Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα «πέτρινα» χρόνια σκαρταδούρας (και) στον τομέα των μουσικών τηλεοπτικών εκπομπών για να φανεί επιτέλους φως στο βάθος του σκοτεινού τούνελ! Χρόνια που αναλώθηκαν άσκοπα σε προκλητική προβολή εφήμερων «αστέρων» του συρμού με φαν κλαμπς της συμφοράς και σαχλοτράγουδα της μιας σεζόν στην κατηγορία «τσίχλα για τ’ αυτιά»…
Εκπομπές που λειτούργησαν ως πρόσχημα για την ευρεία προώθηση της μουσικής υποκουλτούρας κατά παραγγελία των δισκογραφικών, προκειμένου να διαφημίσουν την ευτελή πραμάτεια τους, ενίοτε με γελοίες λίστες «Top Ten» και καλά… Εκπομπές που ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις (πχ «Στην υγειά μας») με στόχο ποιοτικά αφιερώματα και υγιή ψυχαγωγία και κατέληξαν μπουζουκομάγαζα βήτα διαλογής με κλίμα fake σκυλάδικου (ούτε καν αυθεντικού) κι έναν συρφετό από «σελέμπριτι» γκόμενες- γκόμενους να τσιφτετελιάζονται ασύστολα θρυμματίζοντας πιάτα και ποδοπατώντας γαρούφαλα υπό τους ήχους καψουροτράγουδων… Εκπομπές με επίφαση ντεμέκ «ποιότητας» (πχ. «Στα τραγούδια λέμε ναι») και κατάληξη μία από τα ίδια με τα «Μπουζούκια του Σπύρου», στο πιο κρυόκωλο, πιο στημένο και ελαφρώς ενοχικό… Εκπομπές τύπου συναυλίας (πχ. «Σπίτι με το Mega») που αρχικά πρότεινε ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ στην απλότητά του με καταξιωμένους καλλιτέχνες και σταδιακά το γύρισε στο «κάθε πικραμένος είδε φως και μπήκε κι αλωνίζει»…
Αφού λοιπόν γκώσαμε από… αηδείς αοιδούς της συνομοταξίας των μαϊντανών μόνιμα κατσικωμένους στους δέκτες, από ευτελή κατασκευάσματα που κακοποίησαν βάναυσα τη μουσική και τα αυτιά μας, από στημένες μπουζουκο-καταστάσεις στη χειρότερη παρακμή τους, φάνταζε σχεδόν ουτοπικό να περιμένουμε ξαφνικά μέσα στο βούρκο διαμάντι… Να όμως που το διαμαντάκι ξεμύτισε δειλά στη λασπουριά, για να επιβεβαιώσει την πίστη μας στα θαύματα! Και το όνομα αυτού «Μουσικό κουτί», μια εκπομπή που μας συστήθηκε πέρσι στη δημόσια τηλεόραση της ΕΡΤ και από τις πρώτες ακόμα προβολές της, χωρίς καθόλου τυμπανοκρουσίες, κέρδισε αβίαστα τις καρδιές του κοινού κλιμακώνοντας την απήχησή της με συνεχώς υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης… αποδεικνύοντας πανηγυρικά ότι κάθε τι αυθεντικό και ποιοτικό καλλιτεχνικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσληφθεί ενστικτωδώς από τον αποδέκτη που θα το ξεχωρίσει, θα ανταποκριθεί ανάλογα και θα το αγκαλιάσει, καθιστώντας το ταυτόχρονα ΚΑΙ εμπορικό… που σημαίνει ότι το τσιτάτο «αυτά (τις σαβούρες) θέλει ο θεατής, αυτά του δείχνουμε» είναι απλά ένας βολικός μύθος των ανίκανων- ατάλαντων- κουτοπόνηρων…
