Με αφορμή ένα ΘΛΙΒΕΡΟ stand up προ ημερών… Από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Είναι περιπτώσεις που η όποια θεατρική γνώμη ΔΕΝ έχει λόγο ύπαρξης και επιπλέον αυτός που την επιχειρεί νιώθει όταν το κάνει να υποτιμά τον εαυτό του. Για λόγους αυτοσεβασμού, θα αναφερθώ στην «παράσταση» ως αφορμή για την έκφραση ενός γενικότερου προβληματισμού, το μόνο που ίσως αξίζει να διατυπωθεί σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι γεγονός ότι όταν πρόκειται για παρακολούθηση stand up show, ένα «κράτημα» είναι μοιραίο να διακατέχει τον θεατρόφιλο θεατή, ξέροντας πάνω-κάτω περιεχόμενο, αισθητική κλπ. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ εξαιρέσεις που το «κράτημα» λύνεται και ο θεατής έχει την ευκαιρία να απολαύσει χαλαρά και ξένοιαστα μια έξυπνη, ευφάνταστη, χαριτωμένη περφόρμανς, με ωραίο χιούμορ και λυτρωτικό γέλιο. Στις πλείστες των περιπτώσεων όμως- και μιλάμε για… 9 στις 10- η απογοήτευση ξεχειλίζει από παντού, όπως κακή ώρα στο «show» (!) «Έχω μια τρέλα» σε κείμενο και σκηνοθεσία Νίκου Βαλβαζάνη που είχαμε την ατυχία να υποστούμε προ ημερών στο θέατρο Σοφούλη.
Ένα απαράδεκτο «μπασταρδεμένο πράγμα» που δεν μπορείς να κατατάξεις πουθενά, ούτε καν στο stand up comedy, η δε λέξη show από δίπλα, απλά ασχολίαστη. Το ακατάσχετο παραλήρημα ενός μεσήλικα που ό,τι θυμόταν χαιρόταν, μη αφήνοντας κλισέ για κλισέ ανέγγιχτο με κανα- δυο προσθήκες! Συγκεκριμένα, ό,τι κυκλοφορεί σε χιλιοειπωμένη ατάκα… παρωχημένο αστειάκι… σεξουαλικό υπονοούμενο…τρίπτυχο «ελληνίδα μάνα- ελληνίδα γκόμενα- ελληνίδα σύζυγος»… γεννητικά όργανα με αναπαραστάσεις (!)… το γκραν σουξέ- αποθέωση της κλανιάς…φτηνό καραγκιοζιλίκι… ήταν ΟΛΑ παρόντα και ξεχειλωμένα στο φουλ καιενδιάμεσα ως ασύλληπτης έμπνευσης τσόντα η παρεμβολή μιας γυναικείας παρουσίας ως «χορεύτρια» για να χορέψει τσιφτετέλι και να δώσει μια… «διάλεξη» (!) που ΔΕΝ έδωσε, παρά λικνίστηκε λιγουλάκι, έδωσε 5-6 θλιβερές πάσες στον παραληρούντα, συμμετείχε στα καραγκιοζιλίκια του κι αποχώρησε με ναζάκια… αφήνοντας τον (νοήμονα) θεατή κάγκελο!
Ο οποίος (νοήμων) θεατής, ακούγοντας επιπλέον μια παρωχημένη, φτηνιάρικη και χυδαία «σάτιρα» (ο θεός να την κάνει…) για το ζεύγος Τσοχατζόπουλου- Σταμάτημε τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις μπας και βγάλει γέλιο με το τσιγκέλι, ένοιωθε μια απέραντη ΘΛΙΨΗ για το απίστευτης κακογουστιάς θέαμα/ ακρόαμα… Ενώ ταυτόχρονα επιθυμούσε να καλύψει τα αυτιά του για να προστατευτεί – πέρα από όσα άκουγε- από τον κάκιστο ήχο με την υπερβολική ένταση στα ντισκοτράγουδα που επιστρατεύτηκαν ομοίως ως τσόντες για να σπάσουν το παραλήρημα, την ώρα που ένας κρυμμένος… ατμός (!) από το πουθενά εκτόξευε σε τακτά διαστήματα ριπές στο… γάμο του καραγκιόζη, έτσι για εφετζίδικη ποικιλία! Προφανώς την «σεφερλίδικη» κινησιολογία (και αισθητική) δεν θα την αποκαλέσουμε «σκηνοθεσία», ούτε το τραπεζάκι-καρεκλάκι- σακίδιο «σκηνικό»…
