Η συγγραφική έμπνευση του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου για τη παράσταση το «Αιώνιο Ζευγάρι». Δηλώσεις στον Τ. Αγγελίδη Γκέντζο για την «Κ»
Η Ζωή με το Θάνατο συγκρούονται για την κυριαρχία του πνεύματος και της σάρκας. Ο Έρωτας προτείνει μπράντεφερ ανάμεσα στους δυο και η μάχη διεξάγεται με πάθος απερίγραπτο. Εκείνη εκλιπαρεί για λίγα λεπτά ανάσας παραπάνω, εκείνος τη σαρκάζει για το θράσος της να τον αντιμετωπίσει κατάματα. Το ρίσκο αναμενόμενο και το παιχνίδι αρχίζει.
Όλα κρίνονται πλέον στα ερωτήματα και τις απαντήσεις που θέτει και δίνει η κάθε πλευρά. Το φλερτ μεταξύ τους αναμενόμενο, οδηγεί όμως σε εξελίξεις απρόσμενες. Ο Θάνατος τρομοκρατείται μπροστά στον ερωτισμό της Ζωής για λίγη παραπάνω περιπέτεια και προς στιγμή υπαναχωρεί. Ο πόθος και των δυο έκδηλος στα μάτια τους, υποχρεώνει τον Χρόνο που τους παρατηρεί αμίλητος να τους υπενθυμίσει ποιος είναι ο ρυθμιστής του παιχνιδιού. Αυτός ορίζει τη διάρκεια, υποδαυλίζει τα συναισθήματα, ανατρέπει τα δεδομένα. Μ’ έναν του χορό, χαράζει τον κύκλο που οι δυο τους μπορούν να κινηθούν εντός του. Είναι τα όρια του χώρου τους. Με μια πυξίδα, τους ορίζει τη διάρκεια. Είναι τα όρια του θράσους τους.
Η αίσθηση της κτητικότητας ξεπερνά τις προσδοκίες όλων. «Πάρε με, αλλά ζήσε λίγο ακόμα μαζί μου» κραυγάζει η Ζωή. «Κι αν σ’ ερωτευτώ;» την απομακρύνει εκείνος τρομοκρατημένος. Τελικά η συμφωνία επικυρώνεται και συνάμα καταστρατηγείται. Τα «ναι» και τα «όχι» εναλλάσσονται συνεχώς ενώ η χορευτική φιγούρα του Χρόνου μέσα από έναν συμπαντικό χορό προαναγγέλλει την αέναη επιστροφή απ’ τη ζωή στο θάνατο κι απ΄ το θάνατο στη ζωή. Η Ζωή γυναίκα και ο Θάνατος άνδρας, δίνουν μια παράταση ολίγων λεπτών για να αποχαιρετιστούν κι όταν εκείνη τον ρωτά: «Μ’ αγάπησες έστω για λίγο;» εκείνος της απαντά: «Ναι δεν το κρύβω… σ’ αγάπησα, αλλά ο χρόνος τελειώνει Ζωή. Πρέπει να φύγεις».
Η ερωτική σύγκρουση με το πάθος να βρίσκεται στο κέντρο της έκρηξης ενός ηφαιστείου, καταλήγει σε μια εντεινόμενη οργή, με τον πρωταγωνιστή Χρόνο να σαρκάζει τη ματαιοδοξία της σάρκας και της ψυχής.
Εγώ υπάρχω! Εσείς απλώς είσαστε το απόλυτο τίποτα!
Κι όταν ο χορός του τελειώνει, ο ίδιος συνειδητοποιεί πως είναι απελπιστικά μόνος, δίχως ενδιαφέρον και πως η Ζωή με το Θάνατο τού είναι τόσο απαραίτητοι!
Απλώς… για τη δική του ύπαρξη…
Το «Αιώνιο Ζευγάρι» του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή «Underground» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζουριδάκη. Ένα ανατρεπτικό θεατρικό έργο, μια παράσταση – διελκυστίνδα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το ένστικτο και τη λογική, το φόβο και το ρίσκο.
