«Η ΑΣΠΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ»: Αρκετές ενστάσεις, πέρα από δύο θαυμάσιες ερμηνείες… Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Στο θέατρο Κήπου και με μικρή προσέλευση, που στις 9 – ώρα έναρξης της παράστασης ήταν αποκαρδιωτική, παρακολουθήσαμε την Τρίτη, την αρχαία κωμωδία «Η Ασπίς και το Συμπόσιο», μετά από καθυστέρηση 40 λεπτών. Είναι αλήθεια ότι δεν περιμέναμε το… αδιαχώρητο σε μια πολύ ιδιαίτερη επιλογή της αρχαιοελληνικής γραμματείας, ελάχιστα έως καθόλου γνωστή, σε αντίθεση με τους «καλοκαιρινούς σταρς» του αρχαίου θεάτρου, όπου στον τομέα «κωμωδία» ο Αριστοφάνης κρατά σταθερά τα σκήπρα. Οπότε οι αρκετά μεταγενέστεροι (των ελληνιστικών χρόνων) και «αγνοημένοι» συγγραφείς Μένανδρος («Ασπίδα») και Λουκιανός («Συμπόσιο»), μάλλον δεν έχουν πολλές ελπίδες για εμπορική επιτυχία. Αυτό όμως καθόλου δεν αφορά στο σκεπτικό του ιδιαίτερου εγχειρήματος…
Όπου δύο σύγχρονοι συγγραφείς επέλεξαν να φέρουν το έργο τους στο προσκήνιο μέσα από μια διασκευή, «ενώνοντας» το πρώτο ημιτελές έργο «Ασπίδα» του Μένανδρου που καταλήγει σε ένα γαμήλιο γλέντι, με το «Συμπόσιο» του Λουκιανού, μέσω μιας εύστοχα δεμένης μετάβασης. Ο πρώτος μύθος αναφέρεται σε έναν πολεμιστή του Μ. Αλεξάνδρου που αγνοείται στη διάρκεια μιας εκστρατείας και ο δούλος που φέρνει τα μαντάτα του «θανάτου» του μαζί με την ασπίδα και τα λάφυρα στους συγγενείς του, θα εμπλακεί σε δολιότητες μαζί τους με επίκεντρο το χρήμα και το βόλεμα, μέχρι την εμφάνιση του πολεμιστή που θα ανατρέψει τις προθέσεις όλων και θα φέρει αίσιο τέλος… Στο «Συμπόσιο» που ακολουθεί, μεταξύ φιλοσόφων διαφόρων «σχολών»- επικούρειοι, στωικοί, κυνικοί – παρακολουθούμε τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις με σαρκαστική διάθεση και βέβαια αναγωγές στο διαχρονικό «παρόν», μέσα από τη φιλοσοφική θεώρηση εννοιών…
Τα θετικά στοιχεία (+) που διακρίναμε στη συγκεκριμένη προσπάθεια αφορούν:
– Στην αξιόλογη δουλειά των δύο συγγραφέων Χριστόφορου Χριστοφή και Παναγιώτη Δημητρόπουλου, που πέραν της μετάφρασης/ απόδοσης/ διασκευής των αρχαίων κειμένων, προφανώς προηγήθηκε σοβαρή μελέτη πάνω στο αντικείμενο, που έδωσε ως ιδέα τη «συρραφή» δύο εντελώς διαφορετικών έργων ως περιεχόμενο, έστω και παράλληλων χρονικά. Το σύγχρονο κείμενο που προέκυψε, διακρίθηκε από ζωντάνια στους διαλόγους, σημερινή διάλεκτο, εύστοχο χιούμορ, διακριτικές πινελιές επικαιρότητας χωρίς ακρότητες, ωραία ροή, θυμίζοντας σε σημεία την πηγή του με τον σπουδαίο ρυθμό και αρμονία της αρχαίας γλώσσας. Όσον αφορά στο περιεχόμενο καθεαυτό, θα αναφερθούμε παρακάτω στις ενστάσεις…