Γιατί, δόξα τω θεώ, παρά τον μεθοδευμένο εθισμό στην τηλεοπτική ευτέλεια, το ένστικτο του θεατή -ω του θαύματος!- παραμένει ενεργό και λειτουργεί, καταφέρνοντας να διακρίνει «την ήρα από το στάχυ» και το γεγονός ότι πιθανόν καταναλώνει και τα δύο για διάφορους λόγους, ΔΕΝ σημαίνει ότι αδυνατεί να τα διαχωρίσει ή ότι η τηλεθέαση που χαρίζει σε σκουπίδια μεταφράζεται σε αποδοχή… Στην περίπτωση εν προκειμένω του «Μουσικού κουτιού», η ψήφος εμπιστοσύνης του κοινού είναι απόλυτα συνειδητή ως επιλογή και έχει πολλούς λόγους να την αιτιολογήσει, ξεκινώντας καταρχάς από τους οικοδεσπότες- έκπληξη Νίκο Πορτοκάλογλου και Ρένα Μόρφη… Δυο καταξιωμένοι καλλιτέχνες με σοβαρή, συνεπή και έντιμη πορεία σε αυτό που λέμε «καλό τραγούδι», με αξιόλογες συνεργασίες, με ποιοτικό ρεπερτόριο και εμβέλεια σε πιο «ψαγμένο» κοινό, που όμως ομολογώ προσωπικά δεν τους «το είχα» σε ρόλο παρουσιαστή και με ξένισε η επιλογή τους που αρχικά αντιμετώπισα με μεγάλη επιφύλαξη… Διότι ναι μεν επρόκειτο για δυο εντελώς «άκαυτα» καινούργια πρόσωπα στους δέκτες ως ενδιαφέρουσα ανανέωση επιτέλους, ωστόσο και ειδικά για τον γνωστότερο Πορτοκάλογλου, θεωρούσα ότι μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος δημιουργός με αγαπημένα τραγούδια, όμως το «επικοινωνιακό» δεν είναι το δυνατό του κομμάτι…
Για να διαπιστώσω από την πρώτη κιόλας εκπομπή, πόσο πολύ έσφαλα, πόσο πολύ μπορεί να απατούν τα φαινόμενα και «ποτέ μην λες ποτέ για κανέναν»! Διότι επρόκειτο για αληθινή αποκάλυψη, βλέποντας δύο πρόσωπα με εξαιρετική χημεία μεταξύ τους ως δίδυμο, με πλήρη άνεση και χαλαρότητα στον νέο ρόλο τους, με ήθος και ευγένεια, με σπάνια αίσθηση του μέτρου, ιδανική ισορροπία στη συμμετοχή τους, ετοιμότητα στο λόγο, γλυκύτητα, απλότητα, επικοινωνιακό χάρισμα χωρίς καθόλου περιττές φανφάρες και… ναι, τους θαύμασα γνωρίζοντας μια καινούργια, αξιολάτρευτη πλευρά τους ως ευτυχή έκπληξη, καθότι σπάνια συναντάμε τηλεοπτικά ζευγάρια τόσο αρμονικά δεμένα να συμπληρώνουν γενναιόδωρα ο ένας τον άλλον!
Άψογοι ως οικοδεσπότες με αυθεντικά φιλόξενη διάθεση απέναντι στους καλεσμένους δημιουργώντας ζεστό κλίμα παρέας χωρίς τίποτα δήθεν ή στημένο, άψογοι στις συζητήσεις που ουδόλως παραπέμπουν σε τυπική συνέντευξη αλλά σε φιλική κουβέντα με ανθρώπους που θαυμάζουν, άψογοι απέναντι στους μουσικούς που αντιμετωπίζουν με εμφανή σεβασμό και αγάπη και βέβαια άψογοι στην καλλιτεχνική τους ιδιότητα ως ερμηνευτές, καθώς συνδυάζουν ιδανικά τους ρόλους παρουσιαστών- τραγουδιστών, χαρίζοντάς μας υπέροχες μουσικές στιγμές σε σόλο ή ντουέτα, απολαμβάνοντας την βαθιά αισθαντική φωνή του Πορτοκάλογλου και την γλυκύτατη κρυστάλλινη της Μόρφη σαν ρυάκι που κυλά χαϊδεύοντας τα αυτιά…
Η ευτυχής συγκυρία όμως δεν σταματά εδώ, διότι ο εμπνευστής της εκπομπής Ν. Πορτοκάλογλου, συνέλαβε μια πολύ ενδιαφέρουσα και πολυδιάστατη ιδέα ως κόνσεπτ, η οποία περιλαμβάνει καταρχάς μια λίστα καλεσμένων καλλιτεχνών που σπανιότατα έως καθόλου έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στην οθόνη, «σπάζοντας» επιτέλους τη μονοπώληση του Μέσου από τους ίδιους ανακυκλώσιμους μαϊντανούς!
.
.
