Μεγάλο φιάσκο η… παράσταση – σουξέ «ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ – ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ»! «Είδε + σχολιάζει» η Πίτσα Στασινοπούλου…
Είναι αλήθεια ότι το σουξέ της συγκεκριμένης παράστασης με τον απρόβλεπτο- υπαινικτικό τίτλο, φώναζε από μακριά, αρχής γενομένης από την επομένη της αποφράδας 26ης Ιουνίου, ημέρας αναγγελίας του μοιραίου δημοψηφίσματος, συνοδευμένου από επίσης μοιραίο κλείσιμο τραπεζών. Τουτέστιν στάση οικονομίας και παύση ρευστότητας. Γεγονός που πυροδότησε αυτόματα μια απίστευτη… προβολή στη συγκεκριμένη «παράσταση»! Όπου γυρίζεις από τότε το βλέμμα, ένα τεράστιο «ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ» ή «ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ» σε ακολουθεί παντού σαν σκιά, τυπωμένο σαν «μαύρη» σφραγίδα πάνω στην αφίσα της παράστασης, κάτι σαν το «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ» πάνω στο πρόσωπο του φυγά… ή σαν το «ΑΚΥΡΟ» πάνω σε πολυπόθητο έγγραφο… Σε τόσο μεγάλη έκταση δε, που να θεωρείς πλέον κανόνα τη μαζική ακύρωση και να ψάχνεις με τα κυάλια τις ελάχιστες εξαιρέσεις παραστάσεων που θα πραγματοποιηθούν, αν και πάλι, μέχρι την τελευταία στιγμή, όρκο δεν παίρνει κανείς!
Προφανώς μεγάλο το πλήγμα και σε πολλά επίπεδα. Κυρίως βέβαια στην πλευρά των συντελεστών που βλέπουν ακριβώς στο παρά ένα, μόχθους, θυσίες, όνειρα μηνών να καταρρέουν. Που έρχονται αντιμέτωποι για πολλοστή φορά με την τραγική ανασφάλεια της δουλειάς τους και ιδιαίτερα αυτής του ηθοποιού, από την ίδια τη φύση της. Και δεν έφθαναν οι αναβολές λόγω άστατου καλοκαιρινού καιρού, ήρθε να προστεθεί αίφνης ένας απίθανος εξωγενής παράγων, όπως η απειλή οικονομικής καταστροφής της χώρας! Πώς να σηκώσεις αυλαία μέσα στην αλλοφροσύνη των πρώτων ημερών; Έμειναν οι ηθοποιοί να χαζεύουν τις έρημες σκηνές και να μουρμουρίζουν τους ρόλους μακριά τους, «κλαίγοντας» τις ατέλειωτες ώρες πρόβας. Έμειναν να βλέπουν σε καιρούς που ο κλάδος μαστίζεται από τρομακτική ανεργία και οικονομική ένδεια, τα ταμεία αδειανά και τις υποχρεώσεις να τρέχουν. Γιατί – κατά τραγική ειρωνεία- η παράσταση «ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ», το σουξέ του φετινού καλοκαιριού, μπορεί να έσχισε από προβολή, αλλά όχι μόνο… δεν έσπασε ταμεία, αλλά τα άφησε άδεια κουφάρια να χάσκουν περίλυπα…
Και μαζί με ηθοποιούς και σκηνοθέτες, ένας ολόκληρος ακόμη θεατρικός κόσμος δημιουργών, τεχνικών, παραγωγών κλπ. να ζεί το ίδιο δράμα για χρήματα που πιθανόν έχουν ήδη επενδυθεί σε απαραίτητες δαπάνες ή προκαταβολές και χάνονται, ενώ από κοντά και ένα πλήθος συνεργατών στον τομέα της προβολής. Για αφίσες, προγράμματα, δελτία, βίντεο κλπ που είχαν ήδη τυπωθεί/ καταχωρηθεί/ κυκλοφορήσει και είτε πληρώθηκαν, είτε περίμεναν να πληρωθούν τα «δεδουλευμένα»… Και όλο αυτό το χαμένο οικονομικό κεφάλαιο, όχι επιλεκτικά, αλλά για τον μεγαλύτερο όγκο των προγραμματισμένων παραστάσεων. Που μεταφράζεται σε σοβαρότατο πλήγμα για μια σειρά εργαζομένων που στελεχώνουν ευρύτερα τον θεατρικό χώρο, πέραν των εμπλεκομένων αμιγώς καλλιτεχνών. Σε εποχές που μόνο… «ευτυχείς οικονομικά» ΔΕΝ θα τις έλεγες, κάθε άλλο!
