Από τον Γιάννη Τσιρόγλου.
.
Μια μεγάλη γιορτή είναι η ρεαλιστική απάντηση της Ανωτέρας Δραματικής σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς» στην παγκόσμια ημέρα θεάτρου που γιορτάζεται απ΄ όλα τα θέατρα του κόσμου. Μόνο που κάνει ένα βήμα παραπάνω και αντί κάποιου μηνύματος που ως συνήθως περικλείει ιστορικά γεγονότα, αναφορές σε μεγάλες προσωπικότητες, αγωνίες, ως και το τι είναι θέατρο σήμερα, η σχολή που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και φέρει το όνομα του εμβληματικού σκηνοθέτη, Ανδρέα Βουτσινά, «παραδίδεται» για μέρα κυριολεκτικά στα χέρια των μαθητών της όπου μια σειρά δράσεων έχουν την τιμητική τους φέροντας οι ίδιοι και την αποκλειστική ευθύνη.
Είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο γεμάτος και τόσο απενοχοποιημένος σε ένα χαλαρό περιβάλλον που κατακλυζόταν από κινητικότητα, δροσιά, κέφι και κυρίως νιάτα. Είναι δε πολύ συγκινητικό πως τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά βρίσκονταν στα πρώτα τους βήματα και παρά την κατήφεια της εποχής, βρίσκονταν εκεί, επιμένοντας πως κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την ελπίδα και το να ονειρεύονται.
Αυτό φάνηκε και από τη συμμετοχή «ειδικών» θεατρικών ομάδων που συνεργάστηκαν και οργάνωσαν την δική τους παράσταση για να την παρουσιάσουν σε συνάδελφους, φίλους και συγγενείς την ημέρα της 27ης Μαρτίου. Παραστάσεις μικρής διάρκειας (για να χωρέσουν όλες από τις 5 το απόγευμα και όσο πάει…) και μεγάλης ψυχής, θα πρόσθετα και μεγάλων ταλέντων, που δεν είχαν «εικόνα» ακόμη και οι ίδιοι οι καθηγητές τους. Οι οποίοι βρίσκονταν στο πλευρό τους, αλλά σε απόσταση… Αυτό το «ελευθέρας», ίσως ήταν και το πιο σημαντικό, καθώς δεν θα κρινόντουσαν, επέλεξαν έργο, το διασκεύασαν, το σκηνοθέτησαν και φυσικά το ερμήνευσαν, δίνοντας μέσα από την δική τους οπτική και μια απάντηση, πως συναισθάνονται αυτά τα νέα παιδιά, κάποιοι αυριανοί πρωταγωνιστές, το θέατρο σήμερα.
.
Αρκεί να διαβάσει κανείς κάποιους από τους τίτλους των μίνι παραστάσεων και θα καταλάβει κανείς την ορμή, το θάρρος, αλλά και μια ωραία κουλτουρέ τρέλα που κουβαλά αυτή η γενιά: «Χαμένη Καρυάτιδα», «Προς Αμλετ», «Όνειρο σχεδόν… καλοκαιρινής νύχτας»…
Χώρο σε αυτή την ανοιχτή γιορτή είχαν και τελειόφοιτοι της σχολής, όπου εμφανώς πιο «σφιγμένοι» (και συνειδητοποιημένοι), απέδωσαν στη αμφιθεατρική σκηνή της σχολής, τους δικούς τους προβληματισμούς, όπως υπαρξιακά προβλήματα ή μια αναφορά (άσκηση) στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, για να εισπράξουν τόσο οι ίδιοι αλλά και όλα τα υπόλοιπα θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν έντονα χειροκροτήματα, πολύ μεγάλο ενθουσιασμό και φυσικά απέραντη αγάπη.
Μια αγάπη, λατρεία θα έλεγα για το θέατρο, που γέμισε τα 800 τετραγωνικά του 5ου ορόφου και ας είναι καλά ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης, ο Διευθυντής της σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς», κος Παύλος Δανελάτος, όπου τα τελευταία χρόνια με δική του πρωτοβουλία έχει δώσει νόημα και ουσία, όλοι μαζί, σαν μια μεγάλη παρέα, να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου.
.
Και είμαι βέβαιος, εκεί ψηλά, ο Ανδρέας θα χαίρεται για τα καμάρια του…
.
Τους ευχαριστώ.
.
Μικρά αποσπάσματα από τη βραδιά, στο παρακάτω βίντεο.
.
.
.
-k-
Φωτογραφικό υλικό