Ποιο ήταν το οξύμωρο της υπόθεσης; Ότι το μόνο θετικό της ήταν ταυτόχρονα και το πιο θλιβερό! Διότι οι Νίκος Βαλβαζάνης και Αγγελική Ανδρίτσου που συμμετείχαν, διαθέτουν υποκριτικό ταλέντο με εκφραστικότητα, αμεσότητα και σκηνική άνεση. Που με ένα ευπρόσωπο κείμενο στα χέρια και σοβαρή σκηνοθετική καθοδήγηση, θα πρόσφεραν ένα αξιοπρεπές κωμικό αποτέλεσμα. Και εδώ προκύπτει ο πρώτος προβληματισμός: Πώς είναι δυνατόν δύο ενήλικες με ταλέντο να ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ σε τέτοιο βαθμό τους εαυτούς τους; Είναι άραγε δυνατόν να μη μπορούν να διακρίνουν την προχειρότητα και τη φτήνια σε αυτό που υπηρετούν; Είναι δυνατόν δύο νοήμονες άνθρωποι που δεν είναι πιτσιρίκια, να μη μπορούν να αξιολογήσουν στοιχειωδώς ένα κείμενο; Να μη μπορούν να αντιληφθούν την έλλειψη έμπνευσης, φαντασίας, ευπρέπειας;Ή τα αντιλαμβάνονται και παρόλα αυτά προχωρούν σε τέτοιες τραγικές εκπτώσεις, υποτιμώντας εαυτούς, θεατές και θεατρική τέχνη; ΓΙΑΤΙ;;; Ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο η απάντηση έχει να κάνει με το οικονομικό όφελος σε ένα θέατρο με 25 μετρημένους θεατές συν τις προσκλήσεις κι αν αξίζει το ξεπούλημα για λίγα ευρώ…
Το παρεξηγημένο εν Ελλάδι stand up comedy, στο οποίο πολλοί φερέλπιδες ή μωροφιλόδοξοι ή ψωνισμένοι βρίσκουν βολικό και φθηνό καταφύγιο, ΔΕΝ είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αντίθετα, απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο και σκηνική ευφυία να κερδίσεις από το πρώτο λεπτό τον θεατή, να επικοινωνήσεις άμεσα μαζί του και να αποσπάσεις το αυθόρμητο γέλιο του. Πώς θα τα πετύχεις όμως αυτά όταν αναλώνεσαι και επαναλαμβάνεις σχεδόν εμμονικά τα ίδια αστεία, τα ίδια θέματα, ειπωμένα με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες ατάκες, μέχρι βαθμού μπουχτίσματος; Πραγματικά είναι απορίας άξιο: ΔΕΝ κουραστήκατε εσείς οι κειμενογράφοι να αναμασάτε τα αιώνια κλισέ περί μάνας, περί σχέσεων, περί γεννητικών οργάνων, περί σεξ σε ΟΛΕΣ τις εκδοχές;;;; Ναι, είναι αλήθεια ότι «πουλάει», αλλά επιτέλους ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ γιατί «έτσι» …ξεπούλησε προ καιρού! Και κατανοείστε ότι μεταξύ των εννοιών «αστείο», «γελοίο» και «χυδαίο» υπάρχουν χαώδεις διαφορές!
Είναι απαράδεκτο να βαφτίζονται «παραστάσεις», να καταλαμβάνουν θεατρικές σκηνές και να χρεώνουν εισιτήριο, φτηνές προχειρότητες παρόμοιου τύπου, ως αποκυήματα της ΜΗ φαντασίας κάποιων που θεωρούν εαυτούς ικανούς να συγγράψουν. Και εκλαμβάνουν τις άναρχες σκέψεις, τα προβληματικά εσώψυχα, τις πιασάρικες χυδαιότητες ή τα παρείστικα αστεία καφενείου ως «θεατρικό κείμενο» άξιο δραματοποίησης ή έστω δημόσιας παρουσίασης! Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πέραν του κοινού και της τέχνης, πρωτίστως προσβάλλουν τους εαυτούς τους και τους συνεργάτες τους. Κι αν κάτι ειλικρινά σόκαρε, ήταν η παρουσία 2-3 μικρών παιδιών που προσπαθούσαν να καταλάβουν π.χ. τί προσπαθεί να κάνει ο «σώουμαν» τοποθετώντας το μπουκάλι νερού στη θέση του πέους και εκσφενδονίζοντας πιτσιλιές, την ώρα που οι συνοδοί τους (γονείς υποθέτω) έσκαζαν στα γέλια! Από πού να την πιάσεις τη θλίψη και πού να την αφήσεις… Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φτάνει ένα «κρίμα»…
ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ!
Φωτογραφικό υλικό