Συνομιλώντας με τον συγγραφέα του έργου Γρηγόρη Χαλιακόπουλο για την συγγραφική έμπνευση να δώσει έμψυχη υπόσταση στον Χρόνο, τον Θάνατο και τη Ζωή, μας είπε τα εξής:
«Το παιχνίδι αυτό Θανάτου και Ζωής είναι προαιώνιο. Σ’ αυτή την «λυσσώδη» μάχη να επικρατήσει ο ένας έναντι του άλλου χρησιμοποιούνται οι πλέον απερίγραπτες πρακτικές. Ο θάνατος καρτερά τη ζωή στα πιο απρόσμενα σοκάκια, πότε φορώντας μάσκα αγγέλου και πότε δαίμονα. Η δε ζωή αγωνίζεται ακόμα κι όταν ξέρει ότι «φεύγει» σε δευτερόλεπτα, μ’ ένα χάπι, ένα βότανο, να μπορέσει να πάρει δυο ανάσες παραπάνω, να ξορκίσει το κακό, να δει μια ανατολή περισσότερη, ένα ηλιοβασίλεμα επί πλέον. Μα ο χρόνος είναι αδυσώπητος, θέτει τα όρια, τις αντοχές, στήνει τα πιόνια και κάνει το ματ. Αμίλητος μέσα στην συμπαντική σιωπή του οδηγεί τα πράγματα και τις εξελίξεις όπως αυτός επιθυμεί.
Μέσα από μια τέτοια πρωτογενή σκέψη, ονειρεύτηκα ένα έργο στο οποίο η Ζωή ως ρόλος, θα προσπαθεί με τα κάλλη της να ξελογιάσει τον Θάνατο, να την ερωτευτεί ώστε να μην την πάρει κοντά του. Και το ερωτικό παιχνίδι αρχίζει με ένα αρχικώς φλερτ που καταλήγει σε πάθος και όπως συμβαίνει με όλους τους έρωτες η κτητικότητα είναι ένα από τα τρωτά σημεία για να αυτοδιαλυθεί ο Έρωτας στα εξ ων συνετέθη. Η κυριαρχία είναι το ζητούμενο σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι σε κάθε τι που την απειλεί. Μόνο που εδώ ο Βασιλιάς Χρόνος με την μορφή ενός αέναου ρολογιού που μετρά επιθυμίες, στιγμές, πάθη, θρήνους και αναγεννήσεις, κλείνει την παρτίδα και με την κυνική συμπεριφορά του χορεύει συμπαντικά, δερβίσικα θα έλεγα καλύτερα, πάνω απ’ το κορμί της Ζωής το οποίο καταλήγει σε εμβρυακή στάση για να ξαναγεννηθεί με άλλη μορφή, κάπου, κάποτε.
Σημειολογικά αποτυπώνεται η θλίψη του Θανάτου, γιατί δίχως Ζωή είναι ανύπαρκτος. Αλλά και χωρίς τους δυο, ανύπαρκτος είναι και ο Χρόνος γι αυτό και χορεύει τον τελευταίο χορό κυκλικά, γιατί τα πάντα μετά τον κύκλο τους ξαναδημιουργούνται. Ουσιαστικά προσπαθώ να ξορκίσω το φόβο του θανάτου μέσα από το έργο αυτό, με την επικούρεια θέση, πως εφόσον ζούμε δεν υπάρχει λόγος να τον φοβόμαστε κι όταν θα έρθει δεν θα έχουμε αισθήσεις να τον καταλάβουμε. Συνεπώς και οι δύο περιπτώσεις δεν μας αφορούν».
——————————————————————————————
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: «Τα σωθικά της σκέψης» του συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου. Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος αφήνει την πόρτα ανοιχτή, τα σκυλιά λυμένα… και συνομιλεί μαζί του. ΕΔΩ
————————————————————————————–
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Γρηγόρης Χαλιακόπουλος – Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ζουριδάκης – Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης – Σκηνικά: Ελένη Νανοπούλου – Χορογραφία – Κινησιολογία: Αντώνης Λιβερόπουλος – Κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη – Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης – Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Πλέσσα – Φωτογραφίες: Ίνα Ακριβού – Επικοινωνία: Άρης Βασιλειάδης – Δημόσιες σχέσεις: Γιάννα Ακριβού – Υπεύθυνη χορηγών επικοινωνίας: Ράνια Παπαδοπούλου – Αφίσα: Χορηγία Καλειδοσκόπιο – Υπεύθυνη παραγωγής: Βούλα Αλεξοπούλου – Βιβλίο πρόγραμμα: Εκδόσεις Δρόμων – Επιμέλεια: Δήμητρα Σοφιανού – Παραγωγή: Εν Θεάτρω Έκφρασις
ΔΙΑΝΟΜΗ (Με αλφαβητική σειρά)
Χρόνος: Αντώνης Λιβερόπουλος
Ζωή: Ειρήνη Παπαδημητρίου
Θάνατος: Τάσος Ράπτης
Ημέρες παραστάσεων:
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21:00.
Τιμές εισιτηρίων: 10 € Μειωμένο 8 € και 5 €
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Θέατρο Underground
Οδός Κοραή 4, Μετρό Στάση “Πανεπιστήμιο”, δίπλα στον κινηματογράφο Άστυ. Τηλ.: 2130370342
Φωτογραφικό υλικό
