Aρτώ/Βαν Γκογκ avec un pistolet: Ένα εξαιρετικό one man show με τον Ιωάννη Παπαζήση. Ειδαμε και σχολιάζουμε…
Ο Ιωάννης Παπαζήσης παρουσιάζει ταυτόχρονα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την παράσταση Αρτώ / Βαν Γκογκ avec un pistolet.
.
Λίγα λόγια για το έργο: Παρίσι, 1947. O Αντονέν Αρτώ εμφανίζεται σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. Η διάλεξή του έχει τίτλο «Βαν Γκογκ, ο Αυτόχειρας της Κοινωνίας». Υπερασπίζεται με πάθος μια ιδέα: η αυτοκτονία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ είχε τους εκτελεστές της. Αναζητώντας αρχικά μέσα στους πίνακες, τις σημειώσεις και την αλληλογραφία του μεγάλου ζωγράφου τα αίτια της αυτοχειρίας του, υποπτεύεται πως οι πραγματικοί αυτουργοί βρίσκονται ανάμεσα στο ακροατήριό του.
Ο Αντονέν Αρτώ ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεωρητικός του θεάτρου. Υπήρξε από τα πρώτα μέλη του κινήματος του υπερρεαλισμού και τακτικός συνεργάτης του περιοδικού La Revolution Surrealiste (Η Σουρρεαλιστική επανάσταση). Ο Αρτώ συνέγραψε πλήθος δοκιμίων και μελετών για το θέατρο και τη δραματολογία. Ο ίδιος επινόησε και δημιούργησε το Θέατρο της Σκληρότητας (Théâtre de la cruauté). Για μεγάλες περιόδους της ζωής του, ο Αρτώ ήταν έγκλειστος σε ψυχιατρικές κλινικές, ενώ αντιμετώπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα.
H παράσταση που παρακολουθήσαμε αποτελεί ένα μεγάλο συν (+) στην όλη παρουσίαση της. Χωρίς σκηνικό, σε ένα μαύρο κουτί γίναμε μάρτυρες μιας σπαρακτικής εξομολόγησης. Ενός ανθρώπου που στέκεται μπροστά μας και μας κοιτάει στα μάτια προσπαθώντας να μας δώσει την αλήθεια του. Προσπαθώντας να μας κάνει να αντιληφθούμε πως τα θεμέλια αυτής της “αλάνθαστα” δομημένης κοινωνίας είναι σάπια και χτίστηκαν από κορμιά-σφαχτάρια που αντιστάθηκαν. Από ανθρώπους που ανακάλυψαν το μυστικό και διαφοροποιήθηκαν. Μετατράπηκαν σε όλους αυτούς τους παράφρονες, τους επικίνδυνους, τους απαγορευμένους ποιητές, τους αφορισμένους συγγραφείς, τους αυτοκτονημένους ζωγράφους…
Ο άνθρωπος αυτός, ο Αντονέν Αρτώ απέκτησε σάρκα και οστά στην ερμηνεία του Ιωάννη Παπαζήση. Με το που έμπαινες στην αίθουσα τον έβλεπες εκεί, ακριβως στη μέση της σκηνής να γλύφει βουλιμικά ένα χωνάκι παγωτό και να σε περιμένει.”Kυρίες και κύριοι καλησπέρα σας… ” Μια απόλυτα ισορροπημένη ερμηνεία, σε έναν ανισόρροπο κεντρικό χαρακτήρα, με εκφραστικότητα, ενέργεια και ψυχή. Μια απόδοση ενός δύσκολου κειμένου, χαοτικό σε μέρη του που κατόρθωσε να σε κάνει να το αισθανθείς. Μια διάλεξη που μετατράπηκε σε έναν συναισθηματικό μονόλογο δημιουργώντας διαδραστικότητα με το κοινό. Θέτοντας ερωτήματα, ζητώντας απαντήσεις… Σήκωσε στους ώμους του το βάρος ενός απαιτητικού έργου και το επιτυχημένο αποτέλεσμα ανήκει εξ ολοκλήρου στον ίδιο και στο ταλέντο του.
Η σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης ανήκει στην Ιόλη Ανδρεάδη. Μια σκηνοθεσία σε δεύτερο πλάνο, ήσυχη και έντονα συμβολική. Με μικρές πινελιές όπως το παιχνίδι του πρωταγωνιστή με τη κιμωλία σε συνάρτηση με τους θεατές, σαν ένας άλλος μαυροπίνακας σε ένα αμφιθέατρο “βρώμικης” παιδείας. Με κίτρινα φτερά ζωγραφισμένα από το χέρι του ηθοποιού μεταμορφώνοντας τον ίδιο σε πουλί που προσπαθεί να δραπετεύσει από το κλουβί-φυλακή του(Από τον πίνακα του Βαν Γκογκ, Σιτοχώραφο με κοράκια). Η όπως τον ίδιο να περνάει την αόρατη γραμμή σκηνής και κοινού και να γίνεται ένας από τους θεατές. Η σκηνοθεσία της παράστασης ήθελε να προωθήσει τη πρωταγωνιστική ερμηνεία του έργου που από μόνη της είχε την απαιτούμενη δυναμική. Μια σκηνοθετική επιμέλεια όμως με πιο ισχυρό στίγμα θα κατόρθωνε να εξελίξει ακόμα περισσότερο την κεντρική απόδοση.
Ευρηματική και η υπόκλιση του ηθοποιού στο τέλος του έργου, δημιουργώντας με τη βοήθεια των φωτισμών (Χριστίνα Θανάσουλα) τη σκιαγράφηση της φιγούρας του στον μαύρο τοίχο.
Καταλήγοντας[=],
Επρόκειτο για μια παράσταση 60΄ λεπτών που καταφέρνει να σε παρασύρει και να σου κλέψει τη προσοχή εξαιτίας του χαρισματικού πρωταγωνιστή της. Ένα έργο, αντιεμπορικό σχεδόν, που έχει κάτι να σου πει και αξίζει να το ακούσεις …Μια παράσταση που σου υπενθυμίζει ότι μπορείς να γίνεις τα πάντα, εκτός από συνηθισμένος..
.
Μονάχα ετούτο θα σας πω. Ένας ο δρόμος ο δικός μου είναι καλός, είναι κακός? Μα δεν με νοιάζει εγώ πιστεύω. πως η ζωή είναι αλλιώς. Αλλιώς τα βλέπω τα όνειρα μου, αλλιώς μιλάνε οι φωνές. Αλλιώς θα ζήσω αν το θέλω, αλλιώς θα φύγω, πάντα αλλιώς… “Αλλιώς” Π.Ν
Βαθμολογία
6,5 στα /10
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 13 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΗΣ “Κ”, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