– Στα σημαντικά θετικά θα καταχωρήσουμε δύο εξαιρετικές ερμηνείες, ξεκινώντας από τον σπουδαίο Δημήτρη Πιατά με το πληθωρικό ταλέντο, που καταφέρνει να συνδυάζει μια παιδική θαρρείς αφέλεια και αθωότητα με μια πολύ σκοτεινή πλευρά, φλερτάροντας συχνά με τον σουρεαλισμό, προσόντα που τον καθιστούν ιδανικό για τους πιο ιδιαίτερους ρόλους. Εδώ υποδύθηκε τον δούλο του πρώτου έργου με πραγματική μαεστρία, επιστρατεύοντας κυρίως την χαριτωμένη «πονηρή» αφέλεια, κινούμενος με περίσσια ενέργεια «παιδιού» στη σκηνή, με πηγαίο χιούμορ και «υπόγειες» ατάκες, ακριβέστατος, με μια κατάδική του εκφραστικότητα. Δίπλα του ο Τάσος Παλατζίδης, ως άξιος καρατερίστας, απέδωσε τον ρόλο του φιλάργυρου και ανήθικου θείου με απόλυτη πειστικότητα, στηριζόμενος στην ιδιαίτερη εκφορά του λόγου με τη θαυμάσια άρθρωση, τη χαρακτηριστική κινησιολογία, τις έντονες εκφράσεις, ένα επίσης πληθωρικό ταλέντο μεγάλων δυνατοτήτων. Επιπλέον ξεχώρισε για την υποκριτική του απόδοση ο Γιάννης Παπαθύμιος, όπως και ο Γιάννης Σιαμσιάρης με τους χαρακτηριστικούς του ρόλους, παρά την τάση προς υπερβολή/ στόμφο. Για τους λοιπούς, θα αναφερθούμε παρακάτω…
– Επίσης βρήκαμε εμπνευμένη, εντελώς μέσα στο κλίμα και απολαυστική σαν άκουσμα, την πρωτότυπη μουσική της παράστασης και επιτυχημένη την κινησιολογία του χορού, ως σύλληψη και εκτέλεση.
Ερχόμενοι στις ενστάσεις (-), είναι γεγονός ότι εντοπίσαμε αρκετές κατά τη γνώμη μας, όπως:
– Σε επίπεδο επιλογής των δύο συγκεκριμένων έργων, θεωρούμε ότι το ενδιαφέρον τους ως περιεχόμενο – ειδικά της «Ασπίδας», για τον μέσο θεατή είναι περιορισμένο, με την έννοια ότι δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό, άξιο να προκαλέσει βαθύτερες σκέψεις ή αισθήματα, ή έστω με έναν ιδιαίτερο ποιητικό λόγο άξιο προσοχής. Σε αντίθεση με το «Συμπόσιο» που προσφέρεται ως ερέθισμα για παρόμοιες αναζητήσεις, παρότι εν προκειμένω υπήρξε αρκετά «νεφελώδες»… Σε δύο τόσο ετερόκλητα έργα λοιπόν, το δέσιμο περιορίστηκε στη μετάβαση από το ένα στο άλλο, χωρίς να επεκταθεί και σε «δομικό» νοημάτων, στη βάση μιας ουσιαστικά ενιαίας παράστασης. Παρέμειναν δύο αυτόνομα έργα περιορισμένου ενδιαφέροντος, συνδεδεμένα απλά με επιτυχημένη γέφυρα.
