Σφραγίδα η σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου στην παράσταση «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ».
Είδαμε στο Εθνικό Θέατρο και σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της θεατρικής μεταφοράς της ταινίας /ορόσημο (1972) του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Rainer Werner Fassbinder) «Τα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», μια παραγωγή του Εθνικού θεάτρου σε σκηνοθεσία(& κουστούμια) της Άντζελας Μπρούσκου. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Καρυοφυλλία Καραμπέτη, Παρθενόπη Μπουζούρη, Ρίκα Διαλυνά, Άντζελα Μπρούσκου, Γιουλίκα Σκαφιδά, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου. Τη μετάφραση υπογράφει ο Γιώργος Δεπάστας,τα σκηνικά ο Σταύρος Λιτίνας, ενώ στη μουσική επιμέλεια βρίσκεται η νεαρή Nalyssa Green.
Τα πικρά δάκρια της Πέτρας φον Καντ και η γνωστή ταινία του πολυβασανισμένου και ψυχικά ταλαιπωρημένου γερμανού σκηνοθέτη Ρ. Φασπίντερ έμελε να αποτελέσει ένα ορόσημο για τον απανταχού ομοφυλόφιλο πληθυσμό και το σύνολο του φανατικού κινηματογραφόφιλου κοινού, κυρίως για την πρωτοτυπία του θέματος της. Ο μεταπολεμικός κινηματογραφιστής που προκάλεσε με τα έργα του πλήθος αμφιταλαντεύσεων και αμφιθυμιών, σκηνοθέτησε την ιστορία μιας πολυάσχολης και σκληρής καπιταλίστριας που ερωτεύεται μια λαϊκή κοπέλα/ μετανάστρια, η οποία αναζητά τι άλλο, από μια θέση στον κόσμο…
Η ιστορία είναι καθαρά σχεσιακή, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, με υποβόσκουσα την ολιστική “σφαγή” μιας σχέσης πρόδηλα αταίριαστης αλλά και τόσο ταιριαστής! Και η ανάλυση μιας τέτοιας υπόθεσης/ταινίας που αναδεικνύει απερίφραστα τη σχέση εξουσιαστή- εξουσιαζόμενου καθώς και αυτή του θύματος- θύτη, συμπεριλαμβάνει απλόχερα από την ιδιωτικότητα μιας προσωπικής ζωής μέχρι το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι που τουλάχιστον σήμερα ζούμε ή πάντοτε ζούσαμε, με όλες του τις διαταραγμένες ισορροπίες.
Ωστόσο η επιτυχία της ταινίας ή αν θέλετε η αλληγορική ραχοκοκαλιά της βρίσκεται στην ατομική συγκρουσιακή σχέση που όλοι μας βιώνουμε ατομικά και συλλογικά . Αναλυτικότερα η ομοφυλόφιλη αυτή σχέση δεν περιγράφει/ αφηγείται, τίποτα διαφορετικό και τίποτα λιγότερο, από τον “εκφυλισμένο” πολιτιστικά άνθρωπο που παλεύει με όλα του τα καταπιεσμένα βασικά ένστικτα, αυτά που από καιρό έχει ξεχάσει και την αντίστοιχη “γαρνιτούρα”, που θα ακουστεί κυρίως στους ερωτικούς διαλόγους ή μάλλον μονολόγους του έργου, τη στιγμή που θα αντικρίσει τον άλλο του ξεχασμένο εαυτό.
Η αντίφαση αυτού του έρωτα (ομοφυλόφιλου) είναι η διήγηση της ανθρώπινης ιστορίας μας και η εσωτερική [μας] πάλη αναφορικά με τη “δυσφορία” που φέρνει ο πολιτισμός και οι όποιες λειτουργίες και επιταγές του. [βλέπε: Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας, Σίγκμουντ Φρόυντ 1929].
