρόβλημα, αλλά όχι του Θηβαίου.
Υστερόγραφο. Για όποιον δεν θυμάται ποιος ήταν ο Parker από τα „Φιλαράκια“:
.
Οι εικόνες είναι από την οπτικοακουστική κάλυψη του Bayern7 musicchannel
Φωτογραφικό υλικό
