Γαμπροί για πούλημα ή για πέταμα; (η παράσταση). Είδαμε στο Ράδιο Σίτυ & Σχολιάζουμε…
Πολλά οφείλουμε στο δίδυμο των επιτυχιών Ρέππα – Παπαθανασίου, με Ρέππα πρώτο, έτσι είναι καταγεγραμμένο στον εγκέφαλό μου, αλλά στη μαρκίζα και στα δημόσια έγγραφα πάντα πρώτος μπαίνει ο Παπαθανασίου, οπότε το «σωστό» είναι Παπαθανασίου – Ρέππας. Το προκείμενο όμως δεν αλλάζει, καθώς αυτοί οι δυο χαρισματικοί άνθρωποι 30 χρόνια τώρα έχουν κάνει επιστήμη το λαϊκό [στα καθ’ ημάς] θέατρο και εχουν αναγορεύσει σε φίρμες πρώτου μεγέθους όλη τη θεατρική αφρόκρεμα, βοηθούμενοι βέβαια από τηλεοπτικά προϊόντα μαζικής αποδοχής. Με τις παραστάσεις τους το θέατρο γνώρισε «λαϊκά προσκυνήματα», καλά μεροκάματα σε πολλούς ηθοποιούς [επιχειρηματίες και τεχνικούς] και από τα ντοσιέ τους πέρασαν με επιτυχία διασκευές έργων που είχαν την αποδοχή του κόσμου. Γενικώς χαριτωμένα, σκαμπρόζικα, ελαφριά, να σου φτιάχνουν την διάθεση, με έξυπνες ατάκες, αστεία μπερδέματα, ενώ με ευκολία θα μπορούσες να τα κατατάξεις: «θέατρο για όλη την οικογένεια»… Κάποια «σοβαρά», βλέπε «Έβρος Απέναντι» επιδοκιμάστηκαν από τους κύκλους τους αλλά από την κουλτουρέ ελίτ κοινότητα ως «όφειλαν»… με επιφύλαξη. Και ολοκληρώνοντας το πρελούδιο για το συγγραφικό δίδυμο Παπαθανασίου – Ρέππας, τους αναγνωρίζω μια ήπια βωμολοχία και όχι ευκολία ώστε να γελάσει ο θεατής…
«Το Γαμπροί για Πούλημα» που είδαμε σε πρεμιέρα στο Ράδιο Σίτυ δεν ανήκει σε κανένα από τα παραπάνω διότι είναι ό,τι χειρότερο μα ό,τι χειρότερο είδαμε από θεατρικό ζευγάρι.
Όπου σε μια ιστορία νεοελληνικής οικονομικής κρίσης και βολέματος, ανακατεύονται ζευγάρια, ξενοπηδήματα, κρατικές προμήθειες, δυο ρωσίδες από το πουθενά και ένα αγαλματάκι 1 εκατομμυρίου ευρώ… Και πού κολάει ο τίτλος; Σας το αφήνουμε για έκπληξη στο τέλος…
Ο πολλά βαρύς και όχι Κόκλας είναι κηπουρός μιας βίλας που τα έχει με την αφεντικίνα του Βλαβιανού. Η τελευταία, κλασσική λαϊκάτζα σε καιρό κρίσης για να φάει τα λεφτά μιας υποτιθέμενης ΜΚΟ που θα φροντίζει να μην κρυώνουν τα σπουργίτια… νταραβερίζεται με τον βουλευτή Πούλη να της υπογράψει τα χαρτιά… Ο ρέμπελος γιός Τσιμιτσέλης για να καλύψει χασούρες αποφασίζει να πουλήσει το κορμί του στην ρωσίδα Σοφία Βογιατζάκη που γνωρίζονται μέσω φεισμπουκ. Ένας άλλος γιος, του Κόκλα, ο Μάνος Ιωάννου συνωμοτεί με τον πατέρα του για να κάνουν λαμογιές στη βίλα. Και μια άλλη ρωσίδα, η Παρθένα Χοροζίδου διαπραγματεύεται με τον τηλεοπτικό αστέρα Αλέξανδρο Αντωνόπουλο που έχει τα σεκλέτια του καθώς το κανάλι πάει για φούντο και χρωστά όλο τον κόσμο, αποφασίζοντας να πουλήσει ένα αρχαίο αγαλματίδιο στην πάμπλουτη τσαρίνα. Και τέλος δυο άλλες γυναίκες εμπλέκονται στη φωσκολική ιστορία των αλά Παπαθανασίου – Ρέππα: η Αντιγόνη Νάκα και Νίκη Λάμη. Η πρώτη σε κάθε φράση της να καταλήγει με το «…πούστη μου»… και η άλλη να τσιροκοπά γιατί κάποια «Μενεγάκη» την κακολογεί πως όλα πάνω της είναι πλαστικά. Εξυπακούεται πως και οι δύο έχουν σχέσεις με όλους τους άνδρες….