Ταυτόχρονα όμως και πλήγμα πολιτιστικό σε επίπεδο θεατών που περιμένουν σε εποχές αποπνικτικές να πάρουν μια ανάσα από την τέχνη. Περιμένουν με λαχτάρα πεινασμένου να βρουν πνευματική τροφή και παρηγοριά στο θέατρο με τις ιαματικές ιδιότητες, αυτές που μπορούν να απαλύνουν το άλγος και να θρέψουν το μυαλό. Ή έστω να το αποξεχάσουν, να το ταξιδέψουν μακριά από το ζοφερό παρόν. Καταθέτοντας με ανακούφιση από το υστέρημά τους και με πλήρη επίγνωση ότι αυτή η κατάθεση/ επένδυση αξίζει όσο λίγες. Ξέροντας ότι θα φύγουν άλλοτε ξαλαφρωμένοι, άλλοτε λίγο καλύτεροι, άλλοτε λίγο σοφότεροι…Και απόμειναν «άδειοι» κι «ασυντρόφευτοι» να χαζεύουν μαζί με τους θεατράνθρωπους τις σιωπηλές σκηνές που η ερημιά τους σου σφίγγει την καρδιά. «Παράπλευρες απώλειες» θα μου πεις… που κοντά σε άλλες τραγικές, μπορεί να φαντάζουν μέχρι και ανώδυνες. Μόνο που για έναν περίεργο λόγο, η ΤΕΧΝΗ είναι μόνιμα το πρώτο και μεγάλο θύμα, μόνιμα απαξιωμένη, μόνιμα στα «υπόψιν»… Με ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ» να αιωρείται, σταθερά αναπάντητο…
Εν προκειμένω όμως προκύπτουν και δεύτερες αναγνώσεις… Καθώς στις λίγες παραστάσεις που πραγματοποιούνται τώρα που πέρασε το πρώτο σοκ, το κοινό ανταποκρίνεται θερμά, αποδεικνύοντας την «πείνα» που λέγαμε, αλλά και κάτι άλλο, πολύ χαρακτηριστικό αυτού του λαού: πως ό,τι κι αν του συμβαίνει, όσα ζόρια κι αν τον πιέζουν, όποιες απειλές κι αν δέχεται… έχει ένα μοναδικό ταλέντο να τα υπερβαίνει και στην άνιση μάχη με τα «δύσκολα» να κερδίζει η χαρά της ζωής! Ένα χάρισμα δύσκολα εξηγήσιμο για τους τεχνοκράτες των στατιστικών, ωστόσο βεβαιωμένο μέσα από την απίθανη ιστορία του. Που του επεφύλαξε μεγάλες μπόρες για να δικαιώσει το «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»! Και τούτος ο λαός, με όλα τα (μεγάλα) πάθη και (μεγάλα) λάθη διαθέτει επίσης (μεγάλο) σθένος… σε όλα του πληθωρικός! Καταφέρνοντας ας πούμε να απογειώσει την Επιθεώρηση εν καιρώ… κατοχής και πείνας, να σατιρίσει τα δεινά και τους βιαστές του, να θεριέψει μετά από καταστροφή σαν τη Μικρασιατική, να γλεντά ανέμελα εν καιρώ κρίσης…Ίσως ευθύνεται το άπλετο φως της χώρας, ο γενναιόδωρος ήλιος της, το απέραντο γαλάζιο με τους ανοιχτούς ορίζοντες ή ίσως ένα περίεργο, ανεξερεύνητο DNA της φυλής, υπεύθυνο για τη μακραίωνη επιβίωσή της σε «κακουχίες».
Και η παρούσα προσέλευση στις ελάχιστες μη ακυρωμένες παραστάσεις, σχεδόν ανεπηρέαστη από τα «τρελά» συμβαίνοντα, επιβεβαιώνει άλλη μια φορά του λόγου το αληθές. Οπότε λογικά έρχονται κάποιες σκέψεις σε συνδυασμό και με πρακτικές των τελευταίων χρόνων, όπου ειδικά το περσινό «ατάραχο» καλοκαίρι , οι ματαιώσεις δεν ήταν καθόλου λίγες! Και όχι βέβαια «λόγω (ανύπαρκτων) γεγονότων», αλλά λόγω μειωμένης αποδοχής που αποτυπωνόταν στη χαμηλή προσέλευση ή χαμηλή προπώληση και μεταφραζόταν σε οικονομική ζημιά, οδηγώντας σε ακύρωση χωρίς επίσημη αιτιολογία. Άσχετα αν οι γνωρίζοντες το χώρο «καταλάβαιναν»…Κάτι απολύτως λογικό φυσικά που θα έκανε ο καθένας σε πρακτικό επίπεδο, ανεξαρτήτως καλλιτεχνικού. Άρα δεν αποκλείεται καθόλου πίσω από κάποιες τωρινές ακυρώσεις επίσης, καλυμμένες με το πρόσχημα των «γεγονότων», στην ουσία να κρύβεται ο φόβος μιας διαφαινόμενης αποτυχίας που κανείς δεν θέλει να ομολογήσει. Που πιθανόν οι ενδείξεις συνηγορούν ότι θα συνέβαινε ακόμα και σε ομαλές συνθήκες, πολύ δε περισσότερο σε ανώμαλες με πολλαπλάσια ζημιά και εν προκειμένω η ανωμαλία λειτουργεί καθολικά ως «βολικό» άλλοθι…
Είναι κι αυτή μια εκδοχή που δεν μπορεί να απορρίψει κανείς, βλέποντας μετά το πέρασμα των πρώτων σοκαριστικών ημερών, τόσες πολλές ακυρώσεις σε βάθος χρόνου, σε ένα βαθμό ΜΗ δικαιολογημένες «λόγω γεγονότων», κρίνοντας πλέον από την αντίδραση και ψυχολογία του κόσμου, που ΟΥΤΕ τώρα τον εγκατέλειψαν η εξωστρέφεια και η αγάπη για το θέατρο. Που ακόμη και με capital control, αποδεικνύει ότι πρόθυμα στερείται κάτι άλλο για να πληρώσει μια παράσταση που ΑΞΙΖΕΙ. Δεν μπορούμε ωστόσο να αρνηθούμε ότι πρόκειται για απόλυτα κατανοητή ενέργεια σε ταραγμένους και αβέβαιους οικονομικά καιρούς που το όποιο ρίσκο φαντάζει μοιραίο. Γιατί εκτός που δεν ξέρουμε… όσα ξέρει ο νοικοκύρης, έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια λέμε. Μόνο να… είναι που λαχταρά η ψυχούλα μας κι αυτή η πολυδιαφημισμένη, κάκιστη παράσταση «ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ- ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ» που σαρώνει στις καλοκαιρινές σκηνές, μας έκατσε βαριά στο στομάχι! Μεγάλο φιάσκο…
Φωτογραφικό υλικό
