Εφημεριδάς με δυνατή πένα και αιχμηρό λόγο, δημοσιογράφος με ενεργή δράση σε πολλούς τομείς.
Με ιδιαίτερη αδυναμία στον πολιτισμό, με πάθος για τα βιβλία και την ενασχόληση με τα κοινά.
Γενικός Γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ.
Κριτικός Κινηματογράφου, συνεργάστηκε με κινηματογραφικά και πολιτιστικά περιοδικά.
Κείμενά του φιλοξενήθηκαν σε συλλογές και βιβλία.
Έχει οργανώσει προβολές, σεμινάρια, φεστιβάλ και κινηματογραφικά εργαστήρια.
Μέχρι το 2012 Αρχισυντάκτης Πολιτιστικού στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος».
Για τρίτη χρονιά φέτος επιμελείται και παρουσιάζει την «Πρωινή Περίπολο» κάθε Σάββατο και Κυριακή στον FM100.
H σεζόν φέτος κλείνει με τον Mr. Πολιτισμό: Τάσο Ρέτζιο.
“Δημοσιογράφος έγινα μέσα από μια σειρά συγκυριών. Δεν ήταν μια συνειδητή επιλογή, με οδήγησαν οι συνθήκες, εκείνα τα χρόνια δεν ήταν προσανατολισμός η δημοσιογραφία.
Άρχισα να ασχολούμαι με τα κοινά, με τον πολιτισμό από το πρώτο έτος της Νομικής, γιατί στο σχολείο ήμουν αλητάκι, δε μ’ ένοιαζε τίποτα.
Μπήκαν στη ζωή μου δραστηριότητες και ασχολίες με συνδικαλιστικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά θέματα. Ετυχε οι πολιτικές ομάδες στις οποίες συμμετείχα, να έχουν και παρουσία στο ραδιόφωνο, σε έντυπα, έχω ακόμα τις προκηρύξεις που έγραφα, οπότε ήμουν παράλληλα στο χώρο της δημοσιογραφίας υπό μία έννοια.
Τότε ήταν που ξεκίνησα εκπομπές στο ραδιόφωνο, αρχικά πολιτικές μετά έγιναν περισσότερο κοινωνικού χαρακτήρα.
Και μιλάμε για ερασιτεχνικά ραδιόφωνα πάντα, τα οποία τα χρησιμοποιούσαμε ως μέσο, ως όχημα για να περάσουμε μια πολιτική άποψη, αργότερα να επικοινωνήσουμε κοινωνικές συγκεντρώσεις κι εκδηλώσεις, εθελοντικές δράσεις.
“Ολο αυτό όμως, θέλει μια δομή, να παίξεις έναν ρόλο, θέλει μια σκηνοθεσία.
Για μένα αυτό είναι ραδιόφωνο ουσιαστικά, αυτό που σήμερα συναντάμε ως εναλλακτικό ραδιόφωνο πια, για παράδειγμα τα παιδιά του Αρδην και της Ρήξης που βγαίνουν από Αθήνα και Θεσσαλονίκη διαδικτυακά μόνο.κι έχουν πολλές εκπομπές στοχευμένα με πολιτικό και κοινωνικό άξονα.
Αυτό που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή είναι ότι είτε κάνεις εμπορικό ραδιόφωνο, είτε κάνεις πολιτικό, είτε κάνεις προπαγάνδα, αν δεν μπορέσεις να ραδιοσκηνοθετήσεις τον εαυτό σου και την εκπομπή, δύσκολα μπορεί το προιόν να είναι ενδιαφέρον. Το θέμα είναι ότι δεν έχεις πάντα το χρόνο, τα κουράγια, τους συνεργάτες, τα μέσα που χρειάζονται για μια άρτια εκπομπή ραδιοφώνου.
