Έχω γράψει κι άλλη φορά ότι η θέαση καλοκαιρινών παραστάσεων γενικώς δεν είναι παίξε – γέλασε. Καμία σχέση με την «ασφάλεια» των χειμερινών που θα μπεις στην κλειστή αίθουσα, θα καθίσεις στο αναπαυτικό κάθισμα, θα απολαύσεις τη ζεστούλα, μακάρι έξω να λυσσομανά… τα φυσικά φαινόμενα και οι αλλότριοι ήχοι θα μείνουν εκτός των τεσσάρων προστατευτικών τοίχων κι εσύ απερίσπαστος θα επικεντρωθείς στη σκηνή με ό,τι αυτή έχει να σου προσφέρει. Το καλοκαίρι όμως; Να κλειστείς σε έστω και κλιματιζόμενη αίθουσα; Δεν το θέλει ούτε ο θεός, ειδικά για μεσογειακούς εξωστρεφείς τύπους που καλοκαιριάτικα δεν τους κρατάς μέσα ούτε δεμένους… Οπότε η ύπαιθρος είναι μονόδρομος και στα μέρη μας οι βασικοί θεατρικοί «μονόδρομοι» είναι δύο, ήτοι Θέατρο Δάσους και Θέατρο Κήπου.
Το πρώτο στα «ορεινά», εκτός πόλης, με θέα που κόβει την ανάσα, ανάμεσα σε καταπράσινο δάσος, «φυτεμένο» κυριολεκτικά μέσα στη φύση, που το προσεγγίζεις μόνο με δικό σου όχημα κι εδώ το πάρκινγκ είναι μια πονεμένη οδύσσεια, που μόνο αν πάθεις θα μάθεις τι εστί βερύκοκο, ενώ οι αεροπορικές πτήσεις θα επενδύσουν ηχητικά το όποιο «ευτυχές» δρώμενο. Το έτερο Θέατρο Κήπου- ένεκα το παρακείμενο πάρκο- βρίσκεται στο κέντρο της πόλης με βολικότατη πρόσβαση, συγκοινωνιακή σύνδεση από κάθε σημείο, με σαφώς βολικότερες κερκίδες από αυτές του Δάσους, ωστόσο θα υποστείς στωικά όλους τους εξαιρετικά… ατμοσφαιρικούς θορύβους της πόλης, από κορναρίσματα, μηχανάκια, σειρήνες, μικροπωλητές, μεγάφωνα κλπ., ευχόμενος να μην πέσεις σε έκτακτη διαδήλωση/ ατύχημα/ φωτιά/ καυγά/ αστυνομικό κυνηγητό εν ώρα παράστασης, ενώ η ζωντανή ορχήστρα του παρακείμενου πάρκου που παίζει ταυτόχρονα με την παράσταση, θα σου την μετατρέψει με το έτσι θέλω σε μιούζικαλ, μακάρι να παρακολουθείς αρχαία τραγωδία ή ψυχολογικό θρίλερ…
Αυτά σε χοντρές γραμμές, διότι βεβαίως υπάρχουν και τα «ψιλά γράμματα» που κρύβεται το ζουμί και αν τα αγνοήσεις, κακό του κεφαλιού σου… Μπορεί να μοιάζουν αυτονόητα, αλλά ξέρεις πόσοι «άνετοι» την πάτησαν επειδή τα σνόμπαραν; Ομιλώ εξ ιδίας πείρας και νιώθω την υποχρέωση να τα μοιραστώ με τον ανυποψίαστο θεατή ως… κοινωνική αποστολή και εξηγούμαι: τα τελευταία χρόνια και μετά από απανωτές τραυματικές εμπειρίες, έχω πλέον έτοιμη στο πατάρι, δίπλα στην τσάντα θαλάσσης και παραδίπλα στην τσάντα «σεισμού», την πολύτιμη τσάντα «θερινών παραστάσεων»… η οποία περί τα τέλη Μαίου- αρχές Ιουνίου κατεβαίνει μαζί με την θαλασσινή, αφού φυσικά τσεκάρω τον εξοπλισμό και ότι δεν λείπει κανένα από τα απαραίτητα «must», όπως:
1. Αντικουνουπικό οποιασδήποτε μορφής, ελέγχοντας την ημερομηνία λήξης του σκευάσματος. Καθότι και στα δύο θέατρα, το πράσινο ολόγυρα είναι μπόλικο κι ευλογημένο μεν, αλλά ταυτόχρονα φοβερός τροφοδότης κουνουπιών, και αν θέλεις εκτός από να ξύνεσαι σαν υστερικός, να σταυρώσεις κουβέντα απ’ την παράσταση, ΔΕΝ ξεκινάς χωρίς την σιτρονέλα σου ή ό,τι άλλο σχετικό σε φωτίσει ο θεός!
