Είναι ντροπή να φεύγεις εν ώρα παράστασης; Από τον Ιάκωβο Μυλωνά.
Παιδιά άλλο θέμα ήθελα να γράψω αλλά μια παράσταση που είδα σήμερα, μου άλλαξε τα σχέδια. Ή μάλλον για να ακριβολογήσω, μια παράσταση που δεν είδα σήμερα, μου άλλαξε τα σχέδια. Γιατί δεν την είδα όλη. Ευτυχώς, γιατί απ’ την απελπισία μου θα πάθαινα κανένα εγκεφαλικό. Δεν έχω δει πιο μεγάλη χαζομάρα απ’ αυτή και πιστέψτε με έχω δει πολλές χαζομάρες στη ζωή μου. Δηλαδή μιλάμε ότι δεν πίστευες αυτό που έβλεπες. Μετά το πρώτο λεπτό άρχισα να παραμιλάω. Φανταστείτε τι επιρροή είχε πάνω μου.
Άρχισα να σκέφτομαι άλλα πράγματα εκτός παράστασης και να κοιτάω αλλού μα δεν τα κατάφερνα να μην ακούω. Δυστυχώς άκουγα. Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στην καρέκλα μπροστά μου. Ήθελα να μου κάνω κακό αρκεί να μην άκουγα. Θεέ μου πως θα μπορούσα να αντέξω μέχρι το τέλος της παράστασης;
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που η ώρα περνούσε τόσο βασανιστικά αργά. Ούτε στο στρατό, στη σκοπιά δεν ήταν έτσι.
Ήμουν καλεσμένος όμως δεν μπορούσα να φύγω. Ένιωθα σαν να με είχαν τυλίξει σ’ ένα δίχτυ και περίμενα τη γιγάντια αράχνη να ‘ρθει να με φάει. Βασικά ήθελα τη γιγάντια αράχνη να ‘ρθει να με φάει, αρκεί να γλίτωνα. Παρακαλούσα, προσευχόμουν να γίνει ένας σεισμός, μια φυσική καταστροφή για να με γλιτώσει. Μπα ο Θεός σίγουρα μ’ έβλεπε από πάνω και σίγουρα θα είχε λυθεί στα γέλια. Τουλάχιστον αυτός περνούσε καλά.
Σκέφτηκα τι ωραία θα ήταν πραγματικά να υπάρχει αστυνομία θεάτρου και να πυροβολεί τέτοιους ηθοποιούς, τέτοιους σκηνοθέτες, τέτοιους συγγραφείς. Ένα όπλο, χρειαζόμουν ένα όπλο. Γαμώτο γιατί να μη ζούμε στην Αμερική;
Κατάλαβα τελικά ότι θα έκανα κακό ή σ’ αυτούς ή σε μένα. Μέσα μου όμως, πολύ βαθιά μέσα μου, ήθελα να αντέξω. Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε. Το ‘χω κάνει κι άλλες φορές στη ζωή μου. Να πιέσω τον εαυτό μου στα άκρα για να δω αν θα τα καταφέρω. Είχα όμως ήδη χάσει. Αυτή η παράσταση απλά θα με σκότωνε. Ένιωθα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να καίγονται ένα, ένα. Άρχισα να χαζογελάω μόνος μου. Ο τρελός του χωριού.
Δεν μπορεί σκέφτηκα, κάποια στιγμή το έργο θα έστρωνε ή τουλάχιστον η υποκριτική θα έστρωνε ή θα έπεφτε το ταβάνι να τους πλακώσει. Έβαλα όλες τις ελπίδες μου στο ταβάνι. Γιατί να μην ξέρω βουντού; Κάθομαι και διαβάζω, διαβάζω και τώρα που χρειάζομαι πραγματικά γνώσεις δεν ξέρω τίποτα.
Τι θα κάνω; Δεν μπορώ να φύγω, είμαι καλεσμένος απ’ τον συγγραφέα που το έχει σκηνοθετήσει κιόλας. Αν φύγω όλοι θα το καταλάβουν. Είναι η επίσημη πρεμιέρα. Οι περισσότεροι με ξέρουν. Ευτυχώς έχω καθίσει γωνία. Γωνία ναι, αλλά τρίτη σειρά τρομάρα μου, ήθελα να βλέπω και καλά. Γιατί να μην καθίσω τελευταία σειρά; Θα μπορούσα να γλιστρήσω χωρίς να το καταλάβαινε κανείς. Μετά θα έβρισκα μια δικαιολογία.
Πρέπει να σκεφτώ. Πρέπει να βρω τρόπο να ξεφύγω. Στο διάλειμμα! Θα το κάνω στο διάλειμμα! Θα κάνω ότι βγαίνω έξω για τσιγάρο και θα εξαφανιστώ. Ίσως να πω ότι με πάτησε αυτοκίνητο. Ότι με απήγαγαν εξωγήινοι. Ωραία, μια αχτίδα φωτός επιτέλους. Όμως αρχίζει να σβήνει, αρχίζει να ξεθωριάζει, όλα αρχίζουν να θολώνουν. Μια σκέψη φοβερή καρφώνεται στο μυαλό μου. Μια σκέψη που αλλάζει όλο το σύμπαν. ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ; Μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα.
Ξαφνικά στο 48ο λεπτό σβήνουν τα φώτα. Λες να κάηκαν; Ούτε αυτά δεν αντέξανε. Αλλά μπα που τέτοια τύχη. Διάλειμμα τότε. Μπα ούτε κι αυτό. Σβήσανε τα φώτα για αλλαγή σκηνής. Σβήσανε τα φώτα, σβήσανε τα φώτα. Αν φύγω τώρα δε θα με δει κανείς. Είναι σωστό όμως; Ρε α στο διάολο ηλίθιε με την ευγένεια σου. Μια ευκαιρία δε ζητούσες; Ορίστε ήρθε! Ήρθε η ευκαιρία που έψαχνα! Ή τώρα ή ποτέ λέω στον εαυτό μου. Γυρνάω στη συνοδό μου και της ψιθυρίζω ‘’φεύγουμε’’ δάκρυσε απ’ τη χαρά της.
Αρχίζουμε να τρέχουμε προς την έξοδο. Ξαφνικά κι ενώ φτάνω στις τελευταίες σειρές βλέπω ακόμα ένα άτομο που βγαίνει προς τα έξω ακολουθεί κάποιον άλλο, είναι ο συγγραφέας. Τι στο διάολο γίνεται; Φεύγει κι αυτός που το έγραψε; Υπάρχει ακόμα φιλότιμο ευτυχώς. Μόλις βγαίνουμε στο φουαγιέ όμως τους βλέπω να κατευθύνονται προς το γραφείο. Δεν υπάρχει φιλότιμο. Προσεύχομαι να μη γυρίσουν να κοιτάξουν προς τα πίσω και μας δουν, θα ήταν πολύ αμήχανη στιγμή.
Δε γύρισαν. Έσπρωξα την εξώπορτα, έτριξε λίγο. Σκέφτηκα μήπως είναι κλειδωμένη, αλλά όχι, δεν μπορεί να είμαι τόσο γκαντέμης, μου κάνει πλάκα ο Θεός. Την έσπρωξα πιο δυνατά, άνοιξε, βγήκαμε, θεέ μου βγήκαμε. Ο καθαρός αέρας με χτύπησε κατευθείαν.
Γύρισα και κοίταξα για τη συνοδό μου, ευτυχώς με ακολουθούσε. Ήμουν σίγουρος ότι αν είχε σταματήσει για οποιοδήποτε λόγο, δε θα γυρνούσα να την πάρω. Είχα την ελευθερία μου και δε θα τη θυσίαζα για κανέναν. Φύγαμε τρέχοντας. Γελούσαμε.
Είναι η πρώτη φορά που φεύγω από θέατρο εν ώρα παράστασης. Νόμιζα ότι θα έχω τύψεις, νόμιζα ότι έπρεπε να μείνω και να πω ένα συγχαρητήρια και μετά να εξαφανιστώ. Νόμιζα ότι θα έπρεπε να μείνω ως το τέλος να χειροκροτήσω την προσπάθεια τουλάχιστον. Έτσι έκανα μέχρι τώρα. Πάντα πίστευα ότι ήταν ντροπή να φεύγεις στη μέση της παράστασης. Αλλά όχι. Σήμερα όχι.
Ας ντραπούν αυτοί που ανεβάζουν τέτοιες παραστάσεις. Ας ντραπούν αυτοί που διώχνουν τον κόσμο απ’ το θέατρο. Εγώ από δω και πέρα θα φεύγω.
Η παράσταση στην οποία αναφέρομαι είναι το ‘’Τηλεμάρκετινγκ’’ του Λεωνίδα Τσίπη με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Ιωαννίδου στο θέατρο Ελυζέ.
Φωτογραφικό υλικό
