Μια ζωή «δηλητήριο». Από τη θεατρική στήλη «Όταν Πέσει η Αυλαία» του Νίκου Γρυλλάκη.
Πρώτα έχασαν το παιδί τους. Μετά τους εαυτούς τους. Και μετά ο ένας τον άλλο. Είναι κάποιες φορές που νομίζουμε ότι κάποιος έχει συνωμοτήσει εναντίον μας. Σαν να σου έχει βάλει στοίχημα η ζωή ότι δεν θα σε αφήσει σε ησυχία. Σαν να λειτουργούν όλα για κακό σου και ακόμη και το καλό το κοιτάς με δυσπιστία. Δεν έχεις την όρεξη να προσπαθήσεις παραπάνω. Έχεις αφεθεί. Έχεις παραδοθεί σε ό,τι σου συνέβη και δεν έχεις καμιά διάθεση να σκαλίζεις το παρελθόν. Αλλά κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα αυτό θα επιστρέψει να σου χτυπήσει την πόρτα. Και ας μην το περιμένεις.
Στο νεκροταφείο. Σε μέρος ησυχίας και απόλυτης γαλήνης. Εκεί αποφάσισαν να βρεθούν. Είχαν πολλά να πουν αλλά και τίποτα. Τίποτα δεν τους συνέδεε πια και όλα ήταν εκεί να τους συνδέουν. Πώς γίνεται να έχεις περάσει τόσα πολλά με έναν άνθρωπο και απλά να τον εγκαταλείπεις; Ή να σε εγκαταλείπει; Πώς γίνεται να ζεις μαζί του μια ζωή και άλλη μία αλλά και πάλι αυτή να μην είναι αρκετή να σας κρατήσει μαζί; Το παρελθόν που σε δένει άλυτα μαζί του γίνεται το δηλητήριο που μολύνει την ύπαρξή σου. Αλλά μην ξεχνάς ότι αν το πιεις ίσως και να λυτρωθείς.
Και η όρεξη για ζωή; Πού πήγε η όρεξη για ζωή; Η ίδια η ζωή, αυτή η έρμη, η αέναη προσπάθεια για να προλάβουμε να ζήσουμε γίνεται ο λόγος που κάποια στιγμή θα πούμε φτάνει. Δεν θέλω άλλο. Χόρτασα. Νισάφι. Έζησα αρκετό γκρεμό και δεν θέλω να δω παρακάτω. Όπως είπε αυτή. Η γυναίκα. Η ανώνυμη γυναίκα του έργου η οποία, κουρασμένη από την προσπάθεια θέλει απλά να αναπαυθεί. Θέλει απλά να βγει από τον κυκεώνα και να ζήσει τη ζωή από τη θέση του παρατηρητή. Με ασφάλεια. Χωρίς εντάσεις. Χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένας κομπάρσος που παρασιτεί αντί για μια πρωταγωνίστρια που βασανίζεται.
Αυτός όμως διαφωνεί. Δεν θέλει να βλέπει πίσω. Ό,τι έγινε έγινε. Ανήκει στο παρελθόν και εκεί πρέπει να μείνει. Ξαναπαντρεύεται. Κάνει παιδί. Τραγουδάει. Ξεφεύγει. Ή τουλάχιστον προσπαθεί. Κάποιες φορές είναι καλύτερο να αγνοούμε το παρελθόν από το να το αφήνουμε να μας στοιχειώνει. Το ξέρει καλά. Και με βάση αυτό σχεδιάζει την ζωή του. Έχει όμως μια εκκρεμότητα πίσω του. Και θέλει να κλείσει όλα τα ανοιχτά κεφάλαια. Συναντιέται μαζί της. Της λέει τι νιώθει και τι θέλει από αυτήν. Και επιδιώκει απλά να κλείσει το κεφάλαιο.
Πόσο μας παίρνει να ξεχάσουμε πραγματικά; Πόσο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να διαγράψει ένα κεφάλαιο, ευχάριστο ή μη, από την μνήμη του μια για πάντα; Άραγε ξεχνάει κανείς πραγματικά; Μάλλον συνηθίζει στο να μην θυμάται. Συνηθίζουμε στη λήθη μας, συνηθίζουμε στη θλίψη μας και σταδιακά τα συναισθήματα αποδυναμώνονται έτσι ώστε να μην μας πονάνε.
Το έργο «Δηλητήριο» της Lot Vekemans που παρακολούθησα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είναι μια συγκινητική ιστορία δύο ανθρώπων που είχαν την ευκαιρία τους μαζί αλλά την ξόδεψαν χώρια. Η ζωή στάθηκε άδικη και ίσως σκληρή απέναντί τους και τους ανάγκασε να χάσουν τους εαυτούς τους αλλά και ο ένας τον άλλο. Η αγάπη όμως, όπως και ο άνθρωπος, δεν ξεχνά.
.
Είδαμε – Βαθμολογήσαμε με 5,5 & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση ΕΔΩ
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa #Θεατρομανία # ΌτανΠέσειηΑαυλαία #Δηλητήριο #ΚΘΒΕ #ΓρυλλάκηςΝίκος
λ
==========================================================================================================
θεατρικές περιοδείες – Καλοκαίρι 2017
========================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πρώτες πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: ΕΔΩ
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Φωτογραφικό υλικό
