Λαμπεντούζα: Το Θέατρο συναντά την Αλήθεια… Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Η Λαμπεντούζα του Άντερς Λουστγκάρτεν, με τον Αργύρη Ξάφη και τη Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου,παρουσιάστηκε στο Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών, για 4 μόνο παραστάσεις, μετά το τέλος της επιτυχημένης πορείας του στην πρωτεύουσα και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το δελτίου τύπου αναφέρει:Το παραδείσιο νησί της Λαμπεντούζα. Εκεί που η βόρεια Αφρική συναντά την Ιταλία. Γραφικά χωριά, ονειρεμένες παραλίες, και παράξενα σκουπίδια που ξεβράζει η θάλασσα. Η οικογένεια του Στέφανου είναι ψαράδες πάππου προς πάππου. Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα η ψαριά του είναι πολύ διαφορετική. Δουλειά του είναι τώρα να περισυλλέγει σώματα μεταναστών από τα κρύα νερά της Μεσογείου.
.
Πιο βόρεια, στις σκοτεινές γωνιές της Αγγλίας, η Ντενίζ, μια κινεζοεγγλέζα εργαζόμενη φοιτήτρια, πηγαίνει πόρτα πόρτα για να μαζέψει δόσεις καταναλωτικών δανείων για λογαριασμό μιας εισπρακτικής εταιρείας. Είναι μιγάδα, είναι διαφορετική και εισπράττει διακρίσεις από εκείνους που θέλουν να την ξεφορτωθούν. Άβολες δουλειές, για ανθρώπους που η φτώχεια, η κρίση, η ανεργία τους έχουν ρίξει στο περιθώριο. Κι όμως υπάρχει ελπίδα και ζεστασιά, που θα τη βρουν εκεί που καθόλου δεν το περιμένουν.
Ο Άντερς Λουστγκάρτεν είναι βραβευμένος βρετανός θεατρικός συγγραφέας. Η Λαμπεντούζα γράφτηκε το 2015 ύστερα από παραγγελία του Θεάτρου Σόχο του Λονδίνου.
Τις περισσότερες φορές όταν το θέμα της παράστασης,”πουλάει”, η δυσπιστία ως προς αυτό που θα παρακολουθήσεις είναι το πρώτο συναίσθημα που σου δημιουργείται. Προσφυγικό, μεταναστευτικό, ίσως ακόμα μια θεατρική καταγραφή με γραφικότητα,επαναλήψεις, επίκληση στο συναίσθημα, ίσως μια στιγμιαία επαγρύπνιση και μετά η ζωή συνεχίζεται.. Και όμως αυτή τη φορά, ήταν κάτι διαφορετικό, ήταν κάτι αληθινό.. Το κείμενο του Βρετανού συγγραφέα, Άντερς Λουστγκάρτεν, με έναν σπονδυλωτό τρόπο αφήγησης σου παραδίδει αυτούσια μια καλλιτεχνική ειλικρίνεια. Μέσα από τη κυνικότητα και την ωμότητα της σκληρής πραγματικότητας, των θαλασσοπνιγμένων άψυχων κορμιών ή το αδιέξοδο της σύγχρονης καπιταλιστικής διαβίωσης, σου γεννά το μοναδικό συναίσθημα επιβίωσης, την καλοσύνη.Σου γεννά τη ζωή. Σου θυμίζει ότι προχθές έχασες τη δουλειά σου και κάποιος σου χάρισε μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα,σου θυμίζει μια μέρα που ένας άγνωστος δίπλα σου, σε ένα νοσοκομείο, περίμενε αγωνιωδώς τα αποτελέσματα των εξετάσεων του και του χάρισες ένα χαμόγελο, σου θυμίζει ένα φιλί στο μάγουλο και ένα όλα θα πάνε καλά… Σου θυμίζει μάτια παιδικά να γεμίζουν λάμψη όταν ένα χέρι τους τραβάει από το νερό ή όταν μια αγκαλιά τους σώζει από συντρίμμια…
“{…} ώρα να μπει στο κάθε πράγμα ο χτύπος της καρδιάς
Να συνεπάρει τα σπαρτά μια τραμουντάνα υγείας
Να πιεί ο χυμός της θύμησης το θελκτικό του μέλλον
Ν’ ανθοβολίσουν κερασιές μες στα σγουρά μαλλιά
Να καταργήσει ο λόγος το χρυσάφι”.
