Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
”Μαριονέτες. Πέφτει η Νύχτα”.
Αγγίζω το τηλεχειριστήριο. Ανοίγω τα μάτια μου. Ήμουν απορροφημένη στις σκέψεις μου. Από τότε που ήρθα στον κόσμο, με θυμάμαι αφηρημένη, σχεδόν ονειροπόλα, σχεδόν σε άλλη διάσταση. Απόκοσμη και παρατηρήτρια της ζωής γύρω μου, ορισμένες στιγμές, άβολα καθισμένη με το τηλεχειριστήριο στο χέρι, έτοιμη να παρατηρήσω και να βυθιστώ στο κάπου αλλού μου, νυσταγμένη κι εξαντλημένη από το τρέξιμο της ημέρας… απλά σκέφτομαι. Καθημερινά πέφτει μια νύχτα. Κάθε ημέρα που περνά, είναι και μια βαθιά και βουβή νυχτιά…
Μοναξιά. Ο διάολος δεν μπορεί να αναπνεύσει μέσα της. Ο ανθρωπος όμως μπορεί.
Μαριονέτες στέκονται, αναμένοντας την αλλαγή. Μετακινούνται γύρω από τα στολισμένα τραπέζια των γιορτών και αγγίζουν με δέος τα μαχαιροπίρουνα. Τα σηκώνουν ψηλά και θαυμάζουν τη λάμψη τους. Το φως διαθλάται μέσα τους. Φοβούνται τώρα ακόμη περισσότερο… Τα μαχαιροπίρουνα δέχονται με κατάνυξη το φως των γιορτών, ακριβώς επάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων του τραπεζιού. Οι μαριονέτες πεινούν. Το τραπέζι όμως παραμένει άδειο. Τα σχοινιά στα χέρια και τα πόδια των συνδαιτημόνων μπλέκονται, καθώς αυτοί επιχειρούν να αγγίξουν την τροφή, που απλά δεν υφίσταται. Νομίζουν πως βλέπουν καθαρά το άδειο αλλά λαμπερό τραπέζι. Κανένας δεν τραβά προς τα πάνω το κορδόνι του κεφαλιού τους. Δε σηκώνουν κεφάλι. Χρειάζονται κι αυτοί ίσως ένα τηλεχειριστήριο, προκειμένου να παρατηρήσουν και να βυθιστούν. Δεν επιτρέπεται η χαρά της μοιρασιάς σε αυτό το τραπέζι. Τα μαχαιροπίρουνα έχουν εξαντληθεί κι αυτά, καθώς περιμένουν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Καλά, δεν αναρωτιούνται καθόλου για το φως που αποθηκεύουν; Ειλικρινά, εάν ήξεραν ότι θα΄ πρεπε να λειτουργούν σαν καθρέπτης, ίσως βίωναν μια μικρή θλίψη, αυτή που συγχρονίζεται με το εορταστικό κλίμα του τραπεζιού.
.
Οι μαριονέτες διψούν. Δεν μπορούν ωστόσο να πιουν νερό. Ξεραίνονται τα χείλη τους και δεν έχουν τη δύναμη να στρογγυλέψουν τους ήχους τους. Τα λόγια τους, άλλοτε μεγάλα άλλοτε μικρά, κόβουν σαν ξυράφια. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του άδειου τραπεζιού. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο για το άδειο του στομάχι και τα στεγνά του χείλια. Η ευθύνη είναι βαριά σαν τη βαθιά και βουβή νυχτιά, που άλλους τούς ηρεμεί κι άλλους τούς φοβίζει. Ξάφνου παίρνουν την πρωτοβουλία της αντίδρασης στο άπλετο αυτό φως που τούς τυφλώνει. Σφίγγουν στη γροθιά τους τα μαχαιροπίρουνα και χτυπούν με λύσσα το τραπέζι. Θόρυβος πολύς. Φωνές ξερές και άδεια πιάτα. Οι ήχοι αρχίζουν σταδιακά να μαλακώνουν. Τα χτυπήματα πηδούν επάνω στις νότες τραγουδιών που ποτέ δεν βγήκαν προς τα έξω. Τώρα όμως το άχαρα στολισμένο αυτό τραπέζι αποκτά έναν ανώτερο σκοπό, απρόσμενα λυρικό. Οι μαριονέτες σφυρίζουν με στωικότητα την πείνα και τη δίψα τους στα μαχαιροπίρουνα που έχουν ήδη κουραστεί από τις λάμψεις. Αποστολή εξετελέσθη. Το φως αντανακλάται από τα άψυχα. Και παίρνει θέση σε ό,τι θέλει να αλλάξει και να μετακινηθεί προς τα μπρος.
Οι μαριονέτες κόβουν τα σχοινιά τους. Δεν περιμένουν πλέον κανέναν χειρισμό. Αντέχουν το φως του άδειου τραπεζιού. Αντέχουν την πείνα και τη δίψα. Έχουν πλέον αναλάβει κι αυτές την ευθύνη τους. Η χαρά της ζωής τους υπερβαίνει τον λαμπερό διάκοσμο των εορτών. Ξάφνου το τραπέζι γεμίζει.
/
Στην παράσταση “Πέφτει η Νύχτα” σε κείμενο του Μάριου Κωνσταντίνου και σκηνοθεσία του Κώστα Μελίδη από την Πειραματική Ομάδα ‘’SOFULL’’ στο Θέατρο Σοφούλη, τα μέλη μιας οικογένειας μαζεύονται γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, περιμένοντας και τη συμμετοχή του πατέρα τους σε αυτό. Φαίνεται ωστόσο πως υπάρχει ένα έγκλημα κι ένας νεκρός σε ένα ερμητικά κλειστό δωμάτιο. Ποιος σκότωσε; Οι συνδαιτημόνες του τραπεζιού αναζητούν τον δολοφόνο ανάμεσά τους. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά κανέναν. Το φαίνεσθαι μετατρέπεται σε ουσία κι αποκαλύπτεται η πραγματική φύση των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σε μια υποτιθέμενα αγαπημένη κι ευτυχισμένη οικογένεια. Η οικογενειακή εορτή μετατρέπεται σε παιχνίδι δυνάμεων ανάμεσα στους συνδαιτημόνες του τραπεζιού. Οι μάσκες σταδιακά πέφτουν. Κι οι μαριονέτες αργά και σταθερά κόβουν τα σχοινιά τους και λυτρώνονται από το βάρος των ενοχών τους, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των συναισθημάτων και των πράξεών τους. Χρειάζεται ωστόσο η απαραίτητη ανατροπή. Και η ανατροπή πάντοτε συμβαίνει στο τέλος, ως αναπόδραστη ανάγκη.
Μουσική Πρόταση:
Nightwish. Sleeping Sun.
.
.
-k
.
ΘΕΑΤΡΟ ΣΟΦΟΥΛΗ
«ΠΕΦΤΕΙ Η ΝΥΧΤΑ…» του Μάριου Κωνσταντίνου
Βασισμένη στο έργο ‘’Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται’’, του Ρομπέρ Τομά, όπου λαμβάνει χώρα στην πραγματικότητα του σήμερα. Η οικογένεια του Λάζαρου αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια. Από την Ομάδα «So Full».
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 (έως 30/12/2018)
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
