ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ 2014/2015. ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΑΜΕ…
Από τις θεατρικές συντάκτριες της “Κ” Ν. Νικολού κ Π. Στασινοπούλου
Ξέρουμε πόσο τις περιμένατε, άλλο τόσο και εμείς και επειδή έχουμε το όνομα αλλά και τη χάρη, με χαρά σας παρουσιάζουμε τις χειρότερες παραστάσεις που είδαμε –και φρίξαμε- στην θεατρική Θεσσαλονίκη τον περασμένο χειμώνα 2014/2015
Άλλο κακό να μη μας βρει…
«Α, ΡΕ ΜΑΝΑ!», κείμενο και σκηνοθεσία Στέργιου Σαραγιώτη, από την ομάδα «Δρυάδες»
Μια παράσταση στην κατηγορία του «και όχι μόνο», γιατί η βαρεμάρα ήταν το λιγότερο, ζώντας τον εφιάλτη ενός ανεκδιήγητου ερασιτεχνισμού σε όλα τα επίπεδα… από απαράδεκτο κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνείες κλπ. Να τρίβεις τα μάτια για να το πιστέψεις και να κλαις το χαμένο χρόνο και τα πεταμένα λεφτά!
Είδαμε και φρίξαμε στο Αριστοτέλειον – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
«ΖΗΝΩΝΑΣ», κείμενο και σκηνοθεσία Αναστασίας Κοζίμπα.
Επίσης στην κατηγορία του «και όχι μόνο», καθώς τα «συμπτώματα» ξεπέρασαν κατά πολύ τη βαρεμάρα και άγγιξαν την πλήρη απογοήτευση για μια παράσταση ερασιτεχνική (με την κακή έννοια) που καταπιάστηκε με την ομοφυλοφιλία, με τρόπο που πιο κλισέ… πεθαίνεις! Η δε οσμή από το «αίμα» εκείνης της σημαδιακής Κουλτουροβραδιάς, ακόμη φτάνει στα ρουθούνια…
Είδαμε και φρίξαμε στο Φαργκάνη – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
«ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ, από το θίασο του Γιώργου Κιμούλη.
Εφιάλτης στη σκηνή με ανοησίες, αρλούμπες και βλακείες. Ένα θέαμα τσίρκο, ένας φαντασμένος σκηνοθέτης που με την εγωμανία του κατέστρεψε ένα αριστούργημα, ένας πρωταγωνιστής τελικά η του ύψους ή του βάθους στην χειρότερη πολυδιαφημισμένη μέσα σε τόσο λίγο διάστημα παράσταση των τελευταίων χρόνων. Δεν φταίνε αυτοί, δεν φταίνε τα sold out των Αθηνών, δεν φταίνε τα παπαγαλάκια, δεν φταίνε οι γλύφτες και οι ανίδεοι που ξερογλείφονται στα καμαρίνια για μια φωτογραφία τους στο instagram, δεν φταίω ούτε ο Τσίπρας… Φταίει η καλή μας πρόθεση. Ας προσέχαμε.
Είδαμε και φρίξαμε στο Μέγαρο Μουσικής
«Η ΟΔΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ & ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ», σε σκηνοθεσία Θ. Γκόνη από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας.
Ήταν μια ώρα… δύσκολη! Που αποδείχτηκε με το στριφογύρισμα στην καρέκλα, αλλά και το χλιαρό, συμβατικό χειροκρότημα του λιγοστού κοινού, βράδυ Σαββάτου, σε ένα σχεδόν μισοάδειο Κ.Θ.Β.Ε. Ειλικρινά πολύ κρίμα, για μια παράσταση που είχε δυνατά εχέγγυα για να απογειωθεί… αντί να αφήσει τη στυφή γεύση μιας άδικα χαμένης ώρας.
Είδαμε και φρίξαμε στ ην Ε.Μ.Σ» – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
.
«Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» του Γιώργου Βέλτσου, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού από το ΚΘΒΕ
Ομολογώ πως δεν κατάλαβα τίποτα, ομολογώ πως τυραννιόμουν και αντί να σηκωθώ να φύγω, χάζευα τον Θερμαϊκό και τους περαστικούς που έκαναν τζόκινγκ για να δω μέχρι που θα το πάει ο κουλτουριάρης… Πουθενά είναι η απάντηση. Σκοπός του «κουλτουριάρη» σκηνοθέτη ήταν να μην καταλάβεις τιποτα ωστόσο να πείσεις το φτωχό σου μυαλουδάκι ότι είδες κάτι το μεγαλειώδες. Τόσο απλά, τόσο πρόστυχα. Ας τον χαίρονται οι όμοιοι του.