Οδυσσέας Ελύτης: Η καλωσύνη στις λυκοποριές
Σε ένα λευκό τοπίο σκηνικού (Μαγδαληνή Αυγερινού) όπου ανέδυε μια λιτότητα, μια ψυχρότητα ο σκηνοθέτης του έργου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος διαμόρφωσε μια μινιμαλιστική σκηνοθετική επιμέλεια,δίνοντας έμφαση στους εναλλασσόμενους μονολόγους των δυο πρωταγωνιστών, φωτίζοντας ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο τη δυναμική του κειμένου. Η σκηνοθεσία κατείχε διακριτικό ρόλο μέσα στην παράσταση που κορυφώνονταν όμως μέσα από το λόγο παρουσιάζοντας ένα καθαρό σκηνοθετικό αποτέλεσμα με συναίσθημα,πληρότητα και ουσία. Εξωτερίκευσε μια μεστή καλλιτεχνική αλήθεια έχοντας συμμάχους σε όλο αυτό το θεατρικό επίτευγμα τους δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές του.
«Οι μετανάστες δε βάζουν σε μια τσάντα τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας πίσω παιδιά και οικογένεια, λαδώνοντας και παλεύοντας να χωθούν στις ρόδες ενός τρένου ή πίσω απ’ τα κιβώτια σ’ ένα φορτηγό μαζί με άλλους σαράντα, δεν υποφέρουν τους σκοτωμούς και τους βιασμούς αγαπημένων τους, μόνο και μόνο για να τσεπώσουν επιτέλους αυτό το επίδομα από 67 λίρες και 46 πένες τη βδομάδα από το βρετανικό δημόσιο.»
Η κορυφαία ερμηνεία του έργου αποδόθηκε από τον Αργύρη Ξάφη με μία αξιέπαινη ερμηνευτική ισορροπία και τεχνική. Μια ερμηνεία τόσο ρεαλιστική, τόσο ανθρώπινη που την καθιστούσε καθηλωτική. Ήταν εκεί. Ήταν στην Λαμπεντούζα. Εκεί που η θάλασσα ξέβραζε τα θαλασσοπνιγμένα πτώματα. Κάπου τον συνάντησες στον δρόμο και σου αφηγούνταν όλα όσα έζησε.. Τόσο άμεσος, τοσο συναισθηματικός ,τοσο αληθινός..
.
Εξίσου καλή, με μια αίσθηση όμως αποστασιοποίησης από τον ρόλο της, σε κάποια σημεία του έργου, η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου μετέφερε το αδιέξοδο της σύγχρονης κοινωνίας, του αδηφάγου καπιταλισμού, που κρύβεται πίσω από κουμπιά και αριθμούς και ψάχνει ζωή, ψάχνει για άνθρωπο, όπως ο Διογένης ο Κυνικός και όταν ανακαλύπτει έναν από αυτούς αναρωτιέται με κάποιες λέξεις που καρφώνονται σαν πρόκες στο μυαλό μας…«Γιατί είναι καλοί οι άνθρωποι;»
Καταλήγοντας,
Επρόκειτο για ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο αξιώσεων με ισχυρό στίγμα στο σήμερα, που απογειώθηκε μέσα από την ευρηματικά λιτή σκηνοθεσία της παράστασης και τους δύο ταλαντούχους πρωταγωνιστές της. Το έργο γέννησε το αίσθημα που οφείλει να παράγει το θέατρο, την δύναμη της αλλαγής, την αισιοδοξία της πραγμάτωσης κάθε ονείρατου…“Το Θέατρο έχει άλλο Θεό…”
“Δεν ξέρω τι θα πει ελευθερία, ούτε πού να τη βρω, αλλά πού θα πάει, θα τη βρω, και κανένας δεν θα με σταματήσει.”
Βαθμολογία:
6,5/10
.
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε
====================================
Καλοκαιρινές θεατρικές παραστάσεις 2017 – Περιοδείες – ΚΛΙΚ ΕΔΩ
======================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πρώτες πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: ΕΔΩ
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΕΔΩ
================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Φωτογραφικό υλικό