“Οι εκπομπές που κάνω είναι 10 με 20% από αυτό που ιδανικά θα μπορούσαν να είναι. Ακόμα κι όταν γράφεις, όταν κάνεις ραδιοφωνο, τηλεόραση δεν είσαι ποτέ ο εαυτός σου. Ουσιαστικά σκηνοθετείς μια περσόνα και ακολουθείς αυτήν, καμιά φορά της ξεφεύγεις, εγώ ας πούμε νιώθω ένα πάτσγουερκ όλων αυτών στα οποία αναφέρομαι στις εκπομπές μου!
Το προσωπικό μπαίνει πολύ στην άκρη. Καμμιά φορά επειδή είμαι και κριτικός κινηματογράφου, όταν με ρωτάνε ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία, θα τους μιλήσω με σκηνές από διάφορες ταινίες και θα τους πω, αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία! Το έχω κάνει και πρακτικά αυτό, έχω μαζέψει κάποιες σκηνές και βγήκε η αγαπημένη μου ταινία.
Μου αρέσει να ενώνω ανομοιογενή πραγματάκια, όπως ας πούμε ένα cd που έφτιαξα για το γιο μου με τα αγαπημένα του τραγούδια.
“Το ραδιόφωνο το άφησα και για πολλά χρόνια ήμουν στον Αγγελιοφόρο, κι αυτό κατά τύχη έγινε. Είχα μια ρομαντική ιδέα περί εφημερίδας, δούλεψα πολλά χρόνια κι έφτασα να γίνω αρχισυντάκτης.
Είναι μια άλλου είδους δημοσιογραφία η εφημερίδα, αιχμής πρώτης προτεραιότητας από τη μια και από την άλλη σου δίνει και λίγο χρόνο απαραίτητο για να σκεφτείς να αναλύσεις πράγματα και να πας λίγο παρακάτω.
Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις τους αναγνώστες και πολύ εύκολο να τους χάσεις κι αυτό από μόνο του αποτελεί πρόκληση και γοητεία.
“Το κοινό δυστυχώς απαξίωσε το δημοσιογραφικό κόσμο, εξαιτίας κάποιων σταρ με ελιτίστικη συμπεριφορά, κάποιων τηλεοπτικών αστέρων, που έγιναν αιτία να την πληρώσουν και οι σκαπανείς αυτοί που έβγαζαν εφημερίδες, αυτοί που ασκούσαν πραγματική δημοσιογραφία.
Υπάρχουν μεγάλες ευθύνες στον δημοσιογραφικό κόσμο, που όντως είχε τέτοια χαρακτηριστικά αταβιστικά και θεωρούσε ότι ποτέ δε θα αγγίξει η κρίση κάτι τόσο “μεγάλο” όσο το δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Δυστυχώς το επάγγελμα συρρικνώθηκε σε πολύ λίγα χρόνια και πολύ απότομα.
Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο, είναι διεθνές.
Το κοινό είχε επιλογές με καλές εφημερίδες αξιόπιστες και σοβαρές τις οποίες και απαξίωσε οπότε δεν είναι άμοιρο των ευθυνών του.
Ένας αναγνώστης σοβαρής εφημερίδας μπορεί να κρίνει πότε ένα δημοσίευμα είναι στοχευμένο και πότε όχι, άσε που μια σοβαρή εφημερίδα δε θα έχει τέτοια δημοσιεύματα γιατί απαξιώνει το ίδιο της το προϊόν.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι που είναι ιμάντες πληροφοριών σε διατεταγμένη υπηρεσία, η εν πάση περιπτώσει άνθρωποι που πληρώνονται για να γράφουν, αλλά επειδή είμαστε και μικρή χώρα, λίγο πολύ γνωριζόμαστε
Η σοβαρότητα κάποιων εντύπων ή μέσων μπορεί να τους περιθωριοποιήσει
Το ότι δεύτερη εφημερίδα σε πωλήσεις είναι το “Μακελειό” νομίζω κάτι δείχνει.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι δημοσιογραφία.
“Οφείλουμε να ξαναδούμε το επάγγελμα, να το ξαναεφεύρουμε.
