Ο 24ωρος ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ του ΟΛΥΜΠΟΥ συνεχίζεται: Εικόνες και λίγα σχόλια απο το Μέγαρο Μουσικής γιατί άλλο ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΜΕ…
Ο 24ωρος ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ του ΟΛΥΜΠΟΥ συνεχίζεται: εικόνες ύπνου, καταμεσής τα στρώματα στο φουαγιέ του πολύπαθου Μεγάρου Μουσικής, χαλάρωση, κουβεντολόι κανένα κολατσιό και μια βαθιά ΜΑ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ για τους βασανισμένους –ταλαιπωρημένους- ΘΕΑΤΕΣ, παρεμπίπτοντος αρκετός κόσμος… όλες τις ώρες, μιας αμφισβητούμενης περφόρμανς που θέλει να είναι -και τελικά είναι- το γεγονός των 50ων ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ.
Για την ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ «Mount Olympus / 24h: Η αποθέωση της κουλτούρας της τραγωδίας» του προκλητικού όσο και φιλόδοξου Jan Fabre, λέμε να ξαναπάμε να δούμε το φινάλε, παραμένει και η κορδελίτσα στον καρπό μας… ωστόσο φύγαμε γιατί άλλο ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΜΕ… από τις ακατανόητες επαναλαμβανόμενες πράξεις, (οι υπέρτιτλοι μινιατούρα στο υπερπέραν, κάτι έκανε το εντυπάκι που μας έδωσαν στην είσοδο), ευτυχώς δεν μιλούσαν και αρκετά.
Όλη η περφόρμανς υποστηριζόταν στην πρόκληση και στο εντυπωσιασμό των πάντων ή αν θέλετε στη διαστροφή των Θεών σε σχέση με το ηθικό και ανήθικο, (ενδεχομένως να κάνουμε και λάθος στην ανάγνωση)…
Γιατί δεν αντέχεται να βλέπεις την πρωταγωνίστρια να βαρια-αγκομαχά σα να της έχει κάτσει ένα κόκκαλο στο λαιμό και να πάλλεται μόνη της πάνω στη σκηνή επι ένα εικοσάλεπτο,
δεν αντέχεις να πετιούνται συκώτια και άλλα ωμά κρέατα, να τα τρώνε, να πασαλείβονται, να παίζουν μαζί τους,
δεν αντέχεις να βλέπεις ένα φυτό που γίνεται έρμαιο σεξουαλικών οργίων,
δεν αντέχεις κραυγές, φωνές και ουρλιαχτά,
δεν αντέχεις αργούς ρυθμούς μιας τύπου αποκαθήλωσης που σου σπάει κυριολεκτικά τα νεύρα,
δεν αντέχεις τόσο υπερβολικά άκομψο γυμνό από άνδρες και γυναίκες,
δεν αντέχεις να αυνανίζονται ωσάν τιμωρία,
δεν αντέχεις να τους βλέπεις να περιφέρονται στη σκηνή αρκουδίζοντας,
δεν αντέχεις τόσο αίμα, ας πούμε και τόσο σπέρμα,
σε μια παράσταση που είναι αδύνατον να δεις για 24 ώρες… ή τ’ αντέχεις όλα τα παραπάνω και όσα πολλά δεν είδαμε, αλλά για λίγο… άσε που δεν έχουν και νόημα…
Φιλόδοξο όντως το εγχείρημα του Ζαν Φαμπρ, αρκετά ενδιαφέρον, κυρίως στο επίπεδο των εικαστικών περφόρμανς που λίγα σου λένε για να προσπαθήσεις να καταλάβεις περισσότερα… αλλά να με συμπαθάτε, πρόκειται για μια παράσταση που απευθύνεται σε «κραταιούς» θεατές, δεν εννοώ συντηρητικούς ή σε ψευτοκουλτουριάρηδες που ότι και να δουν θα το υμνήσουν σφόδρα.
Ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε έχουμε σχέση.
Για την παράσταση ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
