Η δύναμη της αφήγησης στην παράσταση «Nordost». Είδαμε στο Άβατον & Σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στη θεατρική σκηνή Άβατον για την παράσταση «Nordost.Το πολυβραβευμένο έργο του γερμανού Τόρστεν Μπούχστάινερ σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μακαλιάς. Ερμηνεύουν οι Στέλλα Γκίκα, Νάντια Δαλκυριάδου και Λίνα Εξάρχου.
Η υπόθεση αφορά την εισβολή 42 Τσετσένων αυτονομιστών στο Θέατρο Ντούμπροβκα στη Μόσχα (22/10/2002) στο μιούζικαλ Nordost, με βασική απαίτηση την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την Τσετσενία. Η ομηρία των θεατών -850 άτομα -διήρκησε περισσότερο από 57 ώρες και είχε ως αποτέλεσμα 170 νεκρούς.Στο θεατρικό κείμενοτρεις γυναίκες,αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, μια Τσετσένα «μαύρη χήρα», μια Ρωσίδα όμηρος και μια Λετονή γιατρός, παρουσιάζουν σε παρόνταχρόνο, η κάθε μια από τη δικιά της σκοπιά, το ιστορικό της τραγωδίας.
Βία απρόβλεπτη και ως πρόταση θα μπορούσε να αποτελεί την ταυτότητα της εποχής μας που σηματοδοτείται από αλλεπάλληλες συγκρούσεις και αιματηρούς σκοτωμούς. Κοντεύουμε να συνηθίσουμε τον απρόβλεπτο αιφνιδιασμό του θανάτου που χτυπά τυφλά και βαφτίζεται κατά καιρούς με διάφορα ονόματα. Τρομοκρατικό χτύπημα, διάθεση αυτονομίας , ένοπλος αγώνας,αγώνας ανεξαρτησίας κτλ κτλ. Ιστορία παλιά, αίμα σύγχρονο.
*Δεν έχω πάει θέατρο ποτέ μου και η παράσταση κινείται κυρίως στην αφήγηση τριών μαρτυριών μιας αιματηρής ομηρίας και αναλόγως της πλευράς ή της ζωής που έκαστη είχε διανύσει μέχρι στιγμής, πριν το συμβάν αλλά και κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Η σκηνοθεσία στήθηκε/χρησιμοποίησε τη δυναμική της εξιστόρησης τριών γυναικών και εστίασε στη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής του μονολόγου/ων και των αλλεπάλληλων διαδοχικών εξελίξεων. Πολλά γεγονότα για μια παράσταση και ένα καλοδουλεμένο κείμενο δημοσιογραφικό, ιστορικό, λογοτεχνικό και θεατρικό (εξαιρετική μετάφραση Γ. Δεπάστα). Ουσιαστικά πρόκειται για τη διήγηση μια κατάστασης που πολλοί από εμάς δεν έχουν ζήσει αλλά οφείλουν κάποια στιγμή να σκεφτούν (λόγω και του διάχυτου φόβου πια), αναφορικά με τη διάθεση και τη διανομή των ρόλων ανάμεσά μας. Μια θεατρική σκηνή παραμένει η υφήλιος και η καθημερινότητά μας, και το θύμα ή ο θύτης μοιράζεται/υπάρχει και συντηρείται κατά περίπτωση (οικονομική, πολιτική). Αυτό τον αλληλό-συγκερασμό ρόλων που βιώνουμε καθημερινά θα επιθυμούσαμε να δούμε και επί σκηνής, να συμβαίνει συμβολικά στην αλληλοσυμπλήρωσή του με μια ευφυέστερη σκηνοθεσία που θα βασανιζόταν περισσότερο, δίδοντας διαλογικές μορφές έστω και αφαιρετικές ανάμεσα στους ηθοποιούς και όχι μόνο τη διάθεση «του τραβήγματος» του κοινού.
Τρεις γυναικείες αφηγήσεις που δυνητικά θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, αν ο κόσμος δεν ήταν αυτός ο στατικός αλληλοσπαραγμός. Ερμηνευτικά η εξιστόρηση των γεγονότων στήθηκε στα εκφραστικά μέσα τριών καλών ηθοποιών και απέδωσε και αφαίρεσε ότι έλειπε(σκηνικά, μουσική ) ή υπήρχε πληθώρα (στατική αφήγηση) στην όλη σκηνική δράση.
Ακριβής συγκίνηση στην ερμηνεία της Στέλλας Γκίκα, διαρκής εσωτερική θερμοκρασία για τη Νάντια Δαλκυριάδου και ευεργετική στη λύση/διέξοδο της πραγματικότητας για τη Λίνα Εξάρχου. Στο σύνολο η γυναικεία αφήγηση θα άλλαζε την ιστορία, πριν αυτή αλλάξει με την άνοδο της πατριαρχίας.
Εν κατακλείδι [=]
η παράσταση Nordost είναι για την εξαιρετική ερμηνευτική αφήγηση τριών καλών ηθοποιών σε μια άριστη μετάφραση ενός έργου που θα μας απασχολήσει ξανά και ξανά.
.
Βαθμολογία
6 στα 10
ΥΓ1 «Δεν έχω πάει θέατρο ποτέ μου»: φράση από το κείμενο που λέει η μουσουλμάνα μαύρη χήρα μέσα στο χώρο του θεάτρου, δίδοντας τόσο εύστοχα τη διαφορά πολιτισμών και τη συγκίνηση που η Τσετσένα ένιωσε.
.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
