Σε μια διάχυτη «ανθρωπιά» η παράσταση «ΛΗΣΤΗΣ» με τον Πασχάλη Τσαρούχα στο Ίδρυμα Κακογιάννης …είδαμε και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «ΛΗΣΤΗΣ», ένα πρωτότυπο θεατρικό μονόλογο του Δημήτρη Μανιάτη, με τη σκηνοθεσία ή σωστότερα τη διδασκαλία του Σταμάτη Κραουνάκη (οι δύο τους είναι συνεργάτες από καιρό). Στο μόνο, πρωταγωνιστικό/ερμηνευτικό ρόλο ο Πασχάλης Τσαρούχας.
Και κατά την πρόθεση του συγγραφέως αλλά και του δελτίου τύπου, η υπόθεση είναι εξτρεμιστικά αναφορική ως προς έναν κάποιο ληστή ή πολλούς μαζί. «Δεν ξέρουμε ποιος είναι. Ο θρυλικός Γιαγκούλας; Ο Νταβέλης; Ένας από τα τρομερά αδέλφια Ρέντζου, ο Θωμάς Γκαντάρας; Ο ληστής με τις γλαδιόλες; Ο Παλαιοκώστας; Ένα πρόσωπο που εμπεριέχει όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ή τίποτε από όλα αυτά, παρά ένας τρελός που παραληρεί για μια ζωή, που φαντάστηκε πως έγινε κάπως έτσι; Σε ένα ακαθόριστο χρονικά τοπίο, ο ληστής της παράστασης δεν είναι μόνο ένα παραβατικό -σύμφωνα με τις ισχύουσες δομές- πρόσωπο. Είναι ένας αντιφατικός, πολύσημος άνθρωπος με αγροτικό στακάτο λόγο, πάθη, ζήλιες, μίση, αγάπη.
Μια φλεγόμενη φιγούρα που διηγείται τη δική της ιστορία, τη δική της εκδοχή της Ιστορίας, ένας αρνητής της τάξης που επικηρύχθηκε από τον κόσμο επειδή διατύπωσε το δικό του. Με ένα παραληρηματικό φλας μπακ οι εικόνες μιας ακραίας ζωής στην ύπαιθρο και στα όρη, παρατάσσονται μπροστά μας από την αφήγηση του κοινωνικού ληστή. Και κάπου μέσα στις μάχες, τα καρτέρια, τις ψαλμωδίες ληστρικών τραγουδιών ακαπέλα από τον ίδιο, τις συμπλοκές, τις διαπραγματεύσεις, δεσπόζει η εικόνα της ερωμένης. Της γυναίκας που αγάπησε, του έδινε κουράγιο η ίδια της η ύπαρξη και δεν πρόλαβε ούτε να της το πει. Μέχρι τον τελικό λυτρωμό. [Δελτίου τύπου].
Το εδώ ή το εκεί είναι υπόθεση μιας γραμμής …* και ο Δημήτρης Μανιάτης καταπιάστηκε με τις θρυλικές ιστορίες των λήσταρχων –συμμοριών της πατρίδος μας και μας παρέδωσε ένα κείμενο σχεδόν αφιερωματικό. Οι ιστορικές στιγμές της αφήγησης σε αντίθεση ή σύμπλευση, με τον παραληρηματικό προσωπικό/βιωματικό λόγο του ληστή του, ήταν μια σωστή σκέψη που ναι μεν κέντριζε το ενδιαφέρον, αλλά παραλλήλως υπήρξε και αρκετά κουραστική. Όλα μα όλα παρέλασαν στη σκηνή. Και το ληστρικό ασκέρι και η σάπια άρχουσα αρχή και ο ανταγωνισμός και η προδοσία και η ιστορία και ο έρωτας μαζί.
Στη δραματουργική ραχοκοκαλιά του αναφερόμαστε στο στίγμα μιας ταυτότητας που εμπεριέχει πολλούς από εκείνους τους “τρελούς” ,στη συνεχόμενη δράση εντός (ομάδα) εκτός (έρωτας) και επί τα αυτά (τα ελληνικά), στα γεωγραφικά κοινωνικά γεγονότα και φυσικά στη μόνιμη διαφοροποίηση των τάξεων που φέρνει ανά καιρούς την όποια ακόλουθη αντίδραση. Ναι υπάρχουν και άνθρωποι που δε θέλουν το ζυγό στην κεφαλή τους και περνούν τη γραμμή! Σε αυτή τη γραμμή καθώς και στη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, βρίσκεται και η αξία του κειμένου που υπογραμμίζει την ανθρωπιά του παραβάτη και την αιτία της παράβασης (συναίσθημα), όσο κι αν πάντα «τα αφιερωματικά» είναι ριψοκίνδυνα…
Τρομοκρατία είναι ο πόλεμος των αδύναμων, πόλεμος είναι η τρομοκρατία των ισχυρών… και ο Πασχάλης Τσαρούχας φαντάζει ως ο ιδανικότερος να ερμηνεύσει σήμερα έναν πρωταγωνιστικό/ρόλο ληστή. Διαθέτει τη θωριά, το απαραίτητο στακάτο για να διανύσει το κείμενο (εδώ βοήθησε τα μάλα η σκηνοθεσία) και την απαραίτητη έκφραση σε όλο το κορμί, αλλά απουσίασε στην ερμηνεία του, το “παίξιμο” στη φωνή και εκείνη η κοιλιακή αναπνοή που “σκούζει” όταν μιλεί ή κοιλοπονεί καθώς τείνει να αφηγηθεί. Ήταν όμως αδιαμφισβήτητα ειλικρινής και εκεί.
Στα μεγάλα συν [+] της παράστασης, ο συνδετικός κρίκος για όλα τα άνωθεν, ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης και η σκηνοθεσία του ή καλύτερα η ολιστική διδασκαλία του ( και να το θυμηθείτε τούτος ο δάσκαλος μάλλον θα γεράσει δουλεύοντας και επί σκηνής). Η διδασκαλία του δεν ήταν μόνο ως προς τον απόλυτο σεβασμό που ενορχήστρωσε το κείμενο και τον πρωταγωνιστή, αλλά ακόμα περισσότερο σε μια απροσδιόριστη «μαγική» εικονοποίηση των λέξεων, των μνημών και των τραγουδιών που ακούστηκαν σκηνή προς σκηνή, με ένα ερμηνευτικό σώμα και ένα δωμάτιο που χανόταν στιγμές σε αμέτρητα φλάς μπακ, μα όφειλε ταυτοχρόνως να δώσει μια ταυτότητα (ρόλος), μια συνεχόμενη ροή (θεατρική δράση ) και μια σχεσιακή στιγμή (πλατεία / κοινό). Μονολεκτικά δύτης στο κείμενο και ευφυής ενορχηστρωτής (συναίσθημα, διάχυτη ανθρωπιά).
Εξαιρετικό το κουστούμι του ληστή, τροχοπέδη οι φωτισμοί της παράστασης.
Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση «Ληστής» είναι για τη γνώση/θέαση πριν το οριστικό φευγιό μας στα βουνά (βασικά ένστικτα) και για την καλή θεατρική απόδοση εκείνης της κοινωνικής γραμμής που γίνετε μοίρα με περίσσια και διάχυτη ανθρωπιά (στην επανάληψη και καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης).
Βαθμολογία
6,5 στα 10
*φράσεις από το θεατρικό μονόλογο του Δημήτρη Μανιάτη «ΛΗΣΤΗΣ»
–ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