λ
Και όλα αυτά να διαδραματίζονται σε ένα στατικό σκηνικό πολυτελούς σαλονιού με 7 πόρτες!!! Το επτά δεν είναι τυχαίο καθώς η μια ανοίγει, η άλλη κλείνει, ο ένας μπαίνει στη μία, ο άλλος βγαίνει από την άλλη και πάει λέγοντας το μπάχαλο. Για να φανταστείτε το διαδραστικό μπάχαλο, στο δε σαλόνι που γίνονται όλα, κανένας άλλος κάτοικος ή επισκέπτης διπλανού δωματίου δεν παίρνει χαμπάρι όσο κι αν γκαρίζουν, φωνάζουν, τσιρίζουν, σαχλαμαρίζουν…
Έως ότου –επιτέλους και για μας- μπλεχτούν και ανακαλύψουν ως δια μαγείας, πως όλοι περιφέρονται στα λίγα τετραγωνικά και εφόσον όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, αποφασίζουν αντί του ανύπαρκτου αγαλματιδίου να πουλήσουν τελικά σε μορφή στριπτίζ τα δυο όμορφα αγόρια [Τσιμιτσέλης και Ιωάννου] στις λυσσάρες ρωσίδες…
Εξού δηλαδή, και ο τίτλος της παράστασης, «Γαμπροί για πούλημα…» [με την ιστορία καμιά σχέση…] μπας και σωθούν αμφότεροι… ή αλλιώς λάει, λάει τί μυαλό να κουβαλάει… προσθέτουμε εμείς..
Είναι πραγματικά αξιέπαινο να παραμείνει ο θεατής στην καρέκλα του έως το τέλος αυτής της άθλιας παράστασης και να μη νιώσει προσβεβλημένος από τα όσα φαιδρά, ακατανόητα και ψεύτικα διαδραματίζονται επί σκηνής.
[
-Καταρχάς από το κακογραμμένο, φθηνό, τσαπατσούλικο κείμενο. Που έχει όλες τις ευκολίες και όλα τα προβλεπόμενα τερτίπια στη χείριστη τους μορφή.
-Από την ανύπαρκτη σκηνοθεσία χωρίς απολύτως καμιά καθοδήγηση στους ηθοποιούς και μη μου πει κανείς πως είναι δύσκολο να μπαίνει και να βγαίνει κάποιος από τη μια πλευρά στην άλλη, γνωρίζοντας πως δεν είναι κανένας στο κέντρο.
Από τις εκνευριστικές μανιέρες των ηθοποιών. Πλέον δεν τους χαρίζομαι και δεν τους δικαιολογώ. Εχουν την ευθύνη τους σε αυτό που καταθέτουν. Εκτίθενται με τη συμμετοχή τους σε τέτοια απερίγραπτα έργα, απογοητεύοντας το κοινό που τους καθιέρωσε, αγάπησε, φαντάζομαι κυρίως μέσα από τα σήριαλ, διότι για θεατρικές ερμηνείες αυτό το αίσχος δεν είναι.
Και πάμε στα πρόσωπα:
Νικολέτα Βλαβιανού: φορτωμένη κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τίγκα στις τουαλέτες και στην πούδρα, τίγκα και στην υπερβολή.
Κώστας Κόκλας: τον θυμάμαι στην «Φουρκέτα», τον έβλεπα και εδώ και τον λυπόμουν, άσε που βαριόταν.
Σπύρος Πούλης: το καταλάβαμε, εφ εξής τον ρόλο του στους «Συμμαθητές» θα τον μεταφέρει παντού…
Παρθένα Χοροζίδου: διασώθηκε λόγω “Ρωσίας” και εμφάνισης, μα τίποτα σπουδαίο.
Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: οριακά πριν τον πάρει η μπάλα, μα τίποτα σπουδαίο.
Σοφία Βογιατζάκη: μια από τα ίδια και η μόνη που προσέφερε γέλιο, μα τίποτα σπουδαίο.
Μάνος Ιωάννου: το ότι δεν ξεγυμνώθηκε, δεν έδειξε το σώμα του είναι θέμα προς συζήτηση και με την απορία «τελικά ποιoς ο λόγος της παρουσίας του;»
Αντιγόνη Νάκα και Νίκη Λάμη: πάμε παρακάτω…
Γιάννης Τσιμιτσέλης: συνειδητά τον άφησα τελευταίο, γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, είτε είναι τηλεόραση, είτε θέατρο, είτε σινεμά, θα τον βρεις να πρωταγωνιστεί… Τώρα το πώς τα καταφέρνει να βρίσκεται στον αφρό ο πρωτοκλασάτος της γενιάς του είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, αυτό όμως που με βεβαιότητα ισχύει από τις πολλές φορές που τον έχουμε δει στη σκηνή, είναι πως πρόκειται για ένα αγγούρι. Άχαρος, ανέκφραστος, αδιάφορος. Ούτε να περπατάει ξέρει, ούτε να μιλά, ούτε να υποστηρίζει τον όποιο ρόλο του όσο και ξεπέτα να είναι. Δεν του διακρίνεις κανένα απολύτως συναίσθημα. Όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει με την ίδια αταλαντοσύνη που περιφέρει την άχαρη κορμοστασιά του. Ίσως τελικά αυτό είναι και το ταλέντο του. Ένας επιτυχημένος ατάλαντος. Ο μεγαλύτερος της γενιάς του, τελεία και παύλα.
Εν ολίγοις: και γιατί δεν έφυγες αγαπητέ μου από την παράσταση, κάτι που συνηθίζεις να κάνεις αν δεν σου αρέσει καθόλου; Να, για αυτό: Να περιγράψω με χαρά και δημόσια μια από τις χειρότερες παραστάσεις της χρονιάς.
Βαθμολογία:
1 στα 10
Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
