Ερμηνείες με προεκτάσεις στην παράσταση MARVIN’S ROOM. Είδαμε στο θέατρο Vault και σχολιάζουμε.

Η υπόθεση της παράστασης αναφέρεται στην οικογενειακή αγάπη ή μάλλον είναι ένας ύμνος σε αυτήν. Η Μπέσυ και η Λι δυο αδελφές που έχουν να συναντηθούν 18 ολόκληρα χρόνια, συναντιούνται με αφορμή τη ξαφνική ασθένεια της πρώτης. Αντιθετικοί χαρακτήρες οι δύο τους, με διαφορετικές ζωές σε μια τροχιά εξ αίματος. Η Μπέσυ έχει παραμείνει στο πατρικό τους ανύπαντρη, φροντίζοντας επί σειρά ετών τον ασθενή πατέρα τους και τη θεία Ρουθ, ενώ η Λι έχει μετακομίσει/δραπετεύσει στο Οχάιο φτιάχνοντας τη δική της οικογένεια. Και για εκείνη όμως η ζωή δεν ήταν ομαλή/ρόδινη, αφού αναγκάστηκε να αναθρέψει δύο παιδιά μονάχη, με το μεγάλο της γιο να φιλοξενείται σε ψυχιατρικό άσυλο επειδή έβαλε φωτιά στο σπίτι τους. Η μεγάλη συνάντηση της οικογένειας/το σμίξιμο, θα έρθει με την ανάγκη να βρεθεί μυελός των οστών (από τους άμεσους συγγενείς) για τη Μπέσυ, με σκοπό την ανάρρωσή της από τη λευχαιμία. Πρόκειται για μια γλυκόπικρη ιστορία, με πραγματικές διαστάσεις που διαπραγματεύεται με φοβερή μαεστρία και ένταση, θεμελιώδεις θεματικές όπως αυτή της οικογενειακής αγάπης, της ανοχής στη διαφορετικότητα, της ασθένειας στα πλαίσια των συγγενικών δεσμών και φυσικά της δωρεάς νωτιαίου μυελού (θέμα πολύπαθο που σε αρκετές περιπτώσεις έχει δώσει ηθικά και δικαστικά διλλήματα).

Οικογενειακώς και η θέαση της συγκεκριμένης παράστασης ενισχύει την άποψη ότι πολλές φορές οι παρέες γράφουν ιστορία. Στο θέατρο Vault συνεργάζονται αρκετές φορές  οι ίδιοι άνθρωποι/καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε οικειότητα στη σκηνή να είναι λυμένο /δευτερεύον θέμα, ενώ ταυτοχρόνως δίδεται και στο θεατρόφιλο κοινό η αίσθηση του οικογενειακού (συνειδητά και ασυνείδητα). Και όπως στους δεσμούς αίματος έτσι και στην τέχνη προσδίδει αν μη τι άλλο μια ταυτότητα καλλιτεχνική, άνευ συγχύσεως.

Καλλιτεχνικώς ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθέτησε με ηπιότητα, μια ένταση από εκείνες τις σφοδρές που φέρουν μόνο οι οικογένειες και ειδικότερα οι αδελφικές σχέσεις. Σαφής στις σκηνές του, λεπτομερής όπου έπρεπε, συναισθηματικά αναλυτικός, γρήγορος σε μια μακράν ιστορία και στατικός στην απαραίτητη φόρτιση. Η δυναμική της σκηνοθεσίας του είχε αρκετά από τα κινηματογραφικά πάθη, ωστόσο θα επιθυμούσαμε μια περισσότερη έμπνευση στη θεατρική αποτύπωση των συναισθημάτων/ερμηνειών. Πχ αντί να βλέπουμε συχνά προφίλ ερμηνείες, ας βλέπαμε μια συγκρουσιακή διαλεκτική ή μια αποδοχή συμπλεγματική -εικονοπλαστική (φερειπείν πλάτη με πλάτη) και όχι τόσο νατουραλιστική. Το σηκώνει ο μικρός χώρος της σκηνής, το επιτρέπει το ερμηνευτικό βάρος των συγκεκριμένων ηθοποιών.