Πιστεύω οτι η ΕΣΗΕΜΘ μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο και να είναι και καταλύτης εξελίξεων, δε συμμερίζονται όλοι την άποψη μου, αλλά νομίζω πρέπει να έχει λόγο, να ορίσει κανόνες.
Είμαστε σε μια διαδικασία να αλλάξουμε το καταστατικό, γιατί πρέπει να αγκαλιάσουμε όλο τον κόσμο, να πάψουμε να είμαστε ένα κλειστό κλαμπ δημοσιογράφων.
Πως ορίζεται η δημοσιογραφία; Είναι δημοσιογράφος ένας μπλόγκερ;
Είναι πάρα πολλά ερωτήματα στα οποία προσπαθούμε να δώσουμε απαντήσεις και με το τμήμα δημοσιογραφίας του ΑΠΘ μέσα από σειρά σεμιναρίων και ημερίδων που διοργανώνουμε, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αλλά πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιες απαντήσεις.
Η αλλαγή του καταστατικού μας δίνει ένα τέτοιο εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει να ξεφύγουμε λίγο από την παρελθοντική οπτική των πραγμάτων.
Κοιτάμε τα πράγματα με το γυαλί περασμένων δεκαετιών, ούτε καν ετών, ενώ έχει εξελιχθεί η πραγματικότητα εμείς συνεχίζουμε να την αναλύουμε με τα εργαλεία του χθες.
“Εδώ και 6 -7 χρόνια είμαι στο Μορφωτικό της ΕΣΗΕΜΘ, το οποίο μεταμορφώσαμε λιγάκι το ανοίξαμε προς τα έξω κάνουμε συνεχείς δράσεις.
Τώρα προσανατολιζόμαστε στο να δημιουργούμε και θεσμούς. Ένας από αυτούς που ξεκινάει τώρα το καλοκαίρι είναι το #Press Ταράτσα με μουσικές θεατρικές και κινηματογραφικές εκδηλώσεις στην ταράτσα της ΕΣΗΕΜΘ.
Επίσης πολύ σημαντικός είναι ο διαγωνισμός που κάναμε το #PRESS_photostories κυρίως με φωτογραφίες φωτορεπόρτερς.
Σκοπεύουμε να το κάνουμε κάθε χρόνο, θα είναι μια φωτογραφική ματιά στη Βόρεια Ελλάδα. Διαγωνισμός με κριτική επιτροπή, χρηματικά έπαθλα, το πρώτο πήγε πολύ καλά, μας το ζητάνε για παρουσίαση από πολλές πόλεις.
Νομίζω είναι ένας θεσμός που θα ριζώσει στη Θεσσαλονίκη.
“Δυστυχώς η Θεσσαλονίκη στον πολιτιστικό χώρο δεν έχει κουλτούρα συνεργασίας, ότι και λένε, εγώ δεν πείθομαι. Κι όταν απειλείται το μαγαζάκι του καθενός, υπάρχουν πολλές άμυνες.
Όταν σε όλους τους φορείς υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι διορισμένοι όπως καταλαβαίνεις ο καθένας παίζει το παιχνίδι του.
Δεν μπορεί να με πείσει κανένας διορισμένος που τον έβαλε ένας υπουργός, για τις αγνές του προθέσεις. Αυτές τελειώνουν στη βούληση στο να θέλει να είναι αρεστός στον υπουργό για να συνεχίσει να παραμένει στη θέση του.
Όταν αποφασίσουμε να κάνουμε διαφανείς διαδικασίες, γιατί εγώ είμαι υπέρ της διαφάνειας, με κανόνες και κριτήρια που να είναι ίδια για όλους, τότε μπορούμε να συζητήσουμε.
Ξέρουμε πολύ καλά και τους βυζαντισμισμούς και τον τρόπο που ανανεώνονται οι θητείες και τα παιχνίδια που παίζονται.