Συνδυάζοντας στον «καναπέ» του τις πιο απρόβλεπτες- ετερόκλητες μουσικές συνευρέσεις από εναλλακτικούς είτε καταξιωμένους δημιουργούς ή ερμηνευτές – εκ των οποίων κάποιοι συστήνονται πρώτη φορά τηλεοπτικά-, καταργώντας εντελώς ανούσια στεγανά και διαχωριστικές ταμπέλες, χωρίς καθόλου κουλτουρέδηθενιές ή ενοχικά σύνδρομα, προσφέροντας ιδιαίτερες μείξεις από όλη (κυριολεκτικά) τη γκάμα του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου στα καλύτερά του! Σε τούτη την εκπομπή παντρεύονται ευφάνταστα το ροκ με το δημοτικό τραγούδι, η έντεχνη μπαλάντα με το ρεμπέτικο, η ποπ μουσική με την παραδοσιακή, έθνικ ακούσματα με λαϊκά, σουίνγκ ρυθμός με ζεμπέκικο και πάει λέγοντας μέχρι εκεί που δεν φτάνει ο νους…
Διότι το επόμενο δυνατό χαρτί μετά τους αξιαγάπητους οικοδεσπότες σε διπλό ρόλο και τους άκρως ενδιαφέροντες ακριβοθώρητους καλεσμένους, είναι οι μουσικές επιλογές καθεαυτές… που δεν φτάνει ότι καλύπτουν ευρύτατη γκάμα για όλες τις προτιμήσεις με προσεκτικά διαλεγμένα κομμάτια από κάθε χώρο, αλλά επιπλέον ότι παρουσιάζονται «πειραγμένα» με ευφυείς πρωτότυπες διασκευές και ένα εντελώς καινούργιο άκουσμα σε γνωστές μελωδίες που κεντρίζει το μουσικό ενδιαφέρον- ανεξάρτητα από τον βαθμό αρεσκείας καθενός… που σημαίνει σοβαρή, πολύωρη, επίπονη δουλειά από τους πανάξιους μουσικούς, έχοντας κάθε βδομάδα μια πληθώρα τραγουδιών προς διασκευή πειραματιζόμενοι με καινούργιες ενορχηστρώσεις και ρυθμούς, σε ένα αποτέλεσμα ευρηματικό, εμπνευσμένο, γεμάτο φαντασία που προσδίδει φρέσκια πνοή στα χιλιοακουσμένα και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Τόσο για την αθέατη καθοριστική δουλειά τους στην προετοιμασία, όσο και για τη ζωντανή τους παρουσία στην εκπομπή, συμμετέχοντας όχι ως απρόσωπα εκτελεστικά όργανα, αλλά ως ενεργά κι αναπόσπαστα μέλη της παρέας… Εξαιρετικά λειτουργική επίσης η ιδέα των δύο ενοτήτων, όπου το πρώτο μέρος αφιερώνεται κατά βάση στο προσωπικό ρεπερτόριο των καλεσμένων, ενώ το δεύτερο με το νοσταλγικό «τζουκ μποξ» και το «κέρμα» περιλαμβάνει… τα άπαντα με γνωστές αγαπημένες επιλογές καθενός, χωρίς σύνορα!
Και επιπλέον με μια έξτρα εμβόλιμη ενότητα ιδιαίτερα σημαντική, που αφορά στην παρουσίαση κάθε φορά ενός καινούργιου νεαρού τραγουδοποιού, συστήνοντάς τον για πρώτη φορά στο κοινό με μια μίνι συνέντευξη και με τη δημιουργία του, η οποία προωθείται περαιτέρω συνοδεύοντας μουσικά τους τίτλους τέλους… ό,τι καλύτερο για νέα ταλαντούχα παιδιά στα οποία η εκπομπή προσφέρει γενναιόδωρα βήμα γνωριμίας με το ευρύ κοινό… Εν ολίγοις, ίσως η πιο αξιοπρεπής, αυθεντική και δελεαστική πρόταση μουσικής εκπομπής τα τελευταία (πολλά) χρόνια και ευχαριστούμε από καρδιάς τους συντελεστές και την ΕΡΤ που τη φιλοξενεί για το σπουδαίο δώρο! Με την ειλικρινή ευχή να «μακροημερεύσει» χωρίς καμία έκπτωση στην σπάνια ποιότητά της, πέφτοντας στις συνήθεις ολισθηρές παγίδες της ευκολίας- αν και οι εγγυήσεις των προσώπων το αποκλείουν…
ΕΥΓΕ και πάλι!
Φωτογραφικό υλικό
