«…μια τραγωδία χωρίς τέλος;»
Η τραγωδία είναι δραματικό είδος ποιητικού λόγου που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης δίνει τον εξής ορισμό της τραγωδίας: «ἔστιν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ χωρὶς ἑκάστου τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι᾽ ἀπαγγελίας, δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.»
«μίμησις πράξεως». Πρόκειται για την μεταφορά στην σκηνή μιας ανθρώπινης πράξεως. Αντίθετα ο δάσκαλός του, Πλάτωνας, υποστήριζε πως είναι η «μίμηση της μίμησης» η οποία ξέφευγε από την πραγματικότητα.
«μέγεθος ἐχούσης». Η τραγωδία θα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, πρέπει το μέγεθός της να είναι κανονικό, ούτε μικρό ώστε να μην μπορεί να αποδώσει όλα τα νοήματα, αλλά ούτε και μεγάλο που να προκαλεί ανία στον θεατή.
«κάθαρσιν» Είναι απαραίτητο ο θεατής να «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος.
————–
Στα καθ΄ ημάς μια άλλη τραγωδία με ανεξέλεγκτες καταστάσεις συνεχίζει να βιώνει η θεατρική κοινότητα από τον περασμένο Μάρτιο όπου έπαυσε κάθε πολιτιστική δραστηριότητα. Κάποιες αναλαμπές (καλοκαίρι 2020) δεν ήταν βέβαια ικανές να «παρηγορήσουν» την ζοφερή πραγματικότητα, ενώ για τη χειμερινή περίοδο 2020/21 με το που ξεκίνησαν, τα θέατρα έκλεισαν…
.
.
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εδώ και όπως τραγικά διαγράφεται από τον περασμένο Οκτώβριο, είναι ανελέητο. Συνάμα, εκτός ορίων – και αντοχών- έχουν πια τεθεί θεατρικές σκηνές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες και παράλληλος κόσμος που βιοπορίζεται από το θέατρο.
Μαζί με όλους αυτούς και ένας κλάδος που γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τα μέσα και τα έξω μιας θεατρικής παραγωγής. Από τα πόσα εισιτήρια κόβει μια παράσταση μέχρι τις όποιες ιδιαιτερότητες έχει ένας πρωταγωνιστής. Και είναι αυτοί που θα επιμεληθούν σχεδόν τα πάντα πριν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι.
Είναι τα πρόσωπα αυτά που έχουν την «ταμπέλα»: δημόσιες σχέσεις – επικοινωνία μιας παράστασης.
Σε αυτά λοιπόν τα πρόσωπα, που και αυτοί βάλλονται ανηλεώς απευθύνθηκε η Κουλτουρόσουπα να μας περιγράψουν σε συνάρτηση με την θεατρική ανυπαρξία πως βιώνουν τη δική τους (με ή χωρίς εισαγωγικά) πανδημική τραγωδία…
Τον λόγο έχει η κ. Μαργαρίτα Δρούτσα.
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2019. Η μέρα πού άλλαξε τον κόσμο μας. Η μέρα πού έκανε το θέατρο να μοιάζει με θλιβερό τοπίο.
Ένας χαρακτηρισμός για τον οποίον δεν φημιζόταν γενιές τώρα.
Το θέατρο έχει γεννηθεί για να είναι συγκινητικό, ευχάριστο, ονειρικό, καθηλωτικό, λυτρωτικό.
Μέσα σε μια νύχτα τα λαμπερά φώτα που περίμεναν να σε υποδεχτούν, έσβησαν.
Οι πόρτες που άνοιγαν διάπλατα κι αυτές, κατέβασαν ρολά.
Στο φουαγιέ δεν περίμενε κανείς.
Η αίθουσα άδεια.
Η σκηνή να περιμένει μόνη και προχωρώντας πίσω, τα καμαρίνια άδεια, χωρίς φωνές, γέλια και αγωνίες.
Όλα σταμάτησαν, σε ένα θέατρο, που ήθελε μόνο, να ψυχαγωγεί και να πηγαίνει πιο μπροστά το μυαλό του ανθρώπου.
.
.
Και όλοι αυτοί που δουλεύουν γι ‘ αυτό…
Ηθοποιοί τεχνικοί, υπεύθυνοι θεάτρου, ταμίες καθαρισμός, δημόσιες σχέσεις και τόσοι άλλοι… σε μία νύχτα, άνεργοι!
Άλλαξαν οι ζωές μας!
Εκεί που νιώθαμε ισχυροί, εκεί που νιώθαμε ότι προσφέραμε κάτι διαφορετικό, κάτι που σε κάνει χαρούμενο, κάτι που σου δίνει χωρίς να σου παίρνει, εκεί κουτρουβαλώντας πέσαμε
και ακόμη να σηκωθούμε, σχεδόν ένα χρόνο μετά.
Το θέατρο το αγαπάμε γιατί αν δεν το αγαπάς, δεν μπορείς να το υπηρετήσεις σωστά, από κανένα πόστο.
Και μία μέρα θα ξαναμπούμε σε αυτό για να σας καλωσορίσουμε ξανά.
Αλλά μέχρι τότε, πρέπει να μην κοπούν τα φτερά μας. Πρέπει κάποιος να είναι κοντά μας για να τα κρατάει.
Μας ακούτε;
.
—
..
Ακολουθήστε μας στα social media
..