Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
Ολημερίς στη δουλειά. Επιστρέφεις στο σπίτι κατάκοπη, σχεδόν νεκρή από την κούραση. Υπηρετείς προσδοκίες ανωτέρων σου και ποθείς κάτι καλύτερο. Διαρκώς ελπίζεις. Διαρκώς προσπαθείς. Διαρκώς κουράζεσαι. Μια φεύγεις και μια επιστρέφεις. Αέναη κίνηση εντός, εκτός κι εναλλάξ του Εαυτού σου. Συνεχώς ένα τηλέφωνο χτυπάει. Κι εσύ απαντάς. Ανταποκρίνεσαι στα κουδουνίσματά του. Κουδούνι έχει γίνει το κεφάλι σου. Και σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι άρα υπάρχεις, μονολογείς και παρηγορείς τα κουρασμένα πόδια σου. Νομίζεις ότι ο χρόνος δεν επαρκεί για να ζήσεις. Ο χρόνος είναι χρήμα. Ο χρόνος είναι καταξίωση. Ο χρόνος είναι για να αξιοποιείται, με στόχο ένα κέρδος, μία αναγνώριση, μία εκτόνωση των παθών και μία επαφή με κάτι που σε υπερβαίνει και θέλεις να το ξεπεράσεις. Αυτό δε θα συμβεί. Ο χρόνος στην παράσταση της ζωής σου απλά περιγράφει και αφηγείται. Το έργο το σκηνοθετείς και το ερμηνεύεις εσύ, εάν ξεπεράσεις φυσικά το καταναγκαστικό είθισται ενός χωρόχρονου, τιμωρού της ανεμελιάς των ανθρώπων.
Ολημερίς στο σπίτι. Έχεις χάσει προ πολλού τη δουλειά σου. Δε χρηματοδοτείς πλέον το σπιτικό σου. Έχεις χάσει την ιδιότητα του “κουβαλητή” και της “κολόνας του σπιτιού”. Δε μιλάνε όμορφα για σένα στη γειτονιά. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Ωστόσο, δεν προσπαθείς, ούτε και κουράζεσαι να ψάχνεις. Περιμένεις, κλείνοντας τα αυτιά σου. Και προσδοκάς. Και αναμένεις… μέσα στην εκκωφαντική ασφάλεια του σπιτιού σου. Κι αυτό κουραστικό είναι, ομολογείς. Φθείρεσαι περιμένοντας κάτι στον τόσο άπλετο χρόνο που διαθέτεις. Ο χρόνος σε κυνηγά για να σε πιάσει, κι εσύ τον κοροϊδεύεις παίζοντας κρυφτό. Ο χρόνος παίζει το δικό σου παιχνίδι, αλλά δε σου αρκεί. Θέλεις να πετάξεις από πάνω σου όλο το βάρος της χρονο-πληθώρας και να αρχίσεις και πάλι να τρέχεις στον στίβο της ζωής. Σου λείπει η γυναίκα σου. Σου λείπει η επαφή. Σου λείπει η σχέση. Αισθάνεσαι να βουλιάζεις και δεν έχεις κλαδί να πιαστείς. Βρίσκεσαι στην αναμονή για μια γυναίκα που έχει γίνει Ένα με το τηλέφωνο και με την τσάντα της δουλειάς της.
Δεν περιμένεις άλλο… Πεινάς. Και μάλιστα πολύ.
Αρχίζεις να πετάς στάλες νερού σε μία τεράστια κι άδεια κατσαρόλα. Αλάτι και πιπέρι. Πιπέρι κι αλάτι στολίζουν τις στάλες, μέχρι που αγγίζουν το καπάκι. Οι στάλες ενώνονται κι αρχίζουν να κοχλάζουν επικίνδυνα. Χαμηλώνεις τη φωτιά. Και ρίχνεις μέσα με πολλή προσοχή, σχεδόν ευλαβικά, το σπαγγέτι. Το στρώνεις όμορφα, γύρω γύρω από τις στάλες, γύρω γύρω από το αλάτι, γύρω γύρω από το πιπέρι. Πεινάς σαν λύκος. Αλλά ξέρεις ότι ένα μόνο δεκάλεπτο χρειάζεσαι… Το σπαγγέτι στέκεται ατάραχο κι άτεγκτο στην αρχή. Και παρατηρεί τις στάλες που χοροπηδούν σαν τρελές επάνω στο κατακόκκινο μάτι της κουζίνας. Σιγά σιγά αρχίζει κι αυτό να μαλακώνει, να γίνεται Ένα με τις στάλες, να εισχωρεί μέσα τους, ή οι στάλες μέσα στο σπαγγέτι – τι σημασία έχει άλλωστε; Σημασία έχει αυτό το Ένα που αρχίζει και γίνεται. Και στόχο έχει να θρέψει και να ενισχύσει, να μεγαλώσει και να ενδυναμώσει δύο ανθρώπους… αυτούς που πάντα κάτι περιμένουν, με τον χρόνο αγκαλιά- ή και όχι. Μέσα σε ένα δεκάλεπτο οι στάλες και το σπαγγέτι αφομοιώνουν το ένα την ύλη του άλλου. Το σπαγγέτι φουσκώνει και γίνεται ωραίο. Στολίζεται με βούτυρο και βγαίνει. Σερβίρεται σε πιάτο και επιτελεί τον ανώτερο σκοπό του, να θρέψει, να ενδυναμώσει και να μεγαλώσει δύο ανθρώπους. Χωρίς φωτιά εξαρχής, τίποτε δε θα γινόταν. Χωρίς αλάτι και πιπέρι και βούτυρο, τίποτε δε θα ήταν όμορφο. Οι σχέσεις θέλουν χρόνο να μαγειρευτούν. Θέλουν αλατοπίπερο να νοστιμήσουν. Θέλουν την απαλότητα και τον σεβασμό, για να αφομοιωθούν.