2. Βεντάλια, ανεμιστηράκι χειρός (τσεκάροντας την μπαταρία) ή οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να χρησιμέψει σαν φυσερό, διότι ξέρεις ότι πας στο στόμα του λύκου! Που σημαίνει τεράστιοι όγκοι μπετόν, πυρωμένου όλη μέρα από τον καυτό ήλιο, και όλη τούτη την αποθηκευμένη θερμότητα, σου την φυλάνε ως δωράκι το βράδυ που την εκλύουν. Αν το συνδυάσεις με υγρές βραδιές πλήρους άπνοιας και αν ανήκεις στις ομάδες «υψηλού κινδύνου», οφείλεις να εξοπλιστείς ανάλογα, αν δεν θέλεις να αφήσει ο κόσμος την παράσταση και να ασχολείται με το λιποθυμικό σου επεισόδιο λόγω θερμοπληξίας…
3. Οπωσδήποτε ομπρέλα- δεν το συζητώ, και προαιρετικά αδιάβροχο τύπου νιτσεράδα, άλλωστε σιγά τον χώρο που πιάνει… Διότι εκεί που βλέπεις τον πεντακάθαρο ουρανό και χαζεύεις τα αστέρια, μέχρι ο πρωταγωνιστής να γυρίσει την πλάτη, δεν αποκλείεται να ακούσεις από το πουθενά τα πρώτα μπουμπουνητά και απειλητικά σύννεφα να κρεμαστούν πάνω απ’ το κεφάλι σου… Ε μετά, η καλοκαιρινή μπόρα είναι θέμα λεπτών να σε κάνει λούτσα και βέβαια θα τσαλαπατηθείς από τα αγχωμένα τρεχαλητά του πλήθους. Ενώ αν προνοήσεις, ανοίγεις την ομπρελίτσα σου, φοράς και το αδιάβροχο γιατί αυτές οι καταιγίδες ρίχνουν καρεκλοπόδαρα και αποχωρείς ψύχραιμα σαν κύριος/α.
4. Μαξιλαράκι υπαίθρου ή έστω το περσινό φελιζόλ αγορασμένο έξω από το θέατρο, εφόσον διατηρείται σε καλή κατάσταση, δεδομένου ότι λειτουργεί και ως «θερμομονωτικό» για το καυτό μπετόν. Φυσικά αν έχεις ευαίσθητο πισινούλη, θα προτιμήσεις το κλασικό, μαλακό μαξιλάρι- κατά προτίμηση με αδιάβροχη επένδυση, διότι 2 και 3 τρεις ώρες καθισμένος στην τσιμεντένια κερκίδα, όσο να πεις… πονάει! Στο δε Κήπου που οι διαστάσεις «βολεύουν», θα σου φανεί πολύ χρήσιμο και ένα δεύτερο μαξιλαράκι πλάτης, άκου που σου λέω! Ενώ στις άβολες κερκίδες του Δάσους, εξυπηρετούν πολύ κάποια φορητά- σπαστά καρεκλάκια που έβαλα στο μάτι για αγορά, anyway!