Το ερμηνευτικό βάρος των ηθοποιών και η Αθηνά Τσιλύρα διανύει τη σκηνή με στίγμα, πολυπλοκότητα, αίσθημα και το ξέρει. Είναι γενναιόδωρη στην έκφραση, πλαστική στην κίνηση (απαράμιλλη), δομική στο χαρακτήρα/ρόλο και εντελώς σχεσιακή με οτιδήποτε απαρτίζει τη θεατρική πράξη (συμπρωταγωνιστές και κοινό). Μονολεκτικά ηθοποιός ολικής/σφαιρικής υποκριτικής και πολλών αξιώσεων. 

Στο δίπολο της ερμηνευτικής σχέσης ως άξιος ρόλος/αδελφική μορφή η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.  Δεν είναι μόνο η κομψότητα της φιγούρας που διεισδύει στην ερμηνεία της και στις απίστευτες γρήγορες υποκριτικές εναλλαγές που καλείται να αποδώσει. Περισσότερο από όλα είναι η ίδια η ευθραυστότητα που φέρει και δίνει, με μια δυναμική αχαρακτήριστης χάρης (πιστότητα/ πολυμορφία έκφρασης/καθαρή άρθρωση/σκηνική διακριτικότητα). Αναφορικά με τούτο το ρόλο της αμερικανίδας οριακής/νευρωτικής/ανώριμης Λι, επιβεβαιώνει τις υποψίες μας ότι θα ενσάρκωνε μια ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς με άνεση! (διαφορά ευθραυστότητας). Έχουμε ξαναγράψει ότι η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου διαθέτει μια ανεκμετάλλευτη  ερμηνευτική δυνατότητα και περιμένουμε ακόμα να δούμε το διαμάντι -σκηνοθετικά μιλώντας.

Οι άνδρες της παρέας, με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη να δίνει ρεσιτάλ ερμηνευτικών στιγμών που αδυνατούμε να περιγράψουμε/πρέπει να το δείτε, και τον Δημήτρη Καρατζιά να ενσαρκώνει ως έκπληξη τον ψυχιατρικά ασθενή γιο [μάλλον περισσότερο παραβατικό νέο ή κλινικώς αντικοινωνικό (διαταραχή)]. Επικουρική η Γιάννα Σταυρακάκη και διφορούμενος (λόγω απειρίας) αλλά σωστός ο Στράτος Στρατηγαρέας.

Στα συν[+] της παράστασης:
1.    Οι δυνατές ερμηνείες του θιάσου που φέρουν στο νου προεκτάσεις ψυχολογικής/θεατρικής πράξεως (τώρα) και ερμηνευτικού μέλλοντος.
2.    Η ιδέα να ανέβει τούτη η παράσταση ταυτόχρονα με το ανέβασμά της  στο Globe Theatre στο Chicago (με αφορμή την επέτειο 25 χρόνων από το 1ο ανέβασμα του έργου). Η υπόθεση είναι προς βρώσιν και πόσιν ψυχής.
3.    Ειδική μνεία στις πρωτότυπες μουσικές του Μάνου Αντωνιάδη που πλέον ακολουθούν το αίσθημα της θεατρικής πράξης και πολλαπλώς έχουμε αναφέρει την ανάγκη να ηχογραφηθούν.
4.    Η μετάφραση της Μελισσάνθης Μαχούτ.
5.    Η δραματουργική επεξεργασία του Δημήτρη Καρατζιά

Στα πλην[-] της παράστασης:
1. Η διφορούμενη σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά . Ναι είναι ομαλή και επικουρική, αλλά επιθυμούσαμε μια περισσότερη φαντασιακή διαπλοκή.
2. Οι άστοχοι φωτισμοί!
3. Τα κοστούμια που υπηρετούν μια προσχηματική θεματική.
4. Η διάρκεια σε συνδυασμό με τη μικρή σκηνή του Vault. Άθλος.

Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση Marvin’s room είναι για μια ιστορία καθαρής αγάπης και για το ερμηνευτικό δίπολο των Αθηνά Τσιλύρα και Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Δίπολο ερμηνευτικής διδαχής και δομημένων ρόλων!

Βαθμολογία
6,5 στα 10.