Μέρες Eurovision που είναι τώρα δε μπορώ να αντισταθώ στο σχολιασμό όσων Φανούλων κ Φανούληδων (εκ του fan) λένε ότι τους κατέβει στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Και λένε χωρίς να έχουν μάλλον ουσιαστική επαφή με τη μουσική, την αισθητική, τις τέχνες, αλλά και τη showbiz.
Κι εάν πχ δεχτεί κανείς ότι μια μεγάλη μερίδα είναι gay ως προς τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ή ερωτική τους φύση, άρα δυνητικά θύματα διάκρισης ή ρατσισμού, τότε δεν εξηγείται πόσο ρατσιστές μπορούν να γίνουν οι ίδιες και οι ίδιοι εάν δεν τους αρέσει ένα τραγούδι ή χειρότερα μια χώρα ότι κι εάν στείλει.
Προγνωστικά δε θα κάνω, διότι θα με ξεπεράσει σε λίγες μέρες ο ίδιος ο διαγωνισμός, αλλά και γιατί τα πάντα μπορούν να συμβούν. Να πέσουμε και μέσα να πέσουμε κι έξω.
Διότι τα γούστα είναι ποικίλα και υποκειμενικά, οπότε τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Αλλά τρίβω τα μάτια μου όταν αυτές τις μέρες μπαίνω και διαβάζω τα σχόλια των απανταχού Euro Fans σε Ελλάδα και Ευρώπη. Έως και χουλιγκανισμό διαπιστώνω στα λόγια τους, που δε διαφέρει από το οπαδικό ποδόσφαιρο.
Λέξεις τύπου σίχαμα, ψόφος, σκατά και άλλα τινά….
Κι ερωτώ: Έχουν καμία σχέση με τη διάθεση πάρτυ και χαράς του διαγωνισμού;
Όχι βέβαια.
Για αυτό ομιλώ περί οπαδισμού του χειρίστου είδους. Προσέξτε όμως το πάρτυ δεν έχει μόνο γρήγορα και χορευτικά κομμάτια, μπορεί να έχει και περίεργα και μπαλάντες κι εθνικ και δύσκολα ή δύσπεπτα ή με μηνύματα και συμβολισμούς.
Σε αυτό το πάρτυ επίσης μπορούν να χορέψουν και να τραγουδήσουν Λευκοί Μαύροι Ασιάτες Ινδιάνοι, Αδύνατοι, Τσουπωτοί, Υπέρβαροι, Extra Plus Size, Στρέιτ, Μπάι, Γκέι, Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Άθεοι, Αγνωστικιστές κτλ. Το έχουμε εμπεδώσει αυτό σε ουσία ή “θέλετε να κάνω και κακά”;
Και η χαρά δεν είναι μόνο δυο λαλούν και τρεις χορεύουν, αλλά και μελαγχολώ, έχω συναισθήματα και συγκινούμαι, ακούω κάτι και προβληματίζομαι. Δεν ξέρατε ότι κι αυτό είναι κομμάτι της χαράς; Είναι!!! Κι ενώ θεωρούν στα λόγια ότι η Eurovision είναι συναδέλφωση, συνάντηση, ελευθερία έκφρασης, εάν δεν τους αρέσει κάτι, μαύρο φίδι που το ‘φαγε.
Θύματα αλά καρτ ρατσισμού έχουν πέσει φέτος η Μαλτέζα Destiny, η Ιταλο Ερυθραία Senhit που εκπροσωπεί το Σαν Μαρίνο, ο Αλβανικής καταγωγής Ελβετός Gjon’s Tears και η δικιά μας Ελληνο-Ολλανδέζα Στεφανία. Και τι εννοώ ρατσισμό. Όχι μόνο τον κλασικό , αλλά και τον επί μέρους.
Η Μαλτέζα για τα κιλά της και γιατί επέλεξε τα μίνι σέξι φορέματα και σε αυτό ή το άλλο το χρώμα.
Η Ιταλίδα του Σαν Μαρίνο γιατί φοράει στο κεφάλι αυτό που φοράει και γιατί η ολόσωμη φόρμα της φαρδαίνει στις γάμπες. Ο Ελβετός γιατί ενώ ερμηνεύει μπαλάντα κάνει κινήσεις και φοράει τα θεατράλε ρούχα που φοράει και η δικιά μας η Στεφανία γιατί παραπέμπει στα 80S και η όλη αισθητική έχει να κάνει ακόμη και με τα εφέ της εποχής, που ναι μεν αρέσει, αλλά θα έπρεπε να ναι κάπως αλλιώς. Δεν το λέω εγώ. Οι fans το λένε.
Καλά ακόμη και η έτερη Ελλαδίτισσα η Έλενα Τσαγκρινού τα άκουσε που εκπροσωπεί την Κύπρο, διότι λέει ξεπατίκωσε τη Lady Gaga. Όλες και όλοι experts άνευ διδασκάλου.
