Προς ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ: Μη μετατρέπετε την ψυχαγωγία σε ψυχοβγάλσιμο!
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΠΙΤΣΑΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
«Η… αγωγή της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα», (με την άδειά σου Λίνα…), άλλωστε «σωτηρία» είναι κι αυτή! Όταν όμως οι παράγοντες που φροντίζουν γι αυτήν κάνουν ό,τι μπορούν για να την μετατρέψουν σε ψυχική ταλαιπωρία και ενίοτε οδύνη, άστο να πάει καλύτερα… Θα κάτσω σπίτι! Αναφέρομαι στις μουσικές σκηνές, τους χώρους εκείνους που φιλοξενούν καλλιτέχνες και μουσικά δρώμενα, τα οποία για να παρακολουθήσει κανείς, περνά μια μικρή ή μεγάλη οδύσσεια λόγω των συνθηκών που επικρατούν σ’ αυτούς σε όλα τα επίπεδα και που φαντάζομαι ότι πολλοί από τους αναγνώστες έχουν «νιώσει στο πετσί» τους, όπως κι εγώ.
Ας πούμε το απαράδεκτο στρίμωγμα, τη «σαρδελοποίηση», στη λογική «να χώσουμε στο μαγαζί, όσους ΔΕΝ χωράει!» Και εσύ ο θαμώνας, όρθιος ή καθιστός, να έχεις μόνιμα τον αγκώνα ή άλλο… μέλος του σώματος του διπλανού σου μέσα στη μούρη… το να κινηθείς λίγους πόντους για να ξεμουδιάσεις, ακατόρθωτο, το παίρνεις απόφαση ότι θα γυρίσεις με λουμπάγκο… κι όσο για το να πας τουαλέτα, το ξεχνάς εντελώς, πιο επικίνδυνη αποστολή δεν γίνεται! Ο πηγαιμός στην Ιθάκη ήταν σίγουρα ευκολότερος! Αποχαιρετάς την παρέα, δίνεις ραντεβού για την επομένη και «θα τηλεφωνηθούμε». Ή κρατιέσαι μέχρι το μη… περαιτέρω! Και από πάνω να σε τριβελίζουν: «κάντε πιο πέρα, να χωρέσουν κι άλλοι!» Μα ΠΟΥ να χωρέσουν χρυσέ μου, στο αδιαχώρητο; Να τον πάρω αγκαλιά; Να χάσω με τη μία, τώρα δα, 15 κιλά; Να διακτινιστώ για να σε ευχαριστήσω; Άσε το έρμο το γκαρσόνι, που προκειμένου να ελιχθεί στα ανύπαρκτα κενά, όπου κάθε πόντος είναι κατειλημμένος, θα πρέπει να ασκείται καθημερινά στην ενόργανη, το μπαλέτο και την ακροβασία. Δεν θέλω δε καθόλου να φανταστώ, τι μπορεί να συμβεί σε περίπτωση απρόοπτου και κατά πόσο τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας… Εφιαλτικό σενάριο…
Να μιλήσω για τον ανύπαρκτο ή ελλιπέστατο εξαερισμό; Την αποπνικτική ατμόσφαιρα που σε αρρωσταίνει, ενώ πήγες υγιής; Ναι, ο περίφημος «αντικαπνιστικός νόμος» δεν εφαρμόστηκε τελικά και το ντουμάνι πάει σύννεφο. Κι επειδή, όντας καπνίστρια, υποφέρω, ειλικρινά συμπονώ τους μη καπνίζοντες για το βασανιστήριο και τον φασισμό που υφίστανται, για όλο αυτό που εισπνέουν παρά τη θέλησή τους. Δεν θα έπρεπε ο εξαερισμός σε τέτοιους κλειστούς χώρους, μεγάλης χωρητικότητας, να είναι άψογος, να συντηρείται σωστά ώστε να μη μετατρέπονται οι αίθουσες σε σύγχρονους θαλάμους αερίων; Επιτέλους, δεν στοιβάζουν ζώα στο μαντρί… αν και αυτά, μάλλον «ανθρωπινότερες» συνθήκες απολαμβάνουν!
Να μιλήσω για τη «επίπλωση» του χώρου; Τις ξεσχισμένες καρέκλες, τα χιλιοφαγωμένα τραπέζια, τα ετοιμόρροπα σκαμπό, τους βρώμικους καναπέδες; Θα μου πεις, έμεινες στην αισθητική… Ναι φίλε μου! Όταν καταθέτεις ένα σεβαστό ποσό από το υστέρημά σου στην τσέπη του επιχειρηματία, έχεις την απαίτηση να σε σέβεται και η ευπρέπεια στο χώρο είναι θέμα σεβασμού στον πελάτη και όχι απλά αισθητικής. Όπως είναι θέμα σεβασμού και η συμπεριφορά των ανθρώπων του μαγαζιού, για κάποιους από τους οποίους, η λέξη «ευγένεια» είναι άγνωστη! Αντιμετωπίζουν τον κόσμο σαν κοπάδι προβάτων, παριστάνοντας τον τσομπάνη με ιαχές… βουκολικού τύπου. Κι αν εσύ ως άνθρωπος και όχι πρόβατο νιώσεις την ανάγκη να διαμαρτυρηθείς, πρέπει να το σκεφτείς τρεις φορές πριν το κάνεις και να ελέγξεις προηγουμένως τη… σωματική διάπλαση του τύπου για να μην έχεις δυσάρεστες εκπλήξεις! Και αν σε βάλουν πίσω από κολώνα και δεν έχεις καμιά οπτική πρόσβαση στη σκηνή (αλίμονο, θα έμενε αυτό το τετραγωνικό ανεκμετάλλευτο!), θα πάρεις πληρωμένη απάντηση: «ε, τι θέλετε κυρία μου, το μαγαζί έχει και κολώνες!» Έλα ντε… κι εγώ η άσχετη που αναρωτιόμουν «μα τι χρειάζονται οι κολώνες σε ένα κτίσμα;» Απλά, για να μπαίνουν πίσω τους τραπέζια με… πανοραμική θέα!