Προσοχή στον χρόνο όμως. Αλλιώς, θα μετατραπεί το λαχταριστό αυτό σπαγγέτι σε μία δύστυχη άμορφη μάζα σοβά.
Η παράσταση «Spaghetti αλά Γαλλικά» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Βασίλη Τσικάρα στο Θέατρο Άρατος μάς σερβίρει ένα νοστιμότατο σπαγγέτι. Ένας άνδρας και μία γυναίκα, περιχαρακωμένοι σε δεσμά γάμου, έλκονται κι απομακρύνονται συνεχώς. Έχουν προ πολλού εισέλθει σε σχέση ανταγωνισμού κι υπεροχής, κάλυψης των δικών τους προσωπικών αναγκών και εκμηδένισης των αναγκών του συντρόφου τους. Η γυναίκα καριέρας επιδιώκει να ανέλθει στην κλίμακα της επαγγελματικής ιεραρχίας, αδιαφορώντας για τον σύζυγό της και για την οικογενειακή τους ευτυχία. Γίνεται έρμαιο της δουλειάς της, του τηλεφώνου της, της δερμάτινής της τσάντας, του καθωσπρέπει συνόλου της. Ο αυτισμός της αυτός συνυφαίνεται άρρηκτα με την ανάγκη να πληρωθούν οι λογαριασμοί και να αυξηθούν τα οικονομικά του σπιτιού, μιας και ο σύζυγος αδυνατεί να δουλέψει. Ο σύζυγος, ευνουχισμένος και νωθρός, βολεμένος σε μία ανούσια καθημερινότητα, ζητιανεύει μια ματιά κι ένα χάδι της γυναίκας του. Μετατρέπεται σε έναν ζηλιάρη και κτητικό άνδρα, βιώνοντας όλη αυτή την ανεπάρκεια του ρόλου του. Οι ρόλοι των συζύγων έχουν αντιστραφεί. Η γυναίκα βγαίνει στον στίβο της επαγγελματικής καταξίωσης, την ίδια στιγμή που ο σύζυγος μαγειρεύει το σπαγγέτι της ανακωχής και δολοπλοκεί με έναν υποτιθέμενο δικηγόρο-μεσάζοντα, προκειμένου να συνταχθεί ένα δίκαιο διαζύγιο. Ο δικηγόρος με τα ευφυολογήματά του και τις νομικές του κορώνες, αφενός, και το σπαγγέτι με όλα του τα καρυκεύματα, αφετέρου, κατορθώνουν να εκμαιεύσουν και να φέρουν στην επιφάνεια τις ανασφάλειες και τα θέλω των πρωταγωνιστών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και τότε ακούγεται η πόρτα να χτυπά. Και ανατρέπονται τα πάντα.
/
Μουσική Πρόταση:
The War On Drugs. Strangest thing
Summer ride on the beach
Howl at the day
I’ve been hiding out so long
I gotta find another way
I’ve been hiding out so long
I gotta find another way
Late at night I wanna see you
Well my eyes, they begin to fade
Am I just living in the space between
The beauty and the pain?
And the real thing
Well my eyes, they begin to fade
Am I just living in the space between
The beauty and the pain?
And the real thing
Now the sky is painted
In a wash of indigo
I’ve been holding on too long
In the howling of this cold
In a wash of indigo
I’ve been holding on too long
In the howling of this cold
I recognize every face
But I ain’t got everything I need
If I’m just living in the space between
The beauty and the pain
It’s the strangest thing
But I ain’t got everything I need
If I’m just living in the space between
The beauty and the pain
It’s the strangest thing
Yeah, she runs surrounding me
Surrounded by the whole
Surrounded by no other
I wanna run home
Surrounded by the whole
Surrounded by no other
I wanna run home
Yeah, I can run slowly
Don’t run away again
Yeah, I can run in the storm
Don’t you run again
I wanna run, I wanna run
Don’t run away again
Yeah, I can run in the storm
Don’t you run again
I wanna run, I wanna run
Yeah, I can run slowly
Yeah, I can run slowly
Yeah, I can run slowly
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
Φωτογραφικό υλικό