– Σε επίπεδο σκηνοθεσίας των Χ. Χριστοφή- Π. Δημητρόπουλου, χωρίς να είναι «κακή» και παρά την εύστοχη αξιοποίηση του χορού ή τις ελάχιστες ευρηματικές πινελιές- όχι όμως πάντα με αισθητική, εντούτοις σε γενικές γραμμές περιορίστηκε σε συμβατικότητα και με κάποια δόση ερασιτεχνισμού. Στηριγμένη κατά βάση σε διαδοχικές εισόδους- εξόδους των ηθοποιών στο πρώτο έργο, έδειξε να ζωντανεύει στο δεύτερο με την ομαδική συνύπαρξη επί σκηνής και το κλίμα «κεφιού», μόνο που εδώ υπήρξε ασαφής, χωρίς ξεκάθαρο στόχο. Ως σύνολο δεν κατάφερε να ελκύσει το ενδιαφέρον παρά ελάχιστα και περιστασιακά, προκαλώντας στο μεγαλύτερο μέρος μάλλον ανία…
– Πέραν των πρωταγωνιστών, οι υπόλοιποι του θιάσου κινήθηκαν λίγο έως πολύ σε ερασιτεχνικό επίπεδο, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων ταλαντούχων- αλλά ακατέργαστων νεαρών ηθοποιών. Με πλέον απογοητευτική περίπτωση τον σημαντικό ρόλο του «μνηστήρα» Χαιρέα, ερμηνευμένο από κοπέλα, που λόγω ανεπάρκειας φάνταζε θλιβερή παρωδία. Αλλά και ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον βασικό ρόλο του «χαμένου πολεμιστή», αποδείχθηκε αδύναμος υποκριτικά, ιδιαίτερα όταν συνυπάρχεις στη σκηνή με σπουδαία ταλέντα, που κάνουν τη διαφορά να παίρνει διαστάσεις δυσανάλογες…
– Το υποτυπώδες σκηνικό, στο πρώτο έργο ήταν απλά ανύπαρκτο – πλην μιας ασπίδας με φόντο 3 αδιάφορα ταμπλώ και στο δεύτερο αρκέστηκε σε 2-3 πάγκους εν είδει τραπεζιού «συμποσίου», ενώ για τα κοστούμια δεν θα λέγαμε ότι διέθεταν αισθητική ή ποιότητα στο σύνολό τους, κάθε άλλο… Κατόπιν τούτων, απορούμε για τον χαρακτηρισμό της παράστασης στο δελτίο τύπου ως… «υπερπαραγωγή» (!),που μόνο ως χιούμορ ακούγεται…
– Τέλος, εκτιμούμε την επιλογή της παράστασης να απευθύνεται και σε ΑΜΕΑ, αλλά ΔΕΝ συμμεριζόμαστε τις μεγαλόστομες υπερβολές, διότι οι υπέρτιτλοι δεν είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά και εφόσον αυτοί καλύπτουν τους κωφούς, δεν βλέπουμε τον λόγο για επιπλέον διερμηνεία στη νοηματική, που αποσπά εντελώς την προσοχή από την ερμηνεία του ηθοποιού! Ξεχνώντας οι εμπνευστές με την αυξημένη ευαισθησία, ότι το πρώτο που αντιμετωπίζει ένα άτομο ΑΜΕΑ, προκειμένου να παρακολουθήσει παράσταση στο θέατρο, είναι η ΠΡΟΣΒΑΣΗ καθεαυτή στο χώρο του θεάτρου, που στερείται σχετικής υποδομής! Διότι ΑΝ καταφέρει να φτάσει με βοήθεια, ο μεν κωφός καλύπτεται διαβάζοντας τίτλους, ο δε τυφλός ακούει τους ηθοποιούς. Τα υπόλοιπα θεωρούμε ότι στοχεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων…
,
Καταλήγοντας (=) πρόκειται για μια παράσταση με «ιστορικό» ενδιαφέρον ως γνωριμία με ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αρχαιοελληνικής γραμματείας χωρίς περαιτέρω προσδοκίες, που δίνει παράλληλα στον θεατή τη δυνατότητα να απολαύσει δύο θαυμάσιες ερμηνείες.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5 στα 10
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδω
=================================================================================
Θεατρικές παραστάσεις:
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
=================================================================================
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
/
Φωτογραφικό υλικό