Δικαίωμα στην κριτική έχουμε όλες και όλοι. Εννοείται. Και για αυτό είναι υγιές να εκφραζόμαστε στα social media. Δεν είναι υγιές πράγμα όμως ο αφορισμός και ο δογματισμός, ούτε και η τακτική ότι κι εάν λες θα σου επιβάλω την άποψη μου και τα γούστα μου.
Μου αρέσει, δε μου αρέσει, νομίζω, πιστεύω, κατά τα γούστα μου. Αυτές είναι οι εκφράσεις. Έτσι τοποθετούμαστε. Όχι γιούρια κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Καλά γέλασα με την ψυχή μου όταν διάβασα σε σχόλιο Έλληνα φαν, ας μεταφέρει κάποιος στο Φωκά (Ευαγγελινό) αυτό. Χα χα χα. Καινούριο συκώτι θα κάνουμε σε λίγο. Ο μικρόκοσμος των Eurovision Fans κρύβει τελικά και μικροπρέπεια, μιζέρια, απωθημένα, “τη ζωή που δεν έζησα ” και άλλα συναφή.
.
Κατά την ταπεινή υποκειμενική μου γνώμη πάντα.
Και το λέω συνειδητά και δημόσια ενώ είμαι φανατικός φίλος του διαγωνισμού από τα 9-10 μου. Αλλά πάντα φαν που συνέδεε το διαγωνισμό με τα μουσικά είδη που άκουγε και ακούει εκτός διαγωνισμού.
Δεν υπάρχει είδος Eurovision τελικά. Ως μουσική. Ως τραγούδι. Ως φωνή. Ως περφόρμανς. Κι ευτυχώς δηλαδή. Eurovision είναι ο θεσμός. Όχι το μουσικό είδος. Αυτό πρέπει να το χωνέψουμε. Και ναι έχει προχωρήσει ο διαγωνισμός γιατί δεν παίρνει δάνεια μόνο από την πίστα και τα clubs, αλλά και από το θέατρο, τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τα video games, τη street art. Από παντού. Κι αυτό είναι καλό και όχι κακό.
Ανεξάρτητα τι θα κάνουν τελικά, κι εξαιρώντας για ευνόητους λόγους Ελλάδα και Κύπρο, προσωπικά στέκομαι στη Γαλλία, την Ιταλία, το Σαν Μαρίνο, τη Ρωσία, την Ελβετία, τη Μάλτα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Αυστραλία και το Βέλγιο με τους διάσημους και καταξιωμένους Hooverphonic που έχουν την πιο άρτια και επαγγελματική συμμετοχή. Που βέβαια ειδικά οι Έλληνες φαν τους θέλουν εκτός τελικού, γιατί λέει το τραγούδι τους είναι βαρετό. Ενώ η ιστορία τους και η συμμετοχή τους προσδίδουν κύρος στο διαγωνισμό.
Και εις αλλά με υγεία.
Υ. Γ. : Ελληνο-Φανόπουλα μου θα ήθελα να δω εσάς στη σκηνή ή και από τα παρασκήνια να στήνετε και να δίνετε οδηγίες και να έχετε το βάρος και την ευθύνη. Ειλικρινά. Διότι επί του καναπέως, κανά πέος μόνο κι εάν….
Υ. Γ 2 : Μάθετε τι είναι τα ρούχα κατασκευές όπως η Ρωσική Κούκλα Ματριόσκα, διότι δεν είναι χοντροκομμένη ρόμπα.
Επίσης αποδεχτείτε την extravaganza στα αξεσουάρ ακόμη κι εάν σας θυμίζουν τεράστιο τάμα, διότι δεν είναι τσιρκολί επιτάφιος.
Υ. Γ 3 : Και κάτι ακόμη. Κάνετε κάνα μάθημα Ελληνικών. Ορθογραφία, Σύνταξη, Γραμματική. Και βρε σεις γιατί κάποιες και κάποιοι γράφετε Ελληνικά με το λατινικό αλφάβητο;
Προς Θεού, μια ερώτηση έκανα!!!
Α να μην το ξεχάσω, open up λέει το μότο του φετινού διαγωνισμού. Ανοίξτε μάτια και αυτιά και αισθήσεις και απολαύστε επιτέλους τη… διαφορετικότητα ( δε μου πολυαρέσει πια η λέξη αυτή, γιατί τι πάει να πει εν τέλει διαφορετικότητα).
Την πολυχρωμία λοιπόν!!!!
Υ. Γ 4 : Και μην ξεχνάτε Eurovision δεν είναι μόνο Σάκης, Παπαρίζου, Τάμτα, Καλομοίρα και Φουρέιρα. (Η Φουρέιρα ανώτερη όλων κατά την ταπεινή μου άποψη). Είναι βέβαια και όλα αυτά. Είναι όμως και άλλα πολλά!
—-
«Kif Express» – Κάθε 5, 15 και 25 του μηνός στις σελίδες του Kulturosupa.gr
—-
Φωτογραφικό υλικό
