«Κεντημένο» με αστείρευτη φαντασία «ΤΟ ΠΑΛΤΟ» από τη Νεανική Σκηνή του θεάτρου Τ… ΕΥΓΕ Γ. ΚΑΛΑΪΤΖΗ!
[
Είναι από τα «εύγε» που δεν μπορείς να κρατήσεις μέσα σου και σου βγαίνουν αυθόρμητα με το πρώτο χειροκρότημα… ή σωστότερα τη θύελλα χειροκροτημάτων του κατάμεστου θεάτρου! Ένα «πιεστικό» συναίσθημα θαυμασμού για ό,τι σου προσφέρθηκε απλόχερα επί σκηνής γα 60 υπέροχα λεπτά! Από νεαρά παιδιά – ηθοποιούς «υπό διαμόρφωση» και μια ταλαντούχα σκηνοθέτιδα που εν προκειμένω «κέντησε» ένα φίνο… παλτό! Ο λόγος για την παράσταση «Το παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, που παρακολουθήσαμε από τη Νεανική Σκηνή του θεάτρου Τ. Το οποίο επιλέγει να ανεβάζει διαρκώς τον πήχυ, επιτελώντας μεθοδικά κι αθόρυβα σπουδαίο θεατρικό έργο…
«Το παλτό» του μεγάλου ρώσου συγγραφέα είναι μια χαρισματική νουβέλα που διαχειρίζεται με τρόπο αριστοτεχνικό μια απλή ιστορία… αυτήν ενός έντιμου, ταπεινού και στερημένου δημοσίου υπαλλήλου, που ονειρεύεται να αποκτήσει ένα καινούργιο ακριβό παλτό. Που γι αυτόν σηματοδοτεί πολλά περισσότερα από προστασία στο κρύο, καθώς λαχταρά να κερδίσει μέσω αυτού λίγη αποδοχή από τον περίγυρό του, αντί της απαξίωσης και μιζέριας που βιώνει κυκλοφορώντας με το λιωμένο, μπαλωμένο πανωφόρι του. Με αιματηρές οικονομίες θα πραγματοποιήσει το όνειρο, θα νιώσει ευτυχισμένος με τον θαυμασμό και αποδοχή των συναδέλφων του, μόνο που η μοίρα θα του παίξει ένα άσχημο παιχνίδι… και θα κληθεί να αντιμετωπίσει το ανάλγητο πρόσωπο του συστήματος μέσα από τη στείρα γραφειοκρατία και αδιαφορία των αρχών, παράλληλα με ένα κοινωνικό κατεστημένο που εντείνει την απομόνωση, οδηγώντας τον σε μια απρόβλεπτη «επιλογή»…
Οφείλουμε καταρχάς να συγχαρούμε (+) την ομάδα και την επικεφαλής της, για την άριστη επιλογή του σπουδαίου έργου του Ν. Γκόγκολ:
– Το οποίο διακρίνεται αρχικά από τις αρετές των μεγάλων κλασικών έργων, καθώς συνδυάζει τη σοφία της απλότητας σε πρώτο επίπεδο με τα βαθιά αλληγορικά μηνύματα, δοσμένα εξαιρετικά μέσα από μια στέρεα δομημένη πλοκή και χαρακτήρες, προχωρώντας ωστόσο ένα βήμα παραπέρα… Πετυχαίνοντας επιπλέον με τη χρήση ενός ευφυούς συμβολικού ευρήματος, έναν αξιοθαύμαστο συνδυασμό μεταξύ θλίψης, χιούμορ και σουρεαλισμού, όπου τραγωδία και γκροτέσκο κωμωδία εμπλέκονται ευφάνταστα, δίνοντάς του τον χαρακτήρα του εμβληματικού έργου. Μεταφέροντας παράλληλα με πλήρη θεατρικότητα, τις εσωτερικές συγκρούσεις του ήρωα σε ψυχολογικό επίπεδο, τις κοινωνικές νοοτροπίες του περίγυρου, τις κυνικές αντιδράσεις του κατεστημένου, σηματοδώντας καθένα από αυτά, ένα ξεχωριστό πεδίο προβληματισμού. Η διασκευή δια χειρός Γ. Καλαϊτζή, προσέφερε μια απολαυστικότατη κωμωδία με δόσεις μελαγχολίας και βαθύ, ουσιαστικό περιεχόμενο.
– Και ερχόμαστε στη σκηνοθεσία της Γ. Καλαϊτζή, όπου απλά… υποβάλλουμε τα σέβη μας σε ένα ταλέντο που έχει ήδη δώσει αξιέπαινα δείγματα δουλειάς, αλλά εδώ θεωρούμε ότι κατέθεσε ένα «διαμάντι», αποκαλύπτοντας πτυχές της που μέχρι τώρα δεν είχαμε δει. Με την έννοια μιας «απελευθέρωσης» του εσωτερικά κρυμμένου παιδιού, που την οδήγησε σε σκηνοθετικά «παιχνίδια» με αστείρευτη φαντασία, χωρίς ποτέ να χάνει το μέτρο! Μια εντελώς σύγχρονη απόδοση που πρόβαλε κυρίως την κωμικότητα με εμπνευσμένο τρόπο, στηριγμένη κατά πολύ στην ευφάνταστη κινησιολογία και φωνητικά, τα απρόβλεπτα σκηνικά ευρήματα, τη χρήση ήχου και φωτός, την αξιοποίηση του μίνιμαλ ευέλικτου σκηνικού, τη δημιουργία ζωντανών εικόνων ( tableau vivant) με ευφυή διαχείριση του συνόλου των ηθοποιών ως ένα «σώμα» άψογα συντονισμένο… Χρησιμοποιώντας λειτουργικά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης μια αφηγήτρια με επιπλέον ρόλο παρατηρητή, σχολιαστή ή συμμετέχοντα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην κατανόηση και προχώρημα των εξελίξεων.
Κάθε ένα από τα πολύτιμα και «πυκνά» 60 λεπτά είχε να προσφέρει κάτι διαφορετικό, εμπνευσμένο, απρόβλεπτο, παιχνιδιάρικο, ακολουθώντας έναν συνεχή, ισορροπημένο ρυθμό και μη αφήνοντας την προσοχή μας να διασπαστεί ούτε στο ελάχιστο, μέχρι το συγκινητικό φινάλε. Με το ένα εύρημα να διαδέχεται το άλλο, προκαλώντας θαυμασμό για τη σκηνική διαχείριση ενός ιδιαίτερου έργου, αναδεικνύοντας το πνεύμα του, καθώς τόσο το κωμικό όσο και το δραματικό κομμάτι του αποδόθηκαν άριστα και ουσιαστικά. Βρήκαμε τη συνολική γκροτέσκο προσέγγιση με τις σουρεαλιστικές παρεμβάσεις, ως μία από τις πιο εμπνευσμένες και άρτια εκτελεσμένες που έχουμε δει, δεδομένης βεβαίως και της απειρίας των ηθοποιών. Που όμως χάρη στην αυστηρή σκηνοθετική καθοδήγηση, συγχρονίστηκαν άψογα στην κίνηση, στα φωνητικά, στον ρυθμό, δίνοντας ένα συνολικό αποτέλεσμα επαγγελματικού επιπέδου, σαφώς υψηλότερο από… κάποιων επαγγελματιών με βαριά ονόματα…
– Σε επίπεδο υποκριτικής και μιλώντας πάντα για σπουδαστές ηθοποιούς ή ερασιτέχνες, η επιείκεια είναι δεδομένη, καθώς δεν θα μπορούσαν προφανώς όλα τα παιδιά να βρίσκονται στο ίδιο ερμηνευτικό επίπεδο. Ωστόσο ως σύνολο εξαιρετικά δεμένο και αφοσιωμένο στο στόχο, απέδωσαν τα μέγιστα, κυρίως σε επίπεδο κινησιολογίας και άψογων φωνητικών και βέβαια ξεχώρισαν εμφανώς κάποια, σαν τον ταλαντούχο πρωταγωνιστή Ακάκιο με την εξαιρετική εκφραστικότητα, που υποδύθηκε πολύ πειστικά, σχεδόν συγκινητικά τον ταπεινό ήρωα και εξέφρασε με ακρίβεια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του. Εξαιρετική επίσης η αφηγήτρια, μια «ατμοσφαιρική» φιγούρα παραμυθιών σαν αερικό, με άριστα δουλεμένη εκφορά του λόγου, έντονο βλέμμα και χάρη στην κίνηση. Αλλά και άλλα παιδιά σε δευτερεύοντες ρόλους π.χ. του αστυνομικού με αυθεντική κωμικότητα ή της σπιτονοικοκυράς με πειστική λαϊκότητα κλπ. κατέκτησαν το ζητούμενο και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Η φιλότιμη προσπάθεια όμως ΟΛΩΝ, ο συγχρονισμός και η προσήλωση αξίζουν συγχαρητήρια!
– Στα σημαντικά συν της παράστασης, που συνέβαλαν καίρια και καθοριστικά στο σκηνικό αποτέλεσμα, καταχωρούνται αναμφίβολα οι «λοιποί» συντελεστές: Η θαυμάσια μουσική σε πολλά σημεία ως υπόκρουση, που έδεσε άψογα με το κλίμα, την εποχή, το πνεύμα του έργου, ενώ η εντελώς απρόβλεπτη- αλλά τόσο ταιριαστή- παρέμβαση με το τραγούδι του… Δάντη «Το παλιό μου παλτό», τραγουδισμένο ως… ηπειρώτικο πολυφωνικό μοιρολόι, μας άφησε άφωνους για την έμπευση, το χιούμορ, την τόλμη! Κοινώς… όλα τα λεφτά! Θαυμάσαμε επίσης τα πολλά, προσεγμένα, απόλυτα πειστικά κοστούμια, καθώς και τους καλοδουλεμένους φωτισμούς με τις εύστοχες εναλλαγές για την ιδανική ατμόσφαιρα. Το δε αφαιρετικό σκηνικό, ενταγμένο στο γκροτέσκο περιβάλλον, αποδείχθηκε εξαιρετικά λειτουργικό με τις συνεχείς αναδιατάξεις των κύβων και κάποιες εύστοχες λεπτομέρειες, υπηρετώντας με «σοφή» οικονομία και λιτότητα τις διαφορετικές κάθε φορά ανάγκες της σκηνοθεσίας.
Καταλήγοντας (=) δεν θα μείνουμε βεβαίως στις μικρές αδυναμίες σε επίπεδο υποκριτικής των άπειρων παιδιών, αντιμετωπίζοντάς τα με κριτήρια έμπειρων επαγγελματιών, θα ήταν άδικο. Θα μείνουμε στην αξιέπαινη προσπάθεια συνόλου, στην επιλογή ενός εξαίρετου κλασικού έργου και σε μια σκηνοθεσία, από τις πιο ευφάνταστες για το είδος, που μας εντυπωσίασε! ΕΥΓΕ σε όλους!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 στα 10
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
