Ενοχλητικά καλή η παράσταση «Ευτυχισμένες Μέρες» με την Ναταλία Τσαλίκη.

Γνώμη Κουλτουρόσουπας για την παράσταση.

Βρεθήκαμε στο Θέατρο Τέχνης με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης “Ευτυχισμένες Μέρες”(1960-1961) του Σάμουελ Μπέκετ. Στα σκηνοθετικά ηνία η Λίνα Ζαρκαδούλα και στους  πρωταγωνιστικούς ρόλους η Ναταλία Τσαλίκη και ο Δημήτρης Κανέλλος.  

Η γραφή του Μπέκετ μοναδική στο είδος της, μεταφέρει ευθέως την σκεπτόμενη ανθρώπινη αγωνία για το νόημα της ζωής, το οποίο υποψιαζόμαστε αλλά ποτέ δε βρίσκουμε .Μεταφυσικά τρομακτικά  τοπία, απογυμνωμένοι συσχετιζόμενοι άνθρωποι, ποίηση/αφαίρεση, παράλογοι ατελείς χαρακτήρες, λέξεις πολλές, άχρονο χρονικό  και αρκετή δόση παραλόγου. Λίγα μόνο από το συγγραφέα που δικαίως ονομάστηκε ως ο Τέταρτος τραγωδός (μετά από τη δική μας αρχαία τρόικα) και στιγμάτισε/παρατήρησε εύστοχα, ότι ορίζουμε ως  σύγχρονο άνθρωπο. Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» αναφέρονται στην έκδηλη  έλλειψη επικοινωνίας  και στην αποξένωση ενός προχωρημένου σε ηλικία ζευγαριού. Η Γουίννη και ο Γουίλλη επικοινωνούν περιφερειακά αλλά ζουν συγχωνευτικά σε όλους τους χρόνους. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους βρίσκεται μπροστά μας, κάπου απογυμνωμένα και εντελώς παράλογα, με τη Γουίννυ μισοχωμένη στη γη και το Γουίλλυ κάπου εκεί… και καμπανάκια για υπόκρουση.

Κάτι πρέπει να γίνει στον κόσμο, εγώ δε μπορώ άλλο…*  και βρεθήκαμε σε ένα σκηνικό κυκλαδίτικο (ο Μπέκετ πάντα μας θύμιζε κυκλαδικό  ειδώλιο κάτω από τον καυτό ήλιο) ως όφειλε. Κάτασπρα πανιά σχηματιζόμενα σε  λόφους πολύεδρους που από την κοιλία και τα πλευρά τους ξεπηδούν οι ήρωες. Και η Ναταλία Τσαλίκη ως Γουίννη!

Ξεπηδώντας μικρόσωμη και σπιρτόζα, αρχίζει μια άνευ προηγουμένου λογόρροια με εναρκτήρια θεματική το πρωινό της ξύπνημα. Ατέρμονη ροή αναμνήσεων και συνειρμών, άπειροι συσχετισμοί για τη νεότητα και το πέρασμα του χρόνου και φιλαρέσκεια με όπλα της ότι περιέχει αυτή η θρυλική τσάντα της. Και πάνω από όλα η φιλοδοξία ή η ανάγκη να ζήσει «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα» με ένα σινιάλο του Γουίλλυ, με κάτι από Γουίλλυ…

Σημειώνουμε ότι παρατηρούμε και νιώθουμε μια ουσιαστικότερη  στροφή της Ναταλίας Τσαλίκη ως προς την τέχνη της.

Κάτι πρέπει να γίνει στον κόσμο, εγώ δε μπορώ άλλο…   και από πέρυσι η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί γυναικείους μονολόγους, αναδεικνύοντας ηρωίδες που σε βασανίζουν (Βασιλική/Αθηνά Μαξίμου).

Η σκηνοθεσία της ταιριάζει ως δέρμα σε θεατρικά με θάλασσες λέξεων και μονόλογους χωρίς όρια. Ασφυκτική και η ίδια στις σκηνές (κίνηση –αίσθημα- έκφραση), φροντιστική στους ηθοποιούς της, λουσμένη στα κείμενα, ψυχαναγκαστικά λεπτομερής (όπως παραδόξως και ο ίδιος ο Μπέκετ ήταν εξαντλητικός στις σκηνικές  λεπτομέρειες) δίνει ουσιαστικά, δεν ανεβάζει απλώς παραστάσεις.

Το λες ξεκάθαρα θέατρο το λες ξεκάθαρα τέχνη.Στη συγκεκριμένη όμως μας πρόσφερε και κάτι ακόμα.

Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» είναι μια καλή παράσταση για τις σύγχρονες αστικές τραγωδίες και για το κείμενο ενός ανθρώπου υποτακτικού μοναχά στην τέχνη του.

*έκφραση από το κείμενο

**Από το δελτίο τύπου: Ο μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ στο δρύινο γραφείο του, άνοιξε ένα κρεμ, σκληρόδετο  σημειωματάριο και έγραψε:  «Θεατρικό Έργο.  Γυναικείο σόλο . 8.10.60. Ussy» Κάπως έτσι άρχισε να γράφει τις «Ευτυχισμένες Μέρες» τον Οκτώβρη του 1960  και τις ολοκλήρωσε το 1961. Το έργο κάνει  παγκόσμια πρεμιέρα στην Νέα Υόρκη στις 17 Σεπτεμβρίου του 1961 στο Cherry Lane Theatre σε σκηνοθεσία του Alan Schneider,  με την Ruth White ως Γουίννυ και τον John C .Becher ως Γουίλλυ. Κι έπειτα στο Λονδίνο, στο Royal Court Theatre  το 1962 και στο Παρίσι, στο Théâtre de l’ Odéon το 1963.

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !