«Περι-κυκλώθηκα από γκρίζο.». Για το έργο Ο Κύκλος. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Μια χαρούμενη και παιχνιδιάρικη γραμμή χαράσσει με ανυπομονησία κι ενθουσιασμό μία κόλλα χαρτί, σαν να παρίσταται σε σχολικές εξετάσεις, σαν να συναγωνίζεται τον εαυτό της ως προς την ευστροφία και την καθαρότητα των στρογγυλεμάτων της, σαν να αποκτά επαφή με τις γωνίες της κόλλας και συνάμα με το κέντρο της. Μετράει τα χνάρια της στο χαρτί, φοβούμενη ενδόμυχα μήπως αλλοιώσει την υφή του, μήπως χαλάσει την εικόνα του. Το χαρτί δέχεται την καλλιτεχνική αυτή επέμβαση με προκλητικά διαγεγραμμένη στην επιφάνειά του την ευτυχία, σαν το γελαστό κι αθώο πρόσωπο του ερωτευμένου. Η σχέση της γραμμής και της κόλλας είναι άρρηκτη. Η ζωή υφαίνει τον κυκλικό της ιστό γύρω τους, σαν αράχνη μαύρη κι άραχνη, που έχει διαλευκάνει τον σκοπό της ζωής της αλλά και τα μέσα επίτευξής του- γκριζάροντας. Η γραμμή και το χαρτί ερωτεύονται, αναμειγνύονται τόσο βαθιά, ώστε κανείς δεν μπορεί να διακρίνει πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Η υφή και το χρώμα του χαρτιού ωστόσο έχει αλλάξει. Όλως περιέργως, η επιφάνειά του έχει χοντρύνει, παρόλες τις περιπλανήσεις των κυκλικών γραμμών στο σώμα του, και έχει γκριζάρει όμορφα και ευανάγνωστα, σχεδόν ειδυλλιακά. Δεν υπάρχει στη ζωή μόνο το άσπρο και το μαύρο… αλλά και το παρεξηγημένο ως ηθικά ανάρμοστο, μεμπτό και μη διαχειρίσιμο, βάσει της κοινής λογικής, γκρίζο.
Πόσο εκλεπτυσμένο θα σου φανεί αυτό το γκρίζο χρώμα του κύκλου! Εκεί που παραδέχεσαι υπό πίεση ότι η γκρίζα κυκλική γραμμή “δένει” με την ανία και τη μελαγχολία των τσιμεντένιων δρόμων, αρχίζεις ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι διακόπτει εξαίσια το πράσινο, το κόκκινο και το μπλε, που πιτσιλίζουν τον κόσμο σου, μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με τις προσδοκίες, τα θέλω και τα πρέπει σου. Αγαπάς τις μολυβένιες γραμμές και τον γκρίζο κύκλο των χειλιών σου. Λατρεύεις το χαρτί που απλώς δέχεται, απο-δέχεται και χαράσσεται, που ποθεί να αλλάξει και να εκφραστεί. Η ζωή είναι ένας κύκλος. Η ζωή είναι μία σειρά ομόκεντρων κυκλικών γραμμών με έναν ζουμερό και γλυκό πυρήνα, ένα γλυκόπικρο κουκούτσι. Ο πυρήνας αυτός δεν είναι απρόσιτος. Έχεις τη δυνατότητα να τον φτάσεις, με τον πιο εκλεπτυσμένο κι ευγενικό ιστό αράχνης, με αφοσίωση και πίστη, χαρά κι αισιοδοξία. Απλά χαράσσεις τις γραμμές σου κυκλικά πάνω σε ένα tabula raza χαρτί, λευκό και λεπτό, δίχως να φοβάσαι τη λευκότητα και τη λεπτότητά του, δίχως να κολλάς σε προσδοκίες του μικρομέγαλου κόσμου σου, υπερβαίνοντας το θέλω και το πρέπει, αγγίζοντας τους ιστούς της δικής σου αράχνης και χτίζοντάς τους σε οποιαδήποτε γωνία ή στρογγύλεμα σου “καπνίσει”. Αψηφάς τις γωνίες, αφού βέβαια τις κατακτήσεις μετρώντας και αξιολογώντας τες. Κι έπειτα με οδηγούς τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του τυχαίου κι αστάθμητου, της υπέρβασης και της υπεροχής, έρχεσαι σε πλήρη επαφή με το κέντρο του σύμπαντός σου, με το είναι σου. Αυτή η επαφή είναι η αλήθεια σου και η γνωριμία σου τόσο με τον εαυτό σου όσο και με τον Άλλον. Ο γκρίζος κύκλος είναι η αλήθεια της λησμονιάς σου, η παρηγοριά στις ανασφάλειές σου, η ταχύρυθμη αναπνοή στα φτερουγίσματα της καρδιάς σου, η ζωή που δεν έζησες και τώρα σου παρουσιάζεται η ευκαιρία! Μην κυνηγάς τις γωνίες, απλά αγκάλιασε τον Κύκλο σου, αφήνοντας πίσω κάθε θηλιά. Στην τελική,
Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις.
Ίσως μάθεις να πετάς τελικά.
Ο Κύκλος του Δημήτρη Μητρόπουλου σε σκηνοθεσία και προσαρμογή κειμένου του Γιάννη Αϊβάζη στο Θέατρο Αριστοτέλειον σκιαγραφεί με κωμικοτραγικό κι εύσχημο τρόπο σχέσεις ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται στον σκηνικό χώρο και διαπλέκονται μεταξύ τους γύρω από μία θηλιά κι έναν υπολογιστή γραφείου. Μια θηλιά κρέμεται από το ταβάνι. Ένας άνδρας επιθυμεί να τοποθετήσει εκεί το λαιμό του και να κάνει το βήμα. Διακόπτεται ωστόσο συνεχώς από εξω-σκηνικές απόπειρες ανθρώπων να έρθουν μαζί του σε επικοινωνία, περιμένει αναποφάσιστος και μετέωρος. Το κουδούνι και το τηλέφωνο συνεχώς χτυπούν και διακόπτουν ως από μηχανής θεός το τελετουργικό μιας ενδεχόμενης αυτοκτονίας. Ο άνθρωπος της κρίσης, ο άνεργος, ο ταλαιπωρημένος, ο μοναχικός πλην τίμιος άνθρωπος της διπλανής πόρτας, βρίσκεται σε αδιέξοδο: “εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα”. Μάταια αγωνίζεται να βρει δουλειά. Απορρίπτεται από το κοινωνικό σύνολο ως παρίας στοχαστικός μεν αλλά και εξοικειωμένος με το αναπόδραστο τέρμα της ζωής. Ούτε και σε αυτή την επιλογή είναι παρών. Η θηλιά χάσκει απελπισμένη και δίχως να τραφεί.
;
Στον αγώνα του για επιβίωση καλείται να παρανομήσει άθελά του. Ως θύμα εκμετάλλευσης και απομόνωσης, παρηγορείται άστοχα από μια πλαστική κούκλα, έναν δικηγόρο της κακιάς ώρας, μια παντρεμένη γυναίκα-θύμα της οικογενειακής της σταθερότητας, την κόρη του κι έναν Τούρκο. Στον ιστό της αράχνης του διαγράφονται διάφοροι κύκλοι, άλλοτε με μελανά χρώματα άλλοτε με λευκό. Οι κύκλοι αυτοί χαράσσουν το χαρτί της ζωής του και κλείνουν. Ευτυχώς οι κύκλοι κλείνουν! Το άσπρο και το μαύρο παραχωρούν τη θέση τους στο γκρίζο ενός ανθρώπου που ξαστόχησε, αλλά τελικά βρήκε το τέλος που του άρμοζε, την αρχή της πνευματικής και ηθικής του σταδιοδρομίας. Προσ-καλείται λοιπόν να ζήσει ως γλυκόπικρο κουκούτσι, ως πυρήνας στους κύκλους του, επιτυγχάνοντας μια πρώτη και ουσιαστική επαφή τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους ανθρώπους που αγαπά και θεωρεί οικογένειά του. Δικαιώνεται, καθαίρεται και ανακουφίζεται.
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω το τραγούδι “Είναι ωραία να πέφτεις” του Μανώλη Φάμελλου. Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
α) Μανώλης Φάμελλος. “Είναι ωραία να πέφτεις”.
Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος
Μουσική: Μανώλης Φάμελλος
Συμφορές αίμα δράματα στην αυλή μου άγρια σκυλιά
μα όσα ήταν να πάθω τα `παθα και δε με τρομάζουν πια
Γύρω μου ο τόπος καίγεται σπρώχνω ιδρωμένα σώματα
και πηδάω σ’ ένα ηφαίστειο από πεινασμένα στόματα.
Όποια πόρτα εδώ κι αν ανοίξεις τραγικές σκηνές θ’ αντικρίσεις
Μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά
και οι στροφές δε μας οδηγούν πουθενά
Είναι ωραία να πέφτεις αν αντέχεις να πέφτεις
ίσως μάθεις να πετάς τελικά.
Δεσποινίς ξανθιά πρωταγωνίστρια κλαίει πάνω στο σενάριο
Δεσποινίς ξανθιά πρωταγωνίστρια κλαίει για του κόσμου τ’ άδικο
Μα εγώ δεν τα πάω άσχημα κι όλους τους σταυρούς στο στήθος μου
Τους φυλάω για παράσημα που θα με κρατάν στο ύψος μου.
Όποια πόρτα κι αν είχα ανοίξει πίσω με περίμενε η θλίψη
Μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά
και οι στροφές δε μας οδηγούν πουθενά
Είναι ωραία να πέφτεις αν αντέχεις να πέφτεις
ίσως μάθεις να πετάς τελικά.
Εγώ έχω το τραγούδι μου που `χει σώμα κι ήχο στέρεο
Πίσω απ’ το χάος μου `φερε έναν εαυτό ακέραιο.
Όποια πόρτα εδώ κι αν ανοίξεις πάλι στην αρχή θα κυλήσεις
Μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά
και οι στροφές δε μας οδηγούν πουθενά
Είναι ωραία να πέφτεις αν αντέχεις να πέφτεις
ίσως μάθεις να πετάς τελικά.
========================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πρώτες πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: ΕΔΩ
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Φωτογραφικό υλικό
