«Λέλα Καραγιάννη»: Μια ανοιχτή κοινωνική πρόσκληση/πρόκληση η παράσταση. Είδαμε στο θέατρο Διάχρονο και σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο θέατρο “Διάχρονο”, με αφορμή την παράσταση/ μονόλογο «Λέλα Καραγιάννη». Την ιστορία της σπουδαίας ελληνίδας αγωνίστριας ερμηνεύει η Μαίρη Βιδάλη ενώ στα σκηνοθετικά ηνία βρίσκεται η Γιώτα Κουνδουράκη. Η παράσταση βασίζεται σε κείμενο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου, ο οποίος επέλεξε μαζί με την εγγονή της Λέλας Καραγιάννη, τη Μαίρη Βιδάλη να ερμηνεύσει/ενσαρκώσει επί σκηνής τη «Μάνα-Καραγιάννη». Η υπόθεση φυσικά αναφέρεται στο σύνολο της ζωής της Λέλας (Ελένης) Καραγιάννη (1898-1944), η οποία ήταν Ελληνίδα αντιστασιακός και αρχηγός της πολύκλαδης αντιστασιακής /κατασκοπευτικής ομάδας «Μπουμπουλίνα».
Μαίρη Βιδάλη… και η φυσική ή μεταφορική συνέχεια των γενεών είναι ένα ανθρωπολογικό και πολλαπλώς αναγκαίο χαρακτηριστικό και ως εκ τούτου η μεταφορά μιας προσωπικής ιστορίας στη σκηνή, που ωστόσο έδρασε στο παρασκήνιο προς όφελος του συλλογικού καλού, είναι απαραίτητη για τη θεατρική πράξη και βοηθητική ως προς την ιστορική μνήμη. Μετά από το μονόλογο που είδαμε στη σκηνή του Διαχρονικού, θα συμπληρώσουμε και τη θεατρική (μνήμη), και θα υπογραμμίσουμε τον έντονο ψυχικό πλουραλισμό της ερμηνείας, τη σαφήνεια της πληροφορίας, την οικονομία της δραματουργίας, την λειτουργικότητα και το εστιακό ψυχολογικό βάθος της σκηνοθεσίας (θεατρικό- κινηματογραφικό), την έντεχνη εναλλαγή της δράσης/ αφήγησης στην πράξη, το ζευγάρωμα της πλαισίωσης (κουστούμια, σκηνικά, φωτισμοί,) και τη συγκίνηση της πλατείας.
Λέλα Καραγιάννη …γιατί ποιος τελικά φτιάχνει και λειτουργεί κοινωνίες πέρα από θεσμούς, αν όχι η μήτρα που χαρακτηρίζεται ως μάνα και λειτουργεί ολιστικά (βιολογικά και γεωγραφικά) ως τέτοια. Γιατί μια ακόμα βιογραφία επί σκηνής, αν όχι για να θυμίσει ότι υπάρχει η μητρική πράξη, η πατρική έλλειψη που έγινε μια θεαματική πατριωτική φροντίδα, ο εθελοντισμός που οδήγησε στο μύθο ,το ατομικό όραμα μιας ηρωίδας και αν θέλετε η κάθαρση μιας εξίσου πατριωτικής θυσίας, από την ακόλουθη συν- πατριωτική προδοσία. Το συνηθίζει άλλωστε και η ραχοκοκαλιά του μύθου (Αρχαία Τραγωδία) να ακολουθεί με συνέπεια τη γραμμή του ατομικού οράματος, η ατομική πλήρωση και η συλλογική κάθαρση (θέατρο).
Αλλά γιατί τώρα επί σκηνής η αντιστασιακή/ μητρική μεταφορά μιας ζωής;
Μάνα Καραγιάννη ή Μαίρη Βιδάλη κυτταρικά θεατρική, γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πολύ μακριά. Είναι ιστορία ελληνική και εντελώς διαπροσωπική, που μετρά το πολύ 70 χρόνια, ούτε καν έναν αιώνα!
Στα συν[+] της παράστασης:
1.η ιδέα της μεταφοράς της ιστορίας της Λέλας Καραγιάννη στη θεατρική σκηνή και το ίδιο το κείμενο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου
2. η ολιστική ερμηνευτική προσέγγιση της Μαίρης Βιδάλη (πλουραλισμός, ένταση, στυλιζάρισμα, συγκίνηση)
3. η εξαιρετική δραματουργική επεξεργασία/συνοχή, ακατόρθωτο για μια ολόκληρη ζωή, με την υποσημείωση ότι ακούγονται και πολλά ιστορικά γεγονότα και ονόματα που δεν κολακεύει πάντα στη σκηνή. Εδώ διακρίνεται το ταλέντο!
4. η θεατρική/κινηματογραφική σκηνοθεσία της Γιώτας Κουνδουράκη
5. η σφαιρική πλαισίωση της παράστασης σκηνικά/κοστούμια/φωτισμοί.
Στα πλην[-] της παράστασης:
1. Επιθυμούσαμε περισσότερα διαπροσωπικά στοιχεία της Λέλας Καραγιάννη.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Λέλα Καραγιάννη» είναι για την θεατρική τόλμη και ερμηνεία της Μαίρης Βιδάλη επί σκηνής, αναφορικά με μια ιστορία απαράμιλλου θάρρους και ηρωισμού όχι και τόσο μακρινού όπως φαντάζεται κανείς! κα Μαίρη Βιδάλη ευχαριστούμε εσάς και τους συνεργάτες σας.
;
Βαθμολογία
7,5 στα 10
ΥΓ 1: Επιθυμούμε μετά το πέρας των παραστάσεων στο θέατρο Διάχρονο, η παράσταση να μεταφερθεί/φιλοξενηθεί και σε άλλα θέατρα των Αθηνών για τη μαζικότερη προσέλευση του θεατρόφιλου κοινού.
k
ΥΓ 2 : ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ – wikipedia
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