Σκηνοθετική σφραγίδα για την Άντζελα Μπρούσκου που συνειδητά ή ασυνείδητα κατανόησε και ανέγνωσε σωστά το έργο και το υλικό που φέρνει στην πλοκή του, αναδεικνύοντας την αντίφαση και όσα άνωθεν περιγράψαμε για τα ίδιαν συγκρουσιακά. Η σκηνοθεσία της είναι έντονα στυλιζαρισμένη, εφευρετικά φλεγματική, ακραία πολύχρωμη και χωρίς κενά, όπως ακριβώς και η ανθρώπινη δραστηριότητα, που αφαιρετικά ή συμβολικά έτσι κάπως θα μπορούσε να αναπαραχθεί τουλάχιστον στα γόνιμα θεατρικά. Τα όποια στοιχεία κράτησε από τη σκηνοθεσία του Ρ. Φασπίντερ [και σωστά] είναι αναφορικά με το σκηνικό διάλογο [κούκλα, πικ απ κτλ] και λειτουργικά. Ναι εμείς ξεχάσαμε τον κ. Φασμπίντερ και χαρήκαμε ιδιαίτερα με αυτή τη θηλυκή σκηνοθετική ματιά.
Πέτρα… γόνιμη η ερμηνεία της Καρυοφυλιάς Καραμπέτη που ούτως ή άλλως συνειρμικά πάντα τη γόνιμη γη μας θυμίζει και τούτο αποδεικνύεται συχνά από τη δεκτικότητα που φέρει/δίνει στους ρόλους της. Χαρακτηριολογική άρθρωση, μετρημένη κίνηση, καλή σχεσιακή σκηνική συνδιαλλαγή και κλιμακωτό αίσθημα αναφορικά με την “πολιτισμική δυσφορία” και το συνακόλουθο ανικανοποίητο. Εξαιρετική στην απόδοση της κατάρρευσης, που διαφαίνεται από την αρχή και κυρία της σκηνής, με μια και μόνο αναφορά: Ναι τουλάχιστον καλλιτεχνικά, καμία από τις όχθες δεν οφείλει/δε χρωστά στο άγχος.
Μαζί της και επί σκηνής η Γιουλίκα Σκαφιδά που αν ξανασκεφτείς την ερμηνεία της, κάτι από τo άτεχνα υπερβολικό, κάτι από την “επιπέδωση” της φωνής της και “ζεσταθεί”, στέκει ακριβής στην όλη δράση και στο δύσκολο ρόλο των ενσαρκωμένων βασικών ενστίκτων.
Έκπληξη της βραδιάς η βουβή ερμηνεία της Παρθενόπης Μπουζούρη που κινήθηκε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία προσφέροντας μόνο με σάρκα και οστά [κυριολεκτικά/θεατρικά] μια απαράμιλλη Μαρλένε.
Ζωτική πινελιά η συμμετοχή της Ρίκας Διαλυνά που μόνο και μόνο για την τολμηρή καλλιτεχνική της ιστορία, ταιριάζει γάντι στην όλη θεατρική αφήγηση.
Στα συν[+] της παράστασης
η μουσική επιμέλεια της νεαρής Nalyssa Green , η καλή μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα και τα σκηνικά του Σταύρου Λιτίνα.
στα πλην [-]
περιμένουμε οι επί σκηνής συντελεστές να «θερμανθούν» εκφραστικά περισσότερο, για ένα και μόνο λόγο: για την in situ τολμηρή μεταφορά στη θεατρική σκηνή ενός έργου που ενέπνευσε πολλές γενεές !
Εν κατακλείδι[-]
η παράσταση «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» είναι μια καλή αφορμή, να σηκωθείτε από τον καναπέ και για να δείτε επί σκηνής την τραγελαφικότητα της εσωτερική μας ύπαρξης/σύγκρουση, με το πρόσχημα ενός αντιφατικού και αταίριαστου έρωτα.
Βαθμολογία
7,5 στα 10
ΥΓ: Επικροτούμε και επιθυμούμε αυτό το φάσμα πρωτοβουλιών για το Εθνικό μας Θέατρο.
Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία – κοστούμια: Άντζελα Μπρούσκου
Σκηνίκα: Σταύρος Λίτινας
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική σύνθεση: Nalyssa Green
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Παπαδοπούλου
Παίζουν: Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Ρίκα Διαλυνά, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Παρθενόπη Μπουζούρη, Άντζελα Μπρούσκου, Γιούλικα Σκαφιδά.
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 16 ετών
Εθνικό Θέατρο-Μικρό REX Σκηνή «Κατίνα Παξινού», Πανεπιστημίου 48, τηλ. 210.3305074, 5288170-171, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και στο www.n-t.gr
Ημέρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 και 21:00
Kυριακή 19:00
Tιμές εισιτηρίων: 15Euro, 10Euro (φοιτητικό)
Την Πέμπτη 13Euro ενιαία τιμή
Φωτογραφικό υλικό