Είδαμε και φρίξαμε στο φουαγιέ του Μ2 – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
«ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ» της Λένας Κιτσοπούλου, σκηνοθεσία Θέμης Θεοχάρογλου
ΔΕΝ περιμέναμε ποτέ από τη Λένα Κιτσοπούλου των υπέροχων «Μεγάλων δρόμων», να μας απογοητέψει τόσο πολύ και να μας «ξεπετάξει» με έναν ανούσιο, βαρετό, παραληρηματικό μονόλογο, που παρά τη φιλότιμη –σχεδόν ηρωική- προσπάθεια της καλής ηθοποιού, δυστυχώς δεν μας άφησε τίποτα… μα τίποτα… μα τίποτα… μόνο χασούρα σε χρόνο και σε χρήμα.
Είδαμε και φρίξαμε στο» Τ»– η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
.
«OΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ. MΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» του Βασίλη Κατσικονούρη από την καλλιτεχνική εταιρεία ΑΡΓΩ.
Περάσαμε 105 βασανιστικά λεπτά παρακολουθώντας μια φρικτή παράσταση που, δυστυχώς, δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε κανένα δικαιολογητικό για αυτό το απαράδεκτο θεατρικό θέαμα. Η τέχνη απαιτεί σεβασμό όπως και το κοινό της. Σε ένα ουτοπικό, επιτυχημένο, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα το νόημα αυτής της παράστασης θα ήταν οι παρακάτω λέξεις…
Είδαμε και φρίξαμε στο «Αριστοτέλειον»– η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
«ΌΧΙ ΑΘΩΟΣ ΠΙΑ», σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη από την ομάδα Happy End.
Σκέψεις, λόγια, επιστολές ή καταστάσεις εντελώς σκόρπιες και άτακτες, χωρίς ειρμό ή σύνδεση, πεσμένα στη σκηνή σαν στιγμιαία πυροτεχνήματα , χωρίς πριν και μετά… Με ελάχιστα σημεία εμπνευσμένα και τα πλείστα εξ αυτών αναλωμένα στα συνήθη στερεότυπα/κλισέ που συνοδεύουν γενικά «τα περί την εφηβεία».
Είδαμε και φρίξαμε στο δημοτικό της Καλαμαριάς – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
«ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…» του Γιάννη Καραμπέλκου, σκηνοθεσία Βασίλη Ισσόπουλου.
Μια παράσταση που αποτελούνταν από ερασιτεχνισμό, ανωριμότητα και έλλειψη οποιασδήποτε εμπνευσμένης σύλληψης, πόσο μάλλον πρωτοτυπίας. Το αρχικό πρόβλημα ξεκινούσε από το σχεδόν “σχολικό” κείμενο του έργου και κατέληγε σε όλα τα υπόλοιπα προβληματικά μέρη του. Μια παράσταση που δεν κατόρθωσε να μας ταξιδέψει στα μονοπάτια του έρωτα και του για πάντα…
Είδαμε και φρίξαμε στο Αυλαία – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
«ΜΠΕΤΟΒΕΝ, ΜΠΑΧ ΚΑΙ ΜΠΥΡΑ» σε κείμενα Τ. Μπουκόφτσκι, σκηνοθεσία Γρηγόρης Αποστολόπουλος από την Ομάδα DATAART.
Η παράσταση των μπόλικων «μπ», του «ουρούν επί σκηνής», του ενοχικού σεξ, είναι γεγονός ότι «κάτι» ήθελε να πει και το πάλεψε, αλλά κάπου στο δρόμο με τις… μπύρες το έχασε! Προσφέροντας (πέρα από μπύρα και CD του Κανάκη) μια ακόμη πρωτοτυπία: ΔΥΟ παραστάσεις σε ΜΙΑ, καθώς το δεύτερο μέρος… ουδεμία σχέση με το πρώτο, να τρίβεις τα μάτια! Τζάμπα η πρόκληση…
Είδαμε και φρίξαμε στο Αριστοτέλειον – η αγανάκτηση μας αναλυτικά εδώ
.
ΔEITE KAI AYTA:
ΟΙ 15 + 3 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ 2014/2015
Φωτογραφικό υλικό