Μπορώ ίσως να διοικήσω την Αμερική καλύτερα από τον Τραμπ αν με βάλει κάποιος, αλλά ο Τραμπ εκλέχτηκε. Έχεις ένα ισχυρό όπλο από πίσω σου όπλο όταν υπάρχει μια διαδικασία διαφάνειας. Τουλάχιστον ας παίρνει ο εκάστοτε υπουργός τους ‘σχετικά καλύτερους’, στο φινάλε, για να τους φυτέψει σε μια θέση (αυτό ήταν καρφί, χα, χα).
“Η πρωινή περίπολος κάθε σαββατοκύριακο 8 με 11 το πρωί στον FM100, είναι ένα πολιτιστικό κατά βάση μαγκαζίνο αλλά εγώ απολαμβάνω πάρα πολύ και τις πολιτικές κουβέντες και τις αναλύσεις που κάνουμε ενίοτε με τους καλεσμένους μου.
Μου αρέσει πάρα πολύ η επαφή με τους ακροατές, δείχνει να είναι ένα ποικίλο σχετικά κοινό, αλλάζει καθώς προχωράνε οι ώρες. Κυρίως βρίσκομαι με πολλούς φίλους μου που μέσω μηνυμάτων συνδιαμορφώνουν την εκπομπή και συζητάμε τα σχόλιά τους. Τον τελευταίο καιρό το αφήνω να το πάρει λίγο ο άνεμος, δηλαδή να μην είναι τόσο σφιχτή η εκπομπή, έτσι κι αλλιώς πάντα την αλλάζω στην πορεία.
“Με το βιβλίο και τους εκδοτικούς οίκους είχα αναπτύξει από την εφημερίδα μια πολύ δυνατή σχέση, είχα ένα ειδικό ένθετο βιβλίου σε δύσκολους καιρούς.
Είμαι φανατικός αναγνώστης διαβάζω ελληνικά και ξένα, έχω μια καλή επόπτευση του χώρου, ο χρόνος ποτέ δε φτάνει για να διαβάσεις αυτά που θες, υπάρχει η γνωστή αγανάκτηση στο σπίτι, όχι άλλα βιβλία, ξέρεις τώρα!
Τα βιβλία και οι βιβλιοθήκες είναι σαν φαρμακεία, είναι εκεί για επείγουσες ανάγκες.
Νομίζω ότι ο κόσμος διαβάζει, δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος όσο λένε οι μετρήσεις, απλώς του αποσπούν την προσοχή άλλα πράγματα, θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερα αν είχαμε μια άλλη κουλτούρα διαβάσματος.
Κι επίσης αν είχαμε μια πολιτική που προωθούσε το βιβλίο όχι όμως ως αντικείμενο, αλλά ως αξία εφ’ εαυτή, δηλαδή ως πολιτιστικό αγαθό.
“Αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν βάζουμε μουσική και τραγουδάει και χορεύει ο γιος μου, οπότε θα σου αφιερώσω τα δέκα καβουράκια που το αγαπάω πολύ και το χορεύουμε με τον Κωστή.
Από τότε που ήρθε στη ζωή μου ο Κωστής εδώ και τριάμισι χρόνια είναι διαφορετική κι εγώ είμαι διαφορετικός.
Τα είδα λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα.
Δύσκολα μπορεί να με εκνευρίσει κάποιος, μάλλον όχι, η αλήθεια είναι ότι εκνευρίζομαι με το παραμικρό και μπορώ να μαλώσω στο δρόμο για το οτιδήποτε, αλλά κρατάει πάρα πολύ λίγο, σβήνει σαν αποτύπωμα, σα χνάρι πάνω σε χορτάρι.
Παλιά αυτά τα φορτωνόμουνα πολύ και μάλιστα δημιουργούσα αντιστάσεις, τώρα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, αυτό το αποκλειστικό προνόμιο το έχει μόνο ο Κωστής να με εκνευρίζει με τη ζωηράδα του!
Να ακούσετε όλοι τα καβουράκια σας το αφιερώνω για καλό καλοκαίρι!
Φωτογραφικό υλικό