5. Δεν ξεκινάς για δίωρο- τρίωρο κάθισμα σε κερκίδα, μακάρι να παίζει η παράσταση του αιώνα, έτσι και έχεις πρόβλημα στη μέση! Το πιθανότερο είναι να καθίσεις μόνος σου και να σε σηκώσουν τρεις ως ορθή γωνία, που θα πάρει χρόνο να ξαναγίνει ευθεία, συνοδεία φοβερού πόνου… Κάτι που δεν το λες ακριβώς «απόλαυσα παράσταση»… Σε παρόμοια περίπτωση ευαισθησίας, φοράς πριν ξεκινήσεις την ειδική ζώνη για τη μέση (ναι, ναι! Άλλωστε ποιος θα καταλάβει;), ώστε να αποφύγεις να βιώσεις στο πετσί σου την τραγωδία που βλέπεις… Δεν παίζουμε μ’ αυτά…
6. Απευθύνομαι στο γυναικείο κοινό και ερωτώ: θεωρείτε κατάλληλο πατούμενο για κερκίδες τη 12ποντη γόβα ή την 20ποντη πλατφόρμα;;;; Βλέπω κάποιες- ευτυχώς μειοψηφία- να ακροβατούν επικίνδυνα στα συνεχή σκαλιά και σφίγγεται το στομάχι μου για το επικείμενο γκρεμοτσάκισμα, το οποίο συνέβη όχι μόνο μια φορά… Αν τα ψηλοτάκουνα ή οι κόθορνοι είναι απαραίτητα καλές μου για το after, φυλάξτε τα σε τσαντούλα και για την κερκίδα φορέστε ίσιο ακίνδυνο παπουτσάκι (μόνιμο αξεσουάρ μέσα στην «τσάντα θεάτρου»), που αφενός σας προφυλάσσει από κατάγματα και αφετέρου θα… ξεσφιχτεί το στομάχι μου! Κι όχι τίποτα, φοβάμαι μήπως ματιάζω και δεν το ξέρω!
7. Το συγκεκριμένο αυτονόητο μόνο υπενθύμισης δεν χρήζει, αλλά δεν μπορώ να το παραλείψω από τη βασική λίστα. Πρόκειται για το κινητό, και εννοώ φυσικά τα σύγχρονα μοντέλα για λήψη φωτογραφιών. Είναι αδιανόητο να βρεθείς σε παράσταση γενικώς χωρίς να «σελφιστείς» πριν ή μετά, μόνος ή μετά των σταρς, πολύ δε περισσότερο σε καλοκαιρινή, όπου επιπλέον έχεις και φυσικό ντεκόρ ως ιδανικό κάδρο, ειδικά στο Δάσους… φοβερή θέα, μπόλικο πράσινο, τον Θερμαϊκό πιάτο, απίθανα ηλιοβασιλέματα! Άσχετα που πολλοί «άρρωστοι» – αν δεν τους… απειλήσεις- είναι ικανοί να παρακολουθούν την παράσταση μέσω του κινητού στα διαλείμματα των φωτογραφίσεων και να ξεροσταλιάζουν ώρες για μια σέλφι με τον/την σταρούμπα, καθότι το φβ του «θεατρόφιλου» αγωνιά…
Και τέλος ως επιστέγασμα…
8. Κάτι, που αν παραλείψεις να «πάρεις μαζί σου», πολλά από τα προηγούμενα πάνε στο βρόντο και μιλώ για την Υπομονή! Αν δεν την διαθέτεις ή δεν ψάξεις να την βρεις, καλύτερα προτίμησε κάτι άλλο για τη βραδινή σου έξοδο. Διότι ακόμη κι αν είσαι άριστα εξοπλισμένος από άποψη… υλικοτεχνικής υποδομής, αν δεν εφοδιαστείς με γερά αποθέματα υπομονής για να «διαχειριστείς» ας πούμε το θέμα πάρκινκ και κυκλοφοριακής συμφόρησης στο Δάσους, το θέμα των συχνά άγριων ηχητικών παρεμβολών κυρίως στο Κήπου, το θέμα των απρόβλεπτων καιρικών συνθηκών ή της καταπόνησης των κερκίδων- παρά την πρόνοιά σου, τον κάφρο διπλανό που καπνίζει ασύστολα στη μούρη σου…. άστο καλύτερα! Είναι κρίμα κι άδικο να βρεθείς σε καλή παράσταση κι εσύ να θυμάσαι την ταλαιπωρία… ή ακόμα χειρότερα να σου λάχει κανένα έκτρωμα και για χάρη του να υποστείς των παθών σου τον τάραχο! Φαντάζεσαι;
Φωτογραφικό υλικό