Όσον αφορά στους καλλιτέχνες, θα ήθελα να απευθύνω δυο – τρεις κουβέντες, με κάθε καλή πρόθεση. Θεωρώ καλλιτέχνη μου, ότι για τις απαράδεκτες συνθήκες που χώρου που εμφανίζεσαι, έχεις ΚΑΙ εσύ ευθύνη μαζί με τον επιχειρηματία, γιατί προφανώς το κοινό που τις υφίσταται έρχεται για σένα και θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει αν περνά καλά ή ταλαιπωρείται για χάρη σου. Επίσης όταν λες ότι το πρόγραμμα αρχίζει στις 10 κι εσύ εμφανίζεσαι στις 12, «σεβασμό» δεν το λες με τίποτα! Μια μισάωρη καθυστέρηση είναι κατανοητή, αλλά μια δίωρη λέγεται «σας γράφω» κανονικά! Επίσης «άνεση» και «οικειότητα» δεν σημαίνει φτιαχτός, γελοίος χαβαλές, ούτε να ντουμανιάζεις ΚΑΙ εσύ πάνω στη σκηνή, την ώρα που παίζεις ή τραγουδάς, μοστράροντας μάλιστα τη μάρκα του πακέτου σου. Σεβάσου τους μη καπνίζοντες φαν σου, μην τους επιβαρύνεις ΚΑΙ εσύ, «νομιμοποιώντας» ταυτόχρονα το ντουμάνι. Όσον αφορά στο καλλιτεχνικό – τραγουδιστικό μέρος, έχω δύο απορίες: Γιατί θα πρέπει στα γνωστά σου αγαπημένα κομμάτια, που περιμένω πώς και πώς να τα ακούσω με τη φωνή σου, να… απέχεις τραγουδιστικά, αφήνοντας σχεδόν αποκλειστικά τον κόσμο να τα «ερμηνεύει» σκοτώνοντάς τα; Τα βαρέθηκες λόγω επανάληψης και μου κάνεις κάποια… χάρη, ή τα σνομπάρεις και προωθείς μόνο τις καινούργιες δουλειές σου; Και η δεύτερη απορία: Γιατί έχεις την περίεργη εντύπωση ότι η… κραυγή ή η τσιρίδα, μέχρι σπάσιμο τυμπάνων, αποτελεί αξιοζήλευτη ερμηνευτική ικανότητα και ένδειξη (τεχνητής) «φωνάρας»;
Και τέλος, δυο λόγια για ένα μέρος του… λατρευτού κοινού. Και αναφέρομαι σε εκείνους που ΔΕΝ αντιλαμβάνονται πού βρίσκονται, ή ΔΕΝ τους ενδιαφέρει εμφανέστατα ο καλλιτέχνης ή το θέαμα που υποτίθεται επέλεξαν, ή ΔΕΝ κατανοούν την έννοια του σεβασμού… Αυτοί που ΔΕΝ καταλαβαίνουν με λίγα λόγια… Χριστό! Είτε φωνασκούν και κραυγάζουν στον καλλιτέχνη ενώ τραγουδά, σαν να βρίσκονται στο γήπεδο της ομάδας τους, είτε αδιαφορούν παντελώς και έχουν το δικό τους χαβά με την παρέα, άσχετα αν ενοχλούν τους πάντες γύρω, είτε επιδίδονται σε όλη τη διάρκεια σε φωτογραφίσεις μεταξύ τους (μέσα στη μούρη σου βέβαια) ή μηνύματα στα κινητά χωρίς να σηκώσουν κεφάλι να δουν… ποιον τέλος πάντων πήγαν να δουν, είτε εν μέσω φοβερού στριμώγματος, κινούνται με… απίστευτη άνεση, τσαλαπατούν, απλώνονται, σου κόβουν την ανάσα… Κάφροι με τα όλα τους! Και εσύ ταλαίπωρε θαμώνα, πήγες με όλη σου την καλή διάθεση να πληρώσεις για να απολαύσεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, να αναζητήσεις διέξοδο στα δύσκολα που σε βασανίζουν καθημερινά και – υποτίθεται – να … ψυχαγωγηθείς! Τώρα αν τελικά ψυχοπλακώθηκες και σου έβγαλαν την ψυχή, τι να σου πω κι εγώ η ομοιοπαθής… ας προσέχαμε! Ίσως πάλι να… παραμεγαλώσαμε και η ανοχή μας στις «καφρίλες» μειώθηκε… Γι αυτό σου λέω… θα κάτσω σπίτι! που λέει κι ο σοφός Κηλαηδόνης…
Φωτογραφικό υλικό
